ديوان اشعار ابوسعید ابوالخیر

افسوس که ما عاقبت اندیش نه‌ایم

داریم لباس فقر و درویش نه‌ایم


این کبر و منی جمله از آنست که ما

قانع به نصیب و قسمت خویش نه‌ایم

مادر ره سودای تو منزل کردیم

سوزیست در آتشی که در دل کردیم


در شهر مرامیان چشم می‌خوانند

نیکو نامی ز عشق حاصل کردیم

هر چند که دل به وصل شادان کردیم

دیدیم که خاطرت پریشان کردیم


خوش باش که ما خوی به هجران کردیم

بر خود دشوار و بر تو آسان کردیم

ما طی بساط ملک هستی کردیم

بی نقض خودی خداپرستی کردیم


بر ما می وصل نیک می‌پیوندد

تف بر رخ می که زود مستی کردیم

جانا من و تو نمونهٔ پرگاریم

سر گر چه دو کرده‌ایم یک تن داریم


بر نقطه روانیم کنون چون پرگار

در آخر کار سر بهم باز آریم

ما با می و مستی سر تقوی داریم

دنیی طلبیم و میل عقبی داریم


کی دنیی و دین هر دو بهم آید راست

اینست که ما نه دین نه دنیی داریم

شمعم که همه نهان فرو می‌گریم

می‌خندم و هر زمان فرو می‌گریم


چون هیچ کس از گریه من آگه نیست

خوش خوش بمیان جان فرو می‌گریم

ما جز به غم عشق تو سر نفرازیم

تا سر داریم در غمت دربازیم


گر تو سر ما بی سر و سامان داری

ماییم و سری در قدمت اندازیم

در مصطبها درد کشان ما باشیم

بدنامی را نام و نشان ما باشیم


از بد بترانی که تو شان می‌بینی

چون نیک ببینی بدشان ما باشیم

ببرید ز من نگار هم خانگیم

بدرید به تن لباس فرزانگیم


مجنون به نصیحت دلم آمده‌است

بنگر به کجا رسیده دیوانگیم