ديوان اشعار ابوسعید ابوالخیر

ای در صفت ذات تو حیران که و مه

وز هر دو جهان خدمت درگاه تو به


علت تو ستانی و شفا هم تو دهی

یا رب تو به فضل خویش بستان و بده

اندر شش و چار غایب آید ناگاه

در هشت و دو اسب خویش دارد کوتاه


در هفتم و سوم بفرستد چیزی

اندر نه و پنچ و یک بپردازد راه

ای خاک نشین درگه قدر تو ماه

دست هوس از دامن وصلت کوتاه


در کوی تو زان خانه گرفتم که مباد

آزرده شود خیالت از دوری راه

ای زاهد و عابد از تو در ناله و آه

نزدیک تو و دور ترا حال تباه


کس نیست که از دست غمت جان ببرد

آن را به تغافل کشی این را بنگاه

اینک سر کوی دوست اینک سر راه

گر تو نروی روندگان را چه گناه


جامه چه کنی کبود و نیلی و سیاه

دل صاف کن و قبا همی پوش و کلاه

معمورهٔ دل به علم آراسته به

مطمورهٔ تن ز کینه پیراسته به


از هستی خود هر چه توان کاسته به

هر چیز که غیر تست ناخواسته به

در گفتن ذکر حق زبان از همه به

طاعت که به شب کنی نهان از همه به


خواهی ز پل صراط آسان گذری

نان ده به جهانیان که نان از همه به

از مردم صدرنگ سیه پوشی به

وز خلق فرومایه فراموشی به


از صحبت ناتمام بی خاصیتان

کنجی و فراغتی و خاموشی به

از هر چه نه از بهر تو کردم توبه

ور بی تو غمی خوردم از آن غم توبه


و آن نیز که بعد ازین برای تو کنم

گر بهتر از آن توان از آن هم توبه

از بس که شکستم و ببستم توبه

فریاد همی کند ز دستم توبه


دیروز به توبه‌ای شکستم ساغر

و امروز به ساغری شکستم توبه