تعالی‌الله چه دولت داشتم دوش
تعالی‌الله چه دولت داشتم دوش
که بود آن بخت بیدارم درآغوش خوش آن حالت که گاه گفتن راز
دهانم بود نزدیک بنا گوش دو سه بار ای خیال یار با من
بگو خوابی که دیدستم شب دوش فغان خسرو است از سوزش دل
بنالد دیگ چون زآتش کند جوش
Printable View
تعالی‌الله چه دولت داشتم دوش
تعالی‌الله چه دولت داشتم دوش
که بود آن بخت بیدارم درآغوش خوش آن حالت که گاه گفتن راز
دهانم بود نزدیک بنا گوش دو سه بار ای خیال یار با من
بگو خوابی که دیدستم شب دوش فغان خسرو است از سوزش دل
بنالد دیگ چون زآتش کند جوش
مرا کاریست مشکل با دلی خویش
□
مرا کاریست مشکل با دلی خویش
که گفتن می نیارم مشکل خویش خیالت داند و چشم من و غم
که هرشب در چه کارم با دل خویش ز وا پس ماندگان یادی کن آخر
چه رانی تند جانا محمل خویش ؟ مرا در اولین منزل ره افتاد
ترا خویش باد راه و منزل خویش چه فرصتها که گم کردم درین راه
زبخت خواب ناک غافل خویش
□
مکن ضایع طبیبا مرهم خویش
که خوش می سوزم از داغ فراقش
دستم به لب و نظر به رویش
می بر کف و لاله زار در پیش
دزدانه در آمد از درم دوش
دزدانه در آمد از درم دوش
افگنده کمند زلف بردوش برخاستم و فتادم از پای
چون او بنشست رفتم از هوش آن نرگس نیم مست جادوش
آهو بره‌یی به خواب خرگوش هر کس که ببیندت به یک روز
ملک دو جهان کند فراموش بی روی تو نوش می شود نیش
و ز دست تو نیش می‌شود نوش
یک حلقه به گوش خسرو انداز
کوبنده‌ی تست و حلقه در گوش
سالها خون خورده‌ام ازبخت بی سامان خویش
سالها خون خورده‌ام ازبخت بی سامان خویش
تا زمانی دیده‌ام روی خوش جانان خویش از خیال او چه نالم رفت کارم زدست
من به خون خویش پروردم بلای جان خویش ای جفا آموخته از غمزه‌ی بدخوی خویش
نیکویی ناموزی آخر از رخ نیکوی خویش روی من از اشک و رویت از صفا آیینه شد
روی خود در روی من بین روی من در روی خویش یک دم ای آیینه‌ی جان رونما تا جا کنم
برسردست خودت یا بر سر زانوی خویش گر خیال قامتت اندر شر و شور اوفتد
سرنگون همچون خیال خود فتد در جوی خویش گوش هندو پاره باشد ور منم هندوی تو
پاره کن گوش و مکن پاره دل هندوی خویش
گر مرا با بخت کاری نیست گو هرگز مباش
□
گر مرا با بخت کاری نیست گو هرگز مباش
ور به سامان روزگاری نیست گو هرگز مباش هر خسی را از گلستان جهان گلها شگفت
گر مرا بوی بهاری نیست گو هرگز مباش چهره‌ی زرین و سیمین سینه‌ی ترکان بستم
بازور سیمم شماری نیست گو هرگز مباش آسمان وا راست دامان مراد ناکسان
گر مرا پیوند واری نیست هرگز گو مباش غم خود ازعشقست گو در جان من جاوید باد
گر غم را غم‌گساری نیست هرگز گو مباش عشق بازی با خیال یار هم شبها خوشست
باری ار بوس و کناری نیست گو هرگز مباش مجلس عیشست و جز خسرو همه مستند اگر
ناکسی و نابکاری نیست گو هرگز مباش □
خوانمش در جان و گوید خانه‌ی من نیست این
با چنین بیگانگی دل آشنا می‌خواندش
□
با رقیبت نیست کار و خوانیش می‌دانم انی
تا مرا سوزی زحسرت بی سبب می‌خوانیش
باغ روجانا که نرگس در هوای روی تست
روی گل می‌بیند اما دل نمی‌آسایدش
نام سرچشمه‌ی حیوان چه بری با دهنش
نام سرچشمه‌ی حیوان چه بری با دهنش
سخن قند مگو با لب شکر شکنش گر زند با دهنش بسته ز بی‌مغزی لاف
هر که بیند شکند بالب و دندان دهنش ای صبا گوی زمن غنچه‌ی تر دامن را
چیست آن غنچه که پنهان شده در پیرهنش دوش جستم ز دهانش خبر آب حیات
گفت باید طلبید ازلب شیرین منش گر شور در غم تو چهره‌ی عاشق گاهی
باز گلگون کند از خون دل خویشتنش زلف کج طبع تو هندوی بلا انگیز است
چشم سر مست تو ترکیست که یغماست فنش
روز و شب وصف رخ خوب تو گوید خسرو
تا چه طوطی است که ازآینه باشد سخنش!
