ديوان اشعار ابوسعید ابوالخیر

بختی نه که با دوست در آمیزم من

صبری نه که از عشق بپرهیزم من


دستی نه که با قضا در آویزم من

پایی نه که از دست تو بگریزم من

ای آنکه تراست عار از دیدن من

مهرت باشد بجای جان در تن من


آن دست نگار بسته خواهم که زنی

با خون هزار کشته در گردن من

ای گشته سراسیمه به دریای تو من

وی از تو و خود گم شده در رای تو من


من در تو کجا رسم که در ذات و صفات

پنهانی من تویی و پیدای تو من

اسرار ازل را نه تو دانی و نه من

وین حرف معما نه تو خوانی و نه من


هست از پس پرده گفتگوی من و تو

چون پرده در افتد نه تو مانی و نه من

زد شعله به دل آتش پنهانی من

زاندازه گذشت محنت جانی من


معذورم اگر سخن پریشان افتاد

معلوم شود مگر پریشانی من

سلطان گوید که نقد گنجینهٔ من

صوفی گوید که دلق پشمینهٔ من


عاشق گوید که درد دیرینهٔ من

من دانم و من که چیست در سینهٔ من

رازی که به شب لب تو گوید با من

گفتار زبان نگرددش پیرامن


زان سر به گریبان سخن برنارد

پیراهن حرف تنگ دارد دامن

دارم ز جفای فلک آینه گون

وز گردش این سپهر خس پرور دون


از دیده رخی همچو پیاله همه اشک

وز سینه دلی همچو صراحی همه خون

شوریده دلی و غصه گردون گردون

گریان چشمی و اشک جیحون جیحون


کاهیده تنی و شعله خرمن خرمن

هر شعله ز کوه قاف افزون افزون

فریاد ز دست فلک آینه گون

کز جور و جفای او جگر دارم خون


روزی به هزار غم به شب می‌آرم

تا خود فلک از پرده‌چه آرد بیرون