دیوان اشعار حافظ ( رباعیات )

یا مبسما یحاکی درجا من اللالی

یا رب چه درخور آمد گردش خط هلالی


حالی خیال وصلت خوش می‌دهد فریبم

تا خود چه نقش بازد این صورت خیالی


می ده که گر چه گشتم نامه سیاه عالم

نومید کی توان بود از لطف لایزالی


ساقی بیار جامی و از خلوتم برون کش

تا در به در بگردم قلاش و لاابالی


از چار چیز مگذر گر عاقلی و زیرک

امن و شراب بی‌غش معشوق و جای خالی


چون نیست نقش دوران در هیچ حال ثابت

حافظ مکن شکایت تا می خوریم حالی


صافیست جام خاطر در دور آصف عهد

قم فاسقنی رحیقا اصفی من الزلال


الملک قد تباهی من جده و جده

یا رب که جاودان باد این قدر و این معالی


مسندفروز دولت کان شکوه و شوکت

برهان ملک و ملت بونصر بوالمعالی

سلام الله ما کر اللیالی

و جاوبت المثانی و المثالی


علی وادی الاراک و من علیها

و دار باللوی فوق الرمال


دعاگوی غریبان جهانم

و ادعو بالتواتر و التوالی


به هر منزل که رو آرد خدا را

نگه دارش به لطف لایزالی


منال ای دل که در زنجیر زلفش

همه جمعیت است آشفته حالی


ز خطت صد جمال دیگر افزود

که عمرت باد صد سال جلالی


تو می‌باید که باشی ور نه سهل است

زیان مایه جاهی و مالی


بر آن نقاش قدرت آفرین باد

که گرد مه کشد خط هلالی


فحبک راحتی فی کل حین

و ذکرک مونسی فی کل حال


سویدای دل من تا قیامت

مباد از شوق و سودای تو خالی


کجا یابم وصال چون تو شاهی

من بدنام رند لاابالی


خدا داند که حافظ را غرض چیست

و علم الله حسبی من سؤالی

بگرفت کار حسنت چون عشق من کمالی

خوش باش زان که نبود این هر دو را زوالی


در وهم می‌نگنجد کاندر تصور عقل

آید به هیچ معنی زین خوبتر مثالی


شد حظ عمر حاصل گر زان که با تو ما را

هرگز به عمر روزی روزی شود وصالی


آن دم که با تو باشم یک سال هست روزی

وان دم که بی تو باشم یک لحظه هست سالی


چون من خیال رویت جانا به خواب بینم

کز خواب می‌نبیند چشمم بجز خیالی


رحم آر بر دل من کز مهر روی خوبت

شد شخص ناتوانم باریک چون هلالی


حافظ مکن شکایت گر وصل دوست خواهی

زین بیشتر بباید بر هجرت احتمالی

رفتم به باغ صبحدمی تا چنم گلی

آمد به گوش ناگهم آواز بلبلی


مسکین چو من به عشق گلی گشته مبتلا

و اندر چمن فکنده ز فریاد غلغلی


می‌گشتم اندر آن چمن و باغ دم به دم

می‌کردم اندر آن گل و بلبل تاملی


گل یار حسن گشته و بلبل قرین عشق

آن را تفضلی نه و این را تبدلی


چون کرد در دلم اثر آواز عندلیب

گشتم چنان که هیچ نماندم تحملی


بس گل شکفته می‌شود این باغ را ولی

کس بی بلای خار نچیده‌ست از او گلی


حافظ مدار امید فرج از مدار چرخ

دارد هزار عیب و ندارد تفضلی

این خرقه که من دارم در رهن شراب اولی

وین دفتر بی‌معنی غرق می ناب اولی


چون عمر تبه کردم چندان که نگه کردم

در کنج خراباتی افتاده خراب اولی


چون مصلحت اندیشی دور است ز درویشی

هم سینه پر از آتش هم دیده پرآب اولی


من حالت زاهد را با خلق نخواهم گفت

این قصه اگر گویم با چنگ و رباب اولی


تا بی سر و پا باشد اوضاع فلک زین دست

در سر هوس ساقی در دست شراب اولی


از همچو تو دلداری دل برنکنم آری

چون تاب کشم باری زان زلف به تاب اولی


چون پیر شدی حافظ از میکده بیرون آی

رندی و هوسناکی در عهد شباب اولی

زان می عشق کز او پخته شود هر خامی

گر چه ماه رمضان است بیاور جامی


روزها رفت که دست من مسکین نگرفت

زلف شمشادقدی ساعد سیم اندامی


روزه هر چند که مهمان عزیز است ای دل

صحبتش موهبتی دان و شدن انعامی


مرغ زیرک به در خانقه اکنون نپرد

که نهاده‌ست به هر مجلس وعظی دامی