آن سخن گفتن تو هست هنوزم در گوش
□
آن سخن گفتن تو هست هنوزم در گوش
وان شکر خنده‌ی شیرین تو از چشمه‌ی نوش گریه می‌آیدم از دور به آواز بلند
که از آن گریه نمی‌آیدم آواز به گوش ای به خشم از برمن رفته و تنها خفته
چشم را گوی که چندین طرف خواب بپوش
از رخت برآسمان مه شد خجل
در چمن هم بوستان افروز خویش
آنکه از جان دو ستر میدارمش
آنکه از جان دو ستر میدارمش
گر مرا بگذاشت من نگذارمش آنکه در خون دل من تشنه است
من دو چشم خویش می پندارمش گر چه هست او یار من من یار او
من کجا یارم که گویم یارمش هیچ رحمی نیست بر بیمار خوش
آن طبیبی را که من بیمار مش با دل خود گفتم او را چیستی ؟
گفت خسرو او گل و من خارمش
دل من رفت نتوان یافت بازش
□
دل من رفت نتوان یافت بازش
که دستی نیست بر زلف درازش □
کی بود آنکه نشینم با تو
باده در دست و گل اندر آغوش □
هست بازار تو در دلها گرم
حسن چندان که توانی بفروش □
دل رفت و روزها شد کز وی خبر نیاید
ای دور مانده چو نی در زلف عنبر ینش طاقت ندارد آن رخ از نازکی نفس را
ای بار تند مگذر بر برگ یاسمینش ای جامه دار ازینسان چستش مبند یکتا
کز بخیه نقش گیرد اندام ناز ننینش
دل رفت و در زنخدانش آوا ز دادم او را
گفت اینکم معلق در نیمه راه چاهش
چندین شبم گذشت به کنج خراب خویش
چندین شبم گذشت به کنج خراب خویش
نوری ندادیم شبی از ماههتاب خویش رویی چنان مپوش زعشاق کاهل دل
از تشنگان دریغ ندارند آب خویش گر نه کباب کردن دلها شدش حلال
آن مست را بحل نکنم من کباب خویش
ابری خوشست و وقت خوش است و هوای خوش
□
ابری خوشست و وقت خوش است و هوای خوش
ساقی مست داده به مستان صلای خوش باران خوش رسید و حریفان عیش را
گشت آشنای جان و زهی آشنای خوش بی روی خوب دل نبود خوش به هیچ جا
گل گرچه خو برو بود و باغ جای خوش عشق بتان اگر چه بلایی است جان‌گداز
خسرو به جان و دیده خرید این بلای خوش
گویم ببخش جان من او گویدم که نه
جان بخش من بس است همان گفتن نه اش چون گل زرشک جامه درانم که تاچراست
در گرد کوی گشتن باد سحر گهش
گر ای نسیم ترا ره دهند درحرمش
گر ای نسیم ترا ره دهند درحرمش
ببوس از من خاکی نشانه‌ی قدمش میان دلبر و دل حاجت رسالت نیست
و لیک هم بنوشتیم ماجرای غمش
ستمگری که دلم شاد نیست جز به غمش
ستمگری که دلم شاد نیست جز به غمش
به خامه راست نیاید شکایت ستمش اگر ز دست اجل چند که امان یابم
به خاک پاش که سر بر ندارم از قدمش هزار نامه نوشتم به خون دیده ولی
به این دیار نیامد کبوتر حرمش مباشری که به کنج فراق می نوشد
سفال باده نماید به چشم جام جمش
قبا و پیرهن او که می‌رسد به تنش
قبا و پیرهن او که می‌رسد به تنش
من از قباش به رشکم قبا ز پیرهنش عجب اگر نتوان نقش خاطرش دریافت
ز نازکی بتوان دید روح در بدنش
کرشمه‌های سر زلف در بنا گوشش
□
کرشمه‌های سر زلف در بنا گوشش
حدیث درد دلم ره نداد در گوشش اگر زخامه کج افتاد نقش ما چه کنیم
چگونه عیب تو !نیم کرد بر نقاش ؟
مطرب از ناله‌ام چنان شد مست
که فراموش کرده پرده‌ی خویش ساقیا خون من بخور به تمام
می بده لیک نیم خورده‌ی خویش
رفت دل نیست روشنم حالش
□
رفت دل نیست روشنم حالش
برو ای جان تو هم بدنبالش هر که بر حال عاشقان خندد
گریه‌یی واجبست بر حالش من مسکین نه مرد درد توأم
کوه البرز و پشه حمالش !
