ديوان اشعار ابوسعید ابوالخیر

من کیستم از قید دو عالم فردی

عنقا منشی بلند همت مردی


دیوانهٔ بیخودی بیابان گردی

لبریز محبتی سرا پا دردی

از چهره همه خانه منقش کردی

وز باده رخان ما چو آتش کردی


شادی و نشاط ما یکی شش کردی

عیشت خوش باد عیش ما خوش کردی

عشقم دادی زاهل دردم کردی

از دانش و هوش و عقل فردم کردی


سجاده نشین با وقاری بودم

میخواره و رند و هرزه گردم کردی

با فاقه و فقر هم نشینم کردی

بی خویش و تبار و بی قرینم کردی


این مرتبهٔ مقربان در تست

آیا به چه خدمت این چنینم کردی

ای دیده مرا عاشق یاری کردی

داغم زرخ لاله عذاری کردی


کاری کردی که هیچ نتوان گفتن

الله الله چه خوب کاری کردی

ای آنکه به گرد شمع دود آوردی

یعنی که خط ارچه خوش نبود آوردی


گر دود دل منست دیرت بگرفت

ور خط به خون ماست زود آوردی

ای چرخ بسی لیل و نهار آوردی

گه فصل خزان و گه بهار آوردی


مردان جهان را همه بردی به زمین

نامردان را بروی کار آوردی

ای کاش مرا به نفت آلایندی

آتش بزدندی و نبخشایندی


در چشم عزیز من نمک سایندی

وز دوست جدا شدن نفرمایندی

ای خالق ذوالجلال هر جانوری

وی رهرو رهنمای هر بی خبری


بستم کمر امید بر درگه تو

بگشای دری که من ندارم هنری

دستی نه که از نخل تو چینم ثمری

پایی نه که در کوی تو یابم گذری


چشمی نه که بر خویش بگریم قدری

رویی نه که بر خاک بمالم سحری