دیوان اشعار حافظ ( رباعیات )

برادر خواجه عادل طاب مثواه

پس از پنجاه و نه سال از حیاتش


به سوی روضهٔ رضوان سفر کرد

خدا راضی ز افعال و صفاتش


خلیل عادلش پیوسته بر خوان

وز آنجا فهم کن سال وفاتش

بر تو خوانم ز دفتر اخلاق

آیتی در وفا و در بخشش


هر که بخراشدت جگر به جفا

همچو کان کریم زر بخشش


کم مباش از درخت سایه فکن

هر که سنگت زند ثمر بخشش


از صدف یاد دار نکتهٔ حلم

هر که برد سرت گهر بخشش

زان حبه خضرا خور کز روی سبک روحی

هر کاو بخورد یک جو بر سیخ زند سی مرغ


زان لقمه که صوفی را در معرفت اندازد

یک ذره و صد مستی یک دانه و صد سیمرغ

مجد دین سرور و سلطان قضات اسماعیل

که زدی کلک زبان آورش از شرع نطق


ناف هفته بد و از ماه رجب کاف و الف

که برون رفت از این خانهٔ بی‌نظم و نسق


کنف رحمت حق منزل او دان و آنگه

سال تاریخ وفاتش طلب از رحمت حق

بلبل و سرو و سمن یاسمن و لاله و گل

هست تاریخ وفات شه مشکین کاکل


خسرو روی زمین غوث زمان بواسحاق

که به مه طلعت او نازد و خندد بر گل


جمعهٔ بیست و دوم ماه جمادی الاول

در پسین بود که پیوسته شد از جزو به کل

سال و فال و مال و حال و اصل و نسل و تخت و بخت

بادت اندر شهریاری برقرار و بر دوام


سال خرم فال نیکو مال وافر حال خوش

اصل ثابت نسل باقی تخت عالی بخت رام

سرور اهل عمایم شمع جمع انجمن

صاحب صاحبقران خواجه قوام الدین حسن


سادس ماه ربیع الاخر اندر نیمروز

روز آدینه به حکم کردگار ذوالمنن


هفتصد و پنجاه و چار از هجرت خیرالبشر

مهر را جوزا مکان و ماه را خوشه وطن


مرغ روحش کاو همای آشیان قدس بود

شد سوی باغ بهشت از دام این دار محن

دلا دیدی که آن فرزانه فرزند

چه دید اندر خم این طاق رنگین


به جای لوح سیمین در کنارش

فلک بر سر نهادش لوح سنگین

در این ظلمت‌سرا تا کی به بوی دوست بنشینم

گهی انگشت بر دندان گهی سر بر سر زانو


بیا ای طایر دولت بیاور مژدهٔ وصلی

عسی الایام ان یرجعن قوما کالذی کانوا

ای معرا اصل عالی جوهرت از حرص و آز

وی مبرا ذات میمون اخترت از زرق و ریو


در بزرگی کی روا باشد که تشریفات را

از فرشته بازگیری آنگهی بخشی به دیو