دیوان اشعار خاقانی

دلها همه در خدمت ابروی تو اند

جان‌ها همه صید چشم جادوی تو اند

ترکان ضمیر من به شب‌های دراز

جوبک زن بام زلف هندوی تو اند

تا زخم مصیبت دل خاقانی آزرد

از ناله‌ی او جهان بنالید به درد

از بس که طپانچه زد فرا روی چو ورد

روش چو فلک کبود و چون مه شد زرد

چون زاغ سر زلف تو پرواز کند

در باغ رخت به کبر پر باز کند

در باغ تو زان زاغ پرانداز کند

تا بر گل تو بغلطد و ناز کند

ای از دل دردناک خاقانی شاد

غمهای تو کرد خاک خاقانی باد

روزی که کنی هلاک خاقانی یاد

برخی تو جان پاک خاقانی باد

ای بت علم سیه ز شب صبح ربود

برخیز و می صبوحی اندر ده زود

بردار ز خواب نرگس خون‌آلود

برخیز که خفتنت بسی خواهد بود

خاقانی هر شبت شبستان نرسد

تو مفلسی این نعمتت آسان نرسد

هر شب طلب وصل که روئین دژ را

هر روز سفندیار مهمان نرسد

آن شب که دلم نزد تو مهمان باشد

جانم همه در روضه‌ی رضوان باشد

جانم بر توست لیک فرمان باشد

کامشب تن من نیزد بر جان باشد

خاقانی ازین خانه و خوان غدار

برخیز و به خانیان کلیدش بسپار

خضری تو بخوان و خانه چون داری کار

شو خانه و خوان را به خضر خان بگذار

خاقانی را آنکه بود سلطان هنر

چون شمع بسی نشست بر کرسی زر

اکنون چو چراغ است به کشتن درخور

بر نطع نشسته اشک ریزان در بر

خاقانی اگر یار نماید رخسار

رخسار چو زر به ناخنان خسته مدار

از ناخن و زر چهره برناید کار

کز تو همه زر ناخنی خواهد یار