گله از زاهد بدخو نکنم رسم این است

که چو صبحی بدمد در پی اش افتد شامی


یار من چون بخرامد به تماشای چمن

برسانش ز من ای پیک صبا پیغامی


آن حریفی که شب و روز می صاف کشد

بود آیا که کند یاد ز دردآشامی


حافظا گر ندهد داد دلت آصف عهد

کام دشوار به دست آوری از خودکامی

که برد به نزد شاهان ز من گدا پیامی

که به کوی می فروشان دو هزار جم به جامی


شده‌ام خراب و بدنام و هنوز امیدوارم

که به همت عزیزان برسم به نیک نامی


تو که کیمیافروشی نظری به قلب ما کن

که بضاعتی نداریم و فکنده‌ایم دامی


عجب از وفای جانان که عنایتی نفرمود

نه به نامه‌ای پیامی نه به خامه‌ای سلامی


اگر این شراب خام است اگر آن حریف پخته

به هزار بار بهتر ز هزار پخته خامی


ز رهم میفکن ای شیخ به دانه‌های تسبیح

که چو مرغ زیرک افتد نفتد به هیچ دامی


سر خدمت تو دارم بخرم به لطف و مفروش

که چو بنده کمتر افتد به مبارکی غلامی


به کجا برم شکایت به که گویم این حکایت

که لبت حیات ما بود و نداشتی دوامی


بگشای تیر مژگان و بریز خون حافظ

که چنان کشنده‌ای را نکند کس انتقامی

انت روائح رند الحمی و زاد غرامی

فدای خاک در دوست باد جان گرامی


پیام دوست شنیدن سعادت است و سلامت

من المبلغ عنی الی سعاد سلامی


بیا به شام غریبان و آب دیده من بین

به سان باده صافی در آبگینه شامی


اذا تغرد عن ذی الاراک طائر خیر

فلا تفرد عن روضها انین حمامی


بسی نماند که روز فراق یار سر آید

رایت من هضبات الحمی قباب خیام


خوشا دمی که درآیی و گویمت به سلامت

قدمت خیر قدوم نزلت خیر مقام


بعدت منک و قد صرت ذائبا کهلال

اگر چه روی چو ماهت ندیده‌ام به تمامی


و ان دعیت بخلد و صرت ناقض عهد

فما تطیب نفسی و ما استطاب منامی


امید هست که زودت به بخت نیک ببینم

تو شاد گشته به فرماندهی و من به غلامی


چو سلک در خوشاب است شعر نغز تو حافظ

که گاه لطف سبق می‌برد ز نظم نظامی

سینه مالامال درد است ای دریغا مرهمی

دل ز تنهایی به جان آمد خدا را همدمی


چشم آسایش که دارد از سپهر تیزرو

ساقیا جامی به من ده تا بیاسایم دمی


زیرکی را گفتم این احوال بین خندید و گفت

صعب روزی بوالعجب کاری پریشان عالمی


سوختم در چاه صبر از بهر آن شمع چگل

شاه ترکان فارغ است از حال ما کو رستمی


در طریق عشقبازی امن و آسایش بلاست

ریش باد آن دل که با درد تو خواهد مرهمی


اهل کام و ناز را در کوی رندی راه نیست

ره روی باید جهان سوزی نه خامی بی‌غمی


آدمی در عالم خاکی نمی‌آید به دست

عالمی دیگر بباید ساخت و از نو آدمی


خیز تا خاطر بدان ترک سمرقندی دهیم

کز نسیمش بوی جوی مولیان آید همی


گریه حافظ چه سنجد پیش استغنای عشق

کاندر این دریا نماید هفت دریا شبنمی

ز دلبرم که رساند نوازش قلمی

کجاست پیک صبا گر همی‌کند کرمی


قیاس کردم و تدبیر عقل در ره عشق

چو شبنمی است که بر بحر می‌کشد رقمی


بیا که خرقه من گر چه رهن میکده‌هاست

ز مال وقف نبینی به نام من درمی


حدیث چون و چرا درد سر دهد ای دل

پیاله گیر و بیاسا ز عمر خویش دمی


طبیب راه نشین درد عشق نشناسد

برو به دست کن ای مرده دل مسیح دمی


دلم گرفت ز سالوس و طبل زیر گلیم

به آن که بر در میخانه برکشم علمی


بیا که وقت شناسان دو کون بفروشند

به یک پیاله می صاف و صحبت صنمی


دوام عیش و تنعم نه شیوه عشق است

اگر معاشر مایی بنوش نیش غمی


نمی‌کنم گله‌ای لیک ابر رحمت دوست

به کشته زار جگرتشنگان نداد نمی


چرا به یک نی قندش نمی‌خرند آن کس

که کرد صد شکرافشانی از نی قلمی


سزای قدر تو شاها به دست حافظ نیست

جز از دعای شبی و نیاز صبحدمی