دو بیتی های باباطاهر

خور از خورشید رویت شرم دارد
مه نو زابرویت آزرم دارد
بشهر و کوه و صحرا هر که بینی
زبان دل بذکرت گرم دارد

غم عشقت بیابان پرورم کرد
فراقت مرغ بی‌بال و پرم کرد
بمو واجی صبوری کن صبوری
صبوری طرفه خاکی بر سرم کرد
=======================

شوانم خواب در مرز گلان کرد
گلم واچید و خوابم را زیان کرد
باغبان دید که مو گل دوست دیرم
هزاران خار بر گل پاسبان کرد

دل عاشق به پیغامی بسازد

خمار آلوده با جامی بسازد


مرا کیفیت چشم تو کافیست

ریاضت کش ببادامی بسازد

==================

دگر شو شد که مو جانم بسوزد

گریبان تا بدامانم بسوزد


برای کفر زلفت ای پریرخ

همی ترسم که ایمانم بسوزد

هر آنکس عاشق است از جان نترسد

یقین از بند و از زندان نترسد


دل عاشق بود گرگ گرسنه

که گرگ از هی هی چوپان نترسد

=================

بلا رمزی ز بالای ته باشد

جنون سری ز سودای ته باشد


بصورت آفرینم این گمان بی

که پنهان در تماشای ته باشد

پسندی خوار و زارم تا کی و چند

پریشان روزگارم تا کی و چند


ته که باری ز دوشم برنگیری

گری سربار بارم تا کی و چند
===================

مرا نه سر نه سامان آفریدند

پریشانم پریشان آفریدند


پریشان خاطران رفتند در خاک

مرا از خاک ایشان آفریدند

خوشا آنانکه سودای ته دیرند

که سر پیوسته در پای ته دیرند


بدل دیرم تمنای کسانی

که اندر دل تمنای ته دیرند

چو آن نخلم که بارش خورده باشند

چو آن ویران که گنجش برده باشند


چو آن پیری همی نالم درین دشت

که رودان عزیزش مرده باشند

خوشا آنانکه تن از جان ندانند

تن و جانی بجز جانان ندانند


بدردش خو گرند سالان و ماهان

بدرد خویشتن درمان ندانند

خوشا آنانکه پا از سر ندونند

مثال شعله خشک وتر ندونند


کنشت و کعبه و بتخانه و دیر

سرائی خالی از دلبر ندونند

خوشا آنانکه هر شامان ته وینند

سخن با ته گرند با ته نشینند


مو که پایم نبی کایم ته وینم

بشم آنان بوینم که ته وینند