ديوان اشعار ابوسعید ابوالخیر

ی گشته جهان تشنهٔ پرآب از تو

ای رنگ گل و لالهٔ خوش‌آب از تو


محتاج به کیمیای اکسیر توایم

بیش از همه عقل گشته سیراب از تو

ای شعلهٔ طور طور پر نور از تو

وی مست به نیم جرعه منصور از تو


هر شی جهان جهان منشور از تو

من از تو و مست از تو و مخمور از تو

ای سبزی سبزهٔ بهاران از تو

وی سرخی روی گلعذاران از تو


آه دل و اشک بی قراران از تو

فریاد که باد از تو و باران از تو

ای رونق کیش بت‌پرستان از تو

وی غارت دین صد مسلمان از تو


کفر از من و عشق از من و زنار از من

دل از تو و دین از تو و ایمان از تو

ابریست که خون دیده بارد غم تو

زهریست که تریاق ندارد غم تو


در هر نفسی هزار محنت زده را

بی دل کند و زدین برآرد غم تو

از دیدهٔ سنگ خون چکاند غم تو

بیگانه و آشنا نداند غم تو


دم در کشم و غمت همه نوش کنم

تا از پس من به کس نماند غم تو

ای نالهٔ پیر قرطه پوش از غم تو

وی نعرهٔ رند می‌فروش از غم تو


افغان مغان نیره‌نوش از غم تو

خون دل عاشقان بجوش از غم تو

ای آمده کار من به جان از غم تو

تنگ آمده بر دلم جهان از غم تو


هان ای دل و دیده تا به سر برنکنم

خاک همه دشت خاوران از غم تو

ای نالهٔ پیر خانقاه از غم تو

وی گریهٔ طفل بی‌گناه از غم تو


افغان خروس صبح گاه از غم تو

آه از غم تو هزار آه از غم تو

ای خالق ذوالجلال و ای رحمان تو

سامان ده کار بی سر و سامان تو


خصمان مرا مطیع من می‌گردان

بی رحمان را ز چشم من گردان تو