بخواب زیبای من | ماری هیگینز کلارک

ساعت شش و نیم بعدازظهر ،زمانی که داگ به خیابان هشتاد و دو کنج برادوی پیچید ،سیموس را دید که شتابان از پله های ساختمان اتل پایین می آمد .
نزدیک بود با صدای بلند بزند زیر خنده . بله ، پنجم ماه بود و این سیموس شل و وارفته بموقع چک مقرری را آورده بود . در بارانی نخ نمایش چه سر و وضع غم انگیزی داشت !
داگ متوجه شد که خود نیز پیش از آنکه بتواند لباس های نو بخرد ، باید اندکی صبر کند از امروز
می بایست خیلی محتاط می بود .
او هر روز با کلیدی که اتل در جعبه ای روی میزش نگه می داشت ، مراسلات را جمع می کرد .
پاکت سیموس در صندوق نامه ها فشرده شده و اندکی از شکاف بیرون مانده بود . بجز آن ، باقی بیشتر آگهی های تبلیغاتی بی اهمیت بود . صورتحساب های اتل یکراست نزد حسابدارش می رفت . او با یک انگشت پاکت ها را ورق زد ، سپس آنها را روی میز رها کرد ؛ همه را ، به استثنای پاکتی که تمبر نخورده بود ، تاوان سیموس .
پاکت بدرستی نچسبیده بود . نامه ای در آن دیده می شد و شکل یک چک هم نمایان بود .
به نظر نمی آمد باز کردن و بستن دوباره ی پاکت هیچ مشکلی داشته باشد . داگ به آرامی انگشتش را زیر لبه ی آن انداخت ، سپس پاکت را گشود . مواظب بود که آن را پاره نکند . چک از آن بیرون افتاد .
خداوندا ، او دوست داشت می توانست تجزیه و تحلیل خط شناسی کند ! در خط خرچنگ قورباغه و درهم و برهم سیموس که همچون نقشه ی جاده ها بود ، اضطراب هویدا بود .
داگ چک را پایین گذاشت و نامه را باز کرد ، آن را خواند و دوباره خواند و دهانش از تعجب باز ماند . عجب ... او بدقت چک و نامه را در پاکت گذاشت ، چسب در پاکت را با آب دهانش خیس کرد ، و لبه اش را بدقت فشار داد .تصویر سیموس با دست های فرو رفته در جیب ها که شتابان از خیابان
عبور می کرد ، همچون طرحی ثابت مقابل چشمانش ظاهر شد . چیز غیر عادی در این آدم وجود داشت .
با اینکه نوشته بود اتل پذیرفته است از مقرری صرف نظر کند ، چک را ضمیمه کرده بود .
می خواست چه چیزی را ثابت کند ؟
داگ اندیشید :
اگه خیال می کنی اون هرگز راحتت خواهد گذاشت ، سخت در اشتباهی .
و لرزید . آیا سیموس نامه را نه خطاب به اتل ، بلکه به قصد او نوشته بود ؟