کتاب فقه ندانند در مدارس ما
دریغ عمر که شد صرف در اصول و فروع
فقیه شرع که ما را همی کند تکفیر
به عمر خویش نکردست سجده‌یی به خضوع
دی می‌گذشت و سوی او دلها روان ازهر طرف
□
دی می‌گذشت و سوی او دلها روان ازهر طرف
صد عاشق گم کرده دل سویش دوان از هر طرف گلگون نازش زیر زین غمزه بلایی در کمین
می‌مرد از ان پیکان کین پیر و جوان از هر طرف زنجیر دلها موی او دلال سرها خوی او
در چار سوی روی او بازار جان از هر طرف در کنج غم افتاده من بریاد سرو خویشتن
زانم چه کاید درچمن سرو روان از هر طرف زین پس که از خوی بدت آهنگ بیرون باشدت
سرم که چون خسرو بسی گیرد عنان از هر طرف
من بدان نذرم که گر میرم به سویم بنگری
بین که چون من چند کس مرد است در بازار عشق تیغ خود بگذار تا وام تو بگذارم از انک
وام معشوق است سر برگردن عیار عشق
رسید دوش ندایی از ین بلند رواق
□
رسید دوش ندایی از ین بلند رواق
کو ای مقیم زوایای شهر بند فراق درین حضیض چرا گشته‌ای چنین محبوس
گذر چو طایر قدسی زاوج این نه طاق منافقند و ریایی جمیع اهل بشر
بیا به صحبت یاران بی‌ریا و نفاق ترا به روز ازل با جیب عهدی بود
چه آمدت که فراموش کرده‌ای میثاق مرو به قول مخالف بهر زه راه حجاز
و گرنه راه نیابی به پرده‌ی عشاق کسی که مسکن اصلیش عالم علوی است
چه می‌کند به خراسان چه میرود به عراق زخویش بگذر و بازای سوی ما خسرو
که نیست خوشتر ازینجای در همه آفاق
بماندم در بلای دل که یارب
مبادا هیچکس را مبتلا دل
نگارا صحبت از اغیار بگسل
□
نگارا صحبت از اغیار بگسل
گل خندان من ازخار بگسل ندانم تا که گفت آن بی‌وفا را
که مهر از دوستان یک بار بگسل □
چو از زلفش بدین روز اوفتادم
تو هم ای شب مکن برمن تطاول نباشد چون جمالت مجلس افروز
اگر خورشید بنشیند به محفل □
حیف بود که ماه و گل خوانمت از سر هوس
ای تو به از هزار مه چند بود بقای گل □
در حریم کعبه روحانیون یعنی که دل
جز خیال دوست کس را نیست امکان زوال □
تا بخواند آیت عشق از خط مشکین یار
رفت از یادم روایات فروع بی‌اصول □
هوس دارم پس از مردن قد سرو روان یعنی
ازان قامت به خاک خویش رفتار آرزو دارم □
الا ای ساقی فار غدلان می هم بدیشان ره
که من با روزگار خویشتن خونخواریی دارم برو ای بخت خواب آلود از پهلوی بیداران
که تو شب کوریی زاری و من شب کاریی دارم □
سرشکم گفت در وقتی که می‌غلتید بر رویم
چو مروارید غلتانم که بر بالای زر غلتم □
شبی روشن کن آخر کلبه‌ی تاریک من چون من
دل تاریک در کار تو کردم چشم روشن هم
□
بلا و غم خریدار آمدند از سوی تو بر من
بحمدالله که در کوی تو بازار است امروزم
شهید خنجر عشقم به خون دیده آلوده
به خاکم همچنان پر خون دارید و مشوییدم گلی کز خاک من روید به گوش اهل دل گوید
