ديوان اشعار ابوسعید ابوالخیر

رویت دریای حسن و لعلت مرجان

زلفت عنبر صدف دهان در دندان


ابرو کشتی و چین پیشانی موج

گرداب بلا غبغب و چشمت طوفان

هستی به صفاتی که درو بود نهان

دارد سریان در همه اعیان جهان


هر وصف زعینی که بود قابل آن

بر قدر قبول عین گشتست عیان

آن دوست که هست عشق او دشمن جان

بر باد همی دهد غمش خرمن جان


من در طلبش دربدر و کوی به کوی

او در دل و کرده دست در گردن جان

یا رب ز قناعتم توانگر گردان

وز نور یقین دلم منور گردان


روزی من سوختهٔ سرگردان

بی منت مخلوق میسر گردان

یا رب زدو کون بی‌نیازم گردان

وز افسر فقر سرفرازم گردان


در راه طلب محرم رازم گردان

زان ره که نه سوی تست بازم گردان

یا رب ز کمال لطف خاصم گردان

واقف بحقایق خواصم گردان


از عقل جفا کار دل افگار شدم

دیوانهٔ خود کن و خلاصم گردان

در درویشی هیچ کم و بیش مدان

یک موی تو در تصرف خویش مدان


و آنرا که بود روی به دنیا و به دین

در دوزخ یا بهشت درویش مدان

دنیا گذران، محنت دنیا گذران

نی بر پدران ماند و نی بر پسران


تا بتوانی عمر به طاعت گذران

بنگر که فلک چه میکند با دگران

یا رب تو مرا به یار دمساز رسان

آوازهٔ دردم بهم آواز رسان


آن کس که من از فراق او غمگینم

او را به من و مرا به او بازرسان

بر گوش دلم ز غیب آواز رسان

مرغ دل خسته را به پرواز رسان


یا رب که به دوستی مردان رهت

این گمشدهٔ مرا به من باز رسان