نیو بعد از بازگشت به خانه با خوشحالی دریافت که مایلز خریدی قابل ملاحظه کرده است . نیو شادمانه گفت:
ــ تو حتی پیش« زابار » هم رفتی . می خواستم فردا زودتر از مغازه بیرون بیام تا خرید کنم .
به لطف تو ، می تونم از همین امشب تدارک شام فردا رو ببینم .
نیو به او خبر داده بود که یک سری کاغذ پاره هست که باید بعد از تعطیلی مغازه تمامشان کند . او در سکوت خدا را شکر کرد که به فکر مایلز نرسیده بود از او بپرسد چطور از شهر عبور کرده است .
مایلز ، ژیگو و لوبیا سبز پخته و سالاد گوجه فرنگی با پیاز آماده کرده بود . او میز کوچک داخل دفتر را چیده و یک بطری « بورگاندی » باز کرده بود .
نیو بسرعت رفت و شلوار و پولیوری به تن کرد ،سپس آه کشان با گیلاس شراب در صندلی جای گرفت و گفت :
ــ رئیس پلیس ، خیلی لطف کردی .
ــ البته ، با توجه به اینکه تو فردا شب سه تفنگدار قدیمی « برونکس » رو شام میدی ، به فکرم رسید هر کسی کار خودشو بکنه .
مایلز شروع کرد به بریدن ژیگو .
نیو در سکوت او را نظاره کرد . دوباره رنگ و رویش سر جا آمده بود . دیگر آن نگاه خسته و سنگین در چشمانش دیده نمی شد . گفت :
ــ نمی خوام تعارف کنم ، اما می دونی که خیلی سرحال به نظر میای ؟
ــ بهترم .
مایلز تکه های گوشت را که بدقت بریده شده بود ، در بشقاب نیو گذاشت .
ــ امیدوارم زیادی بهش سیر نزده باشم .
نیو اولین لقمه را چشید .
ــ عالیه . لابد احساس می کنی خیلی بهتری که این طوری آشپزی می کنی .
مایلز جرعه ای بورگاندی نوشید :
ــ شراب خوبیه . توی این کار تخصص دارم .
و نگاهش تار شد .
دکتر گفته بود:
" کمی افسردگی ، حمله ی قلبی ، ترک کار ، عمل بای پس ... "
نیو افزوده بود :
ــ و نگرانی دائمی اش برای من .
" اون دلواپس توئه ، چون خودش رو نمی بخشه که نگران مادرت نبوده . "
ــ چطوری می تونه مانع این نگرانی بشه ؟
" کاش نیکی سپتی توی زندان بمونه . اگه این ممکن نباشه ، پدرت رو ترغیب کن که وقتی بهار اومد یه کاری پیدا کنه . فعلاً که اون دلواپسه ، نیو . پدرت بدون تو از دست رفته س . اما بابت وابستگی عاطفیش به تو خودش رو سرزنش می کنه . اون مغروره و یه چیز دیگه . براش مادری نکن .
شش ماه پیش بود . حالا بهار نزدیک می شد . نیو می دانست هر کاری از دستش بر آمده کرده بود . تا مثل سابق با مایلز رفتار کند . آنان بحث هایی پر شور در مورد تمام موضوع ها با هم می کردند ، از پذیرفتن پول قرضی سالوا گرفته تا سیاست های مختلف .
مایلز ناگهان می گفت :
ــ توی این نود سال اخیر تو اولین کرنی هستی که به جمهوریخواهها رأی میده . این کاملاً به معنی ترک باورت نیست .
ــ تقریباً.
نیو اندیشید :
و امروز که اون تو مسیری خوب قرار داره ،ببینش که واسه خاطر نیکی سپتی کاملاً مشوشه و این ممکنه تا ابد طول بکشه .

