ديوان اشعار ابوسعید ابوالخیر

هنگام سپیده دم خروس سحری

دانی که چرا همی کند نوحه گری


یعنی که نمودند در آیینهٔ صبح

کز عمر شبی گذشت و تو بی خبری

ای ذات تو در صفات اعیان ساری

اوصاف تو در صفاتشان متواری


وصف تو چو ذات مطلقست اما نیست

در ضمن مظاهر از تقید عاری

عالم ار نه‌ای ز عبرت عاری

نهری جاری به طورهای طاری


وندر همه طورهای نهر جاری

سریست حقیقة الحقایق ساری

یا رب یا رب کریمی و غفاری

رحمان و رحیم و راحم و ستاری


خواهم که به رحمت خداوندی خویش

این بندهٔ شرمنده فرو نگذاری

گیرم که هزار مصحف از برداری

با آن چه کنی که نفس کافر داری


سر را به زمین چه می نهی بهر نماز

آنرا به زمین بنه که بر سر داری

ای شمع نمونه‌ای زسوزم داری

خاموشی و مردن رموزم داری


داری خبر از سوز شب هجرانم

آیا چه خبر ز سوز روزم داری