دو بیتی های باباطاهر

شب تاریک و سنگستان و مو مست

قدح از دست مو افتاد و نشکست

نگهدارنده‌اش نیکو نگهداشت

وگرنه صد قدح نفتاده بشکست

نفس شومم بدنیا بهر آن است

که تن از بهر موران پرورانست

ندونستم که شرط بندگی چیست

هرزه بورم بمیدان جهانست

نمیدانم دلم دیوانه‌ی کیست

کجا آواره و در خانه‌ی کیست

نمیدونم دل سر گشته‌ی مو

اسیر نرگس مستانه‌ی کیست

ته دوری از برم دل در برم نیست
هوای دیگری اندر سرم نیست
بجان دلبرم کز هر دو عالم
تمنای دگر جز دلبرم نیست

خرم کوه و خرم صحرا خرم دشت

خرم آنانکه این آلالیان کشت


بسی هند و بسی شند و بسی یند

همان کوه و همان صحرا همان دشت
=========================
بهار آیو به صحرا و در و دشت

جوانی هم بهاری بود و بگذشت


سر قبر جوانان لاله رویه

دمی که گلرخان آیند به گلگشت

سیاهی دو چشمانت مرا کشت
درازی دو زلفانت مرا کشت
به قتلم حاجت تیر و کمان نیست
خم ابرو و مژگانت مرا کشت

عزیزا کاسه‌ی چشمم سرایت

میان هردو چشمم جای پایت


از آن ترسم که غافل پا نهی تو

نشنید خار مژگانم بپایت
====================



زدست دیده و دل هر دو فریاد

که هر چه دیده بیند دل کند یاد


بسازم خنجری نیشش ز فولاد

زنم بر دیده تا دل گردد آزاد

گیج و ویجم که کافر گیج میراد

چنان گیجم که کافر هم موی ناد


بر این آئین که مو را جان و دل داد

شمع و پروانه را پرویج میداد

======================

دو چشمم درد چشمانت بچیناد

مبو روجی که چشمم ته مبیناد


شنیدم رفتی و یاری گرفتی

اگر گوشم شنید چشمم مبیناد

بیته یارب به بستان گل مرویاد

وگر روید کسش هرگز مبویاد


بیته هر گل به خنده لب گشاید

رخش از خون دل هرگز مشویاد

======================

یکی درد و یکی درمان پسندد

یک وصل و یکی هجران پسندد


من از درمان و درد و وصل و هجران

پسندم آنچه را جانان پسندد

نهالی کن سر از باغی برآرد

ببارش هر کسی دستی برآرد


برآرد باغبان از بیخ و از بن

اگر بر جای میوه گوهر آرد
==================



غریبی بس مرا دلگیر دارد

فلک بر گردنم زنجیر دارد


فلک از گردنم زنجیر بردار

که غربت خاک دامنگیر دارد