او ناخودآگاه سرش را تکان داد ،نگاهی به اطرافش انداخت و مثل هر بار نتیجه گرفت که دفتر ، با فرش های شرقی کهنه و قدیمی که رنگ نمایه های آبی و قرمز در آن حکمفرمایی می کرد ،و کاناپه ی چرمی
و صندلی های هماهنگ و شیک و راحت ، اتاق مورد علاقه اش در آن آپارتمان است . دیوارها پوشیده از عکس بود .میلز در حال دریافت مدال ها و جوایز متعدد ، مایلز همراه با شهردار یا فرمانده و یا رئیس جمهور . پنجره ها مشرف به هودسون بود .
پرده ها که با بند پرده نگه داشته می شد ، از زمانی که ریناتا آنها را نصب کرده بود ،تغییری نکرده بود .
پرده ها به سبک ویکتوریایی و به رنگ آبی سیر و تند با راه های قرمز آتشین بود و در پرتو چراغ دیواری های کریستال می درخشید . تصاویر ریناتا مابین چراغ های دیواری آویخته شده بود . نخستین عکس توسط پدرش ، زمانی که ریناتا 10 سال داشت و مایلز را نجات داده بود ، گرفته شده بود و به بالش ها تکیه داده بود ؛ با تحسین نگاهش می کرد ؛ ریناتا همراه نیو نوزاد ، ریناتا در کنار نیو که اولین قدم هایش را برمی داشت ؛ ریناتا و نیو و مایلز در حال یادگیری غواصی در « مایی » یک سال قبل از مرگ ریناتا .
مایلز از او نپرسیده بود برای شام فردا شب چه غذایی پیش بینی کرده است و گفت :
نمی دونستم چی می خوای . در نتیجه همه چی خریدم .
ــ سل می گفت رژیم تو رو دنبال نمی کنه . اسقف پاستا با ریحون می خواد .
مایلز غرغر کرد :
ــ یادم میاد یه زمانی ساندویچ ژامبون و انواع سبزی برای سالوا در حکم مهمونی بود ، همینطور برای دوین که مادرش اونو با یه نیکل می فرستاد بقالی تا بنیه ی ماهی و یه بسته اسپاگتی هینز بخره .
نیو قهوه اش را در آشپزخانه نوشید و شروع کرد به برنامه ریزی برای شام . کتاب های آشپزی مورد علاقه اش را برداشت ، یک یادگار قدیمی خانوادگی که پر از دستور غذاهای شمال ایتالیا بود .
پس از مرگ ریناتا ،مایلز خواسته بود نیو درس های خصوصی بگیرد تا به صحبت کردن به زبان ایتالیایی ادامه بدهد . هر تابستان ،نیو یک ماهی را در ونیز نزد پدربزرگ و مادربزرگش می گذراند و اولین سال دانشگاهش را در پروس گذرانده بود . او سالها نخواسته بود به کتاب های آشپزی نگاه کند و از دیدن توضیحاتی که در حاشیه ی نوشته های پر جان و شاعرانه ی ریناتا بود ، خودداری می کرد .
" فلفل اضافه شه . فقط 20 دقیقه بپزه . روغن کنار گذاشته شه ."
نیو مادرش را آوازخوانان در حال آشپزی مجسم کرد که به نیو اجازه می داد هم بزند ، مخلوط کند یا اندازه بگیرد و فریاد می زد :
" عزیزم ، این یا یه اشتباه چاپیه یا سرآشپز مست بوده . کی می تونه این همه روغن توی این سس سرکه بریزه ؟ مثل این می مونه که داری یه خروار مرده می خوری . "
در برخی صفحه ها ، ریناتا در حاشیه ، طرح هایی از نیو کشیده بود ، پرتره های مینیاتوری دلپذیری که به طرزی فوق العاده ترسیم شده بود . نیو در لباس پرنسس ها که روی میز نشسته بود ، نیو که روی یک کاسه ی بزرگ خم شده بود ، نیو در یک پیراهن گیبسون مشغول چشیدن قسمتی از یک شیرینی .
دهها تصویر که هر یک احساس فقدانی عظیم را در او بیدار می کرد . حتی امروز ، نیو بسختی می توانست به آنها نگاه کند ، چرا که خاطراتی بسیار دردناک را زنده می کردند . ناگهان احساس کرد چشمانش مرطوب شد .
مایلز گفت :
ــ اغلب بهش می گفتم باید دوره ی نقاشی ببینه .
نیو متوجه نشده بود که او بالای سرش ایستاده اشت و به او نگاه می کند .
ــ مامان کاری را که می کرد ، دوست داشت .
ــ فروختن لباس به زن های بیکار ؟
نیو زبانش را گاز گرفت :
ــ گمونم این چیزیه که تو درباره ی منم میگی .
مایلز قیافه ای خجل به خود گرفت :
ــ اوه ، نیو ، متأسفم . اعتراف می کنم که دارم تند می رم .
ــ تند میری . اما در عین حال عقیده ت اینه . حالا از آشپزخونه ام برو بیرون .
نیو در تمام مدتی که اندازه می گرفت ، می ریخت ، می برید ، تفت می داد ، می غلتاند و می پخت ، عمداً با خشونت از ظرف ها استفاده می کرد . واقعیت این بود که مایلز بزرگترین مرد سالار دنیا بود . اگر ریناتا دوره ی نقاشی می دید ، اگر یک نقاش آبرنگ درجه ی دو هم می شد ، از نظر مایلز ، آنها در حکم یک سرگرمی زنانه بود . او بسادگی قادر نبود درک کند که کمک به زنان در انتخاب لباس های برازنده می تواند در زندگی اجتماعی و کاری آنان تأثیر بگذارد .
نیو اندیشید :
توی ووگ ، تاون اند کانتری ، نیویورک تایمز و خدا می دونه چند تا روزنامه ی دیگه از من صحبت می کنن ، اما مایلز دست از این تصورش برنمی داره . از نظر اون ، پول گرفتن بابت لباس هایی به این گرونی ، دزدیه .
نیو به یاد خشم مایلز افتاد زمانی که برای کریسمس میهمانی داده بودند و او اتل لامبستون را در آشپزخانه مشغول ورق زدن کتاب های آشپزی ریناتا دیده بود . او بسردی از اتل پرسیده بود :
ــ شما هم به آشپزی علاقه دارین ؟
طبیعتاً اتل متوجه ی ناراحتی او نشده و با لحنی آرام جواب داده بود :

ــ ابداً . من زبان ایتالیایی می خونم و این کتابها رو دیدم .

