دیوان اشعار خاقانی

از کوی تو ای نگار زاری بردیم

آشفته دلی و بیقراری بردیم

ای مایه‌ی شادمانی آخر ز درت

رفتیم و غمت به یادگاری بردیم

کو زهر؟ که نام دوستکانیش نهم

کو تیغ که آب زندگانیش نهم

کو زخم؟ که حکم آسمانیش نهم

کو قتل که نزل آن جهانیش نهم

ز آن نوش کند زهره شراب سخنم

کز فرق فلک گذشت آب سخنم

درد سر شش ماهه به ناچیز شود

هرکس که به سر بزد گلاب سخنم

در زان لب لعل نوش خوردت چینم

لاله همه ز آن رخ چو وردت چینم

دربوسه لبت گزیده‌ام دردت کرد

درمان دلم تویی که دردت چینم

ای پیش تو مهر و ماه و تیر و بهرام

بر جیس و زحل، زهره حمل ثور غلام

جوزا سرطان خوشه کمان شیرت رام

میزان، عقرب، دلو، بره حوت به دام

ما ژنده سلب شدیم در خز نخزیم

جز خار نخائیم و بجز گز نگزیم

از لعل بتان شکر رامز نمزیم

رخسار به خون دختر رز نرزیم

چون از چشم بتان فسون ساز کنم

می‌زیبد اگر دعوی اعجاز کنم

وقت است که از نگاه گرم ساقی

چون نشئه به بال باده پرواز کنم

از عشق تو کشته‌ی شمشیر شوم

بی‌دردم اگر ز خواهشت سیر شوم

زان آمده در عشق مرا پای به درد

تا در سر کوی تو زمین گیر شوم

در مدرسه‌ها درس غلط فهمیدیم

از معنی‌ها لفظ فقط فهمیدیم

بر دعوی غبن ما که خواهد خندید

هر سطری را ز یک نقط فهمیدیم

اکنون که شب آمدبرود جانانم

گر خورشید است عادتش می‌دانم


دل چنگ همی زند به هر دم در من

کو را بگذاری تو برآید جانم