ديوان اشعار ابوسعید ابوالخیر

هیهات که باز بوی می می‌شنوم

آوازهٔ های و هوی و هی می‌شنوم


از گوش دلم سر الهی هر دم

حق میگوید ولی ز نی می‌شنوم

دانی که چها چها چها میخواهم

وصل تو من بی سر و پا می‌خواهم


فریاد و فغان و ناله‌ام دانی چیست

یعنی که ترا ترا ترا می‌خواهم

ای دوست طواف خانه‌ات می‌خواهم

بوسیدن آستانه‌ات می‌خواهم


بی‌منت خلق توشه این ره را

می‌خواهم و از خزانه‌ات می‌خواهم

نی باغ به بستان نه چمن می‌خواهم

نی سرو و نه گل نه یاسمن می‌خواهم


خواهم زخدای خویش کنجی که در آن

من باشم و آن کسی که من می‌خواهم

در کوی تو سر در سر خنجر بنهم

چون مهرهٔ جان عشق تو در بر بنهم


نامردم اگر عشق تو از دل بکنم

سودای تو کافرم گر از سر بنهم

دارم ز خدا خواهش جنات نعیم

زاهد به ثواب و من به امید عظیم


من دست تهی میروم او تحفه به دست

تا زین دو کدام خوش کند طبع کریم

دی تازه گلی ز گلشن آورد نسیم

کز نکهت آن مشام جان یافت شمیم


نی نی غلطم که صفحه‌ای بود از سیم

مشکین رقمش معطر از خلق کریم

ما بین دو عین یار از نون تا میم

بینی الفی کشیده بر صفحهٔ سیم


نی نی غلطم که از کمال اعجاز

انگشت نبیست کرده مه را بدو نیم

با یاد تو با دیدهٔ تر می‌آیم

وز بادهٔ شوق بی‌خبر می‌آیم


ایام فراق چون به سرآمده‌است

من نیز به سوی تو به سر می‌آیم

هر چند زکار خود خبردار نه‌ایم

بیهوده تماشاگر گلزار نه‌ایم


بر حاشیهٔ کتاب چون نقطهٔ شک

بی کارنه‌ایم اگر چه در کار نه‌ایم