Questi disegni sono stupendi .
چه طرح های زیبایی !

کتابی که طرح ها درش بود ، در دست اتل بود . مایلز آن را از دست او گرفته بود :
ــ همسرم ایتالیایی بود . من این زبون رو بلد نیستم .
در آن لحظه بود که اتل متوجه شده بود مایلز بیوه است و وابستگی ندارد ، و در تمام طول شب حتی برای لحظه ای او را ترک نکرده بود .

بالاخره همه چیز آماده شد . نیو پاستاها را در یخچال گذاشت ، میز ناهارخوری را تمیز کرد و چید . او عمداً به مایلز که در اتاق تلویزیون تماشا می کرد ، محل نگذاشت . زمانی که چیدن ظرف های سرویس را روی میز کوچک تمام کرد ، اخبار ساعت 23 از تلویزیون پخش می شد .
مایلز گیلاسی کوچک کنیاک به سمت او دراز کرد .
ــ مادرت هم عادت داشت وقتی از دستم عصبانی بود ، دیگ و قابلمه ها رو به هم بکوبه .
او لبخند شرمگین پسر بچه ها را بر لب داشت . این شیوه ی عذرخواهی او بود .
نیو کنیاک را پذیرفت :
ــ مامان می بایست اونا رو توی صورتت می کوبید .
آن دو خندیدند و در همان لحظه تلفن زنگ زد . مایلز گوشی را برداشت و بعد با الویی دلپذیر ، ناگهان رگبار سؤال از دهانش بیرون ریخت . نیو می دید که لبان او به هم فشرده شده است . وقتی مایلز گوشی را گذاشت ، با صدایی بی طنین گفت :
ــ هرب شوارتز بود . یکی از افرادمون به حلقه ی نزدیکان نیکی سپتی نفوذ کرده بود . اونو زیر یه خروار زباله پیدا کردن . هنوز زنده اس و ممکنه نجات پیدا کنه .
نیو با دهانی که ناگهان خشک شده بود ، گوش داد . چهره ی مایلز منقبض شده بود ، اما نیو نمی توانست آنچه را در حالت چهره ی او می دید ، بر زبان آورد .
مایلز گفت :
ــ اسمش تونی ویتاله . 31 سالشه . اونا به اسم کارمن ماشادو می شناختنش . چهار بار بهش شلیک کردن .
ممکن بوده بمیره . اون می خواسته یه چیزی رو به ما بفهمونه .
نیو نجواکنان گفت :
ــ چی رو ؟
ــ هرب توی بخش اورژانس بوده . تونی به اون گفته قراردادی وجود نداره . نیکی ،نیو کرنی .
مایلز صورتش را با دستانش پوشاند ، گویی می خواست حالتش را پنهان کند .
نیو چهره ی نگران او را نظاره کرد :
ــ تو که جداً خیال نمی کردی چنین چیزی وجود داره ؟
ــ اوه ، چرا .
صدای مایلز بالا رفت .
... اوه ، چرا ، خیال می کردم . و امروز برای اولین بار پس از 17 سال می تونم شب رو راحت بخوابم .
او دستانش را روی شانه های نیو گذاشت .
... نیو ، اونا رفته بودن از نیکی بازجویی کنن . افرادمون . و اونا بموقع رسیدن تا مردن اونو تماشا کنن . اون آشغال سکته ی قلبی کرده . اون مرده ، نیو . نیکی سپتی مرده !
مایلز دخترش را در آغوش گرفت و نیو طپش های شدید قلب او را حس می کرد .
دعا کرد :
ــ خدا کنه مرگش تو رو آروم کنه ، پاپا .
او ناخودآگاه صورت مایلز را میان دو دستش گرفت و به یاد آورد که این نوازش دوستانه ی ریتانا بود .
عمداً لهجه ی مادرش را تقلید کرد :
ــ عزیز دلم ، به ام گوش کن .
هر دو لبخندی لرزان زدند و مایلز گفت :
ــ سعی می کنم . قول میدم .

***

مأمور پلیس ، آنتونی ویتال که در گروه سپتی رخنه کرده بود و گروه او را با نام کارمن ماشادو می شناخت ، در بخش اورژانس بیمارستان « سنت وینