دیوان اشعار رویا زرین

خبری نیست

عزیز ترینم
شهر همچنان در امن و امان است
از مرگ و قحطی و تهمت و دیوانگی
خبری نیست
از دزد و روسپی
از سایه های شغال و مار و افعی و عقرب
اما دروغ چرا ؟
حالم بد است
هر چند لحظه سرم سوت می کشد
دیگر به سکوت هیچ دیواری اعتماد ندارم
دکتر خیال می کند این تهوع
از پوچی است
تجویز کرده تمام پرده های خانه را بسوزانم
و با پلک های باز بخوابم
من بعد
از ترس اشباح این شب بی سپیده
بگو چگونه نلرزم ؟
عزیز ترینم
حالا برو برای خودت بخواب و
ستاره سوا کن
و چند لحظه بعد
در انتهای نامه
صدای گریه می اید

همین چند لحظه پیش .....

همین چند لحظه پیش
لابد
پروانه ای که باید
از پیله درنیامده است و
جایی ، دستی ، گلوی کسی را فشرده است و
کسی ، کنار سرنگش به خواب رفته است و
همین چند لحظه پیش
که برایت نوشتم
عزیزترینم
زمین به اوراد عاشقانه محتاج است

از جهان سوم

فرو افتاده
از بام مه گرفته ی کهکشان
میان میدانچه ی فیروزه ای
کنار فواره ای که در ذهن کوچک عصیانش
رؤیای نطفه ی ابری ست
فروغلتیده
در سرخی گردبادی از
عبور محموله های خون
در انعقاد سیاهی بشکه ها
فروپاشیده
در جنون
بی انجام
میدان
مه گرفته ی
بی لیلی

کمرهمت بسته به خاطر دنیای جدید
کمر
بسته به جان خودش محبوب من.

باید انتخاب کنم آیا می‌توانم اکتفا کنم
به می‌بوسمَت‌های تلفنی
و گرم نگه دارم آغوش خلی‌ام را؟

آخ محبوب من
محبوب لعنتی من
که کمر به چیزی بسته‌ای بسته‌ای
که شبیه خلسه‌های عیساست
که کمر بهچیزی بسته‌ای بسته‌ای
که شبیه آوازهای زنی‌ست
در دشت‌های گریان

نهمحبوب من
نمی‌ارزد این
دنیای بی‌دست و آغوش تو
به جان دایی‌ام
کهکمونیست بازنشسته است
و به جان عمویم
که نسبتی به هم زده با بانکداری نویناسلامی

بيست و چهار ساعت كامل

شعر که نه
احتمالاً این نوشته
طوماری‌ست
از نام کسانی
که لحظه‌های مرا کشته‌اند
کودکی که دیر زاده می‌شود
خودم که به هوش نیامده‌ام هنوز
و مادری که لباس‌های بچه را نیاورده‌ست
پرستاری برگه‌ی ترخیص را
در هوای توفانی محوطه گم کرده‌ست
در 24 ساعتی که آب می‌رود
دراز کشیده‌ام هنوز و کاش به هوش بیایم
صدای آژیر
کنار می‌زند اضطراب خیابان را
مرا به هر قطاری برسانند می‌رسم
مرا به هر هواپیمایی
به کائنات بگو
لطفا کنار
کنارتر
چند لحظه‌ای که مانده
زمان کمی نیست

شنیده ام
که به آب های رفته
خبر از خوابهای بدی داده ای
و بعد
رد تو را گرفته اند که سراسیمه دویده ای
به
سمت موزه ی برزخ
درست
موقعی که
عاشق ترین پلنگ حفاظت شده
در خواب صخره ای بلند
خال کوبی ماه کرده بود زیر دو پلکش
درست
موقعی که
نقاره ارتکاب معجزه ای را
حنجره می دراند

من آمده ام که
خوب
بگویم که
خوب
می ترسم از اینکه
خوب
از اینکه پشت چهچه زنگی
صدای کبودی
به لرزه در آید که : بله ... فلانی هم
من آمده ام که بگویم که از زمین بی تو می ترسم

می خواستم ، چشم هایم به رنگ فیروزه باشد و
گیسوانم از طلایی ذرت
بلکه گریخته باشم از سماجت این سیاهی بی انتهای موروثی
می خواستم زاده شوم
در اعتدال بنادر آزاد
می خواستم پدر ! چه طور بگویم
این شرم شرقی قرمز
کلافه ام کرده ست
می خواستم : با مرد مهربان نجیبی که عاشق من بود
می خواستی : دکتر شوم ، پدر
همراه با هزار آرزوی بلند دیگر برای من
اما من له شدم پدر
پدر
تقصیر شما که نبود ! بود؟

زنان
با لبخندهای فصیح شان می گذرند
با زنبیل هایشان
که انباشته از بوی زندگی ست
و دست کودکانی که هروله می روند
در دست های بزرگشان
آرام و خسته می گذرند
تا خیس شان کند آواز بارانی
که از گوشه ی مهربانی ابری
چکیدن گرفته است
تا رؤیاهای گمشده شان را
مخفیانه بگریند

انتظار

نپرس
از دل واپسی های زنانه ام چیزی نمی گویم
از انتظار و کسالت نیز
از تو اما
تبلور رؤیاهای منی
به سان
انسانی
تعبیر خوابهای آشفته ی رسولانی
و پرهای کبوتران آینده در آستین تو است
بی تو اما
هوای پر گرفتن
توهمی است
و عشق
از انتظار و کسالت و دلتنگی
فراتر نمی رود