که من بوی فلان دارم مبوییدم مبوییدم همه جا از شهیدان نور خیزد و ز دلم آتش
نشان است این میان کشتگان گر بجوییدم
سرو منی و ازدل بستان خودت خوانم
سرو منی و ازدل بستان خودت خوانم
درد منی و از جان درمان خودت خوانم اول بدو صد زاری جان پیش‌کشت کردم
وانگاه به صد عزت مهمان خودت خوانم هر چند که جان من دید از تو جفایی چند
با این همه درد دل جانان خودت خوانم هر لحظه مرا با دل جنگیست درین معنی
کو زان خودت گوید من زان خودت خوانم از بس که نمی‌ارزم نزد تو به کشتن هم
قربان شوم ار گویی قربان خودت خوانم
ای گل صفت حسنت بر وجه حسن گویم
ای گل صفت حسنت بر وجه حسن گویم
سر تا به قدم جانی کفر است که تن گویم
دردیده چه کار آید این اشک چو بارانم
دردیده چه کار آید این اشک چو بارانم
بردیده اگر جانا سروی چو تو ننشانم خود را به سر کویت بدنام ابد کردم
ازهر چه جز این کردم از کرده پشیمانم جانم به فدات آن دم کز بعد دو سه بوسه
گویم که یکی دیگر گویی تو که نتوانم گر با تو غمی گویم در خواب کنی خود را
این درد دل است آخر افسانه نمی‌خوانم چاک دلم ای محرم چون دوخت نمی‌دانی
ضایع چه کنی رشته درچاک گریبانم عشق بت و بیم جان این نقد به کف تا کی
خسرو به غزل بر گو تا دست برافشانم
تا سوختن عشق ز پروانه به دیدم
□
تا سوختن عشق ز پروانه به دیدم
سودای همه سوختگان خام گرفتم
□
ای باد سلامی برسانی تو اگر ما
در خدمت آن سرو خرامان نرسیدیم
وقتی دل و جان و خردی همره ما بود
عشق آمد و زیشان همه بیگانه بماندیم
صافی مده ای دوست که مادرد کشانیم
□
صافی مده ای دوست که مادرد کشانیم
نی رند تمامیم کز ین رند و شانیم هر چند که در کیسه نداریم پشیزی
درهمت ما بین تو که جمشید و شانیم کو ساقی نو خیز که بالای دو دیده
چندانکه دو ابر و بنشاند بنشانیم بیش آرمی ای ساقی خون‌ریز که پیشت
از لب بخوریم و ز مژه باز فشانیم
گفتی که تو این بی‌دلی از روی که داری؟
از روی تودارم دگر از روی که دارم؟
عاشق شدم و محرم اینکار ندارم
عاشق شدم و محرم اینکار ندارم
فریاد که غم دارم و غمخوار ندارم آن عیش که یاری دهدم صبر ندیدم
وان بخت که پرسش کندم یار ندارم بسیار شدم عاشق و دیوانه ازین پیش
آن صبر که هر بار بد این بار ندارم
یک سینه پر از قصه‌ی هجر است ولیکن
از تنگ‌دلی طاقت گفتار ندارم چون راز برون نفتدم از پرده که هر چند
گویند مرا گر به نگهدار ندارم جانا چودل خسته به سودای تو دارم
او داند و سودای تو من کار ندارم خون‌ریز شگرفست لبت سهل نگیرم
مهمان عزیز است غمت خوار ندارم مرگم زتو دور افگند اندیشه‌ام اینست
اندیشه‌ی این جان گرفتار ندارم خون شد دل خسرو ز نگهداشتن راز
چون هیچ کسی محرم اسرار ندارم