ديوان اشعار ابوسعید ابوالخیر

عشق آن صفتی نیست که بتوان گفتن

وین در به سر الماس نشاید سفتن


سوداست که می‌پزیم والله که عشق

بکر آمد و بکر هم بخواهد رفتن

از باده بروی شیخ رنگ آوردن

اسلام ز جانب فرنگ آوردن


ناقوس به کعبه در درنگ آوردن

بتوان نتوان ترا بچنگ آوردن

سهلست مرا بر سر خنجر بودن

یا بهر مراد خویش بی سر بودن


تو آمده‌ای که کافری را بکشی

غازی چو تویی خوشست کافر بودن

دنیا نسزد ازو مشوش بودن

از سوز غمش دمی در آتش بودن


ما هیچ و جهان هیچ و غم و شادی هیچ

خوش نیست برای هیچ ناخوش بودن

یا رب تو زخواب ناز بیدارش کن

وز مستی حسن خویش هشیارش کن


یا بی‌خبرش کن که نداند خود را

یا آنکه زحال خود خبردارش کن

یک لحظه چراغ آرزوهاپف کن

قطع نظر از جمال هر یوسف کن


زین شهد یک انگشت به کام تو کشم

از لذت اگر مست نگردی تف کن

خواهی که کسی شوی زهستی کم کن

ناخورده شراب وصل مستی کم کن


با زلف بتان دراز دستی کم کن

بت را چه گنه تو بت‌پرستی کم کن

یا رب تو به فضل مشکلم آسان کن

از فضل و کرم درد مرا درمان کن


بر من منگر که بی کس و بی هنرم

هر چیز که لایق تو باشد آن کن

یا رب نظری بر من سرگردان کن

لطفی بمن دلشدهٔ حیران کن


با من مکن آنچه من سزای آنم

آنچ از کرم و لطف تو زیبد آن کن

ای غم گذری به کوی بدنامان کن

فکر من سرگشتهٔ بی سامان کن


زان ساغر لبریز که پر می ز غمست

یک جرعه به کار بی سرانجامان کن