دیوان اشعار خاقانی

در عشق شکسته بسته دانی چونم

لب بسته و دل شکسته دانی چونم

تو مجلس می نشانده دانم چونی

من غرقهٔ خون نشسته دانی چونم

چون پای غم ار ز مجلست بیرونم

از دست غمت چو می در آب و خونم

تو مجلس می نشانده دانم چونی

من غرقه خون نشسته دانی چونم

بی‌آنکه بدی بجای آن مه کردم

یا هیچ گنه نعوذبالله کردم

از جرم نکرده توبه صد ره کردم

چون توبه قبول نیست کوته کردم

کشتند مرا کز تو پاکنده شوم

غم نیست اگر بر درت افکنده شوم

تو چشمهٔ حیوانی و من ماهی خضر

هرگه که به تو باز رسم زنده شوم

دل دل طلبید از پی ره دلجویم

بدرود کنان کرد گذر در کویم

گفتم که ز راه راه و دل دل کم کن

بنگر که من آه آه و دل دل گویم

خورشیدی و نیلوفر نازنده منم

تن غرقه به اشک در شکرخنده منم

رخ زرد و کبود تن سرافکنده منم

شب مرده ز غم، روز به تو زنده منم

نونو غم آن راحت جان من دارم

جوجو جانی در این جهان من دارم

نازی که جهان بسوزد آن او دارد

آهی که فلک بدرد آن من دارم

از حلقهٔ زلف تو سر افکنده‌ترم

وز جرعهٔ جام پراکنده‌ترم

گرچه ز شبه دل تو آزادتر است

از لعل نگین تو تو را بنده‌ترم

چون سایه اگر باز به کنجی تازم

همسایهٔ من سایه نبیند بازم


ور سایه ز من کم کند آن طنازم

از سایهٔ خود هم نفسی بر سازم

غمخوار توام غمان من من دانم

خون‌خوار منی زیان من من دانم

تو ساز جفا داری و من سوز وفا

آن تو تو دانی، آن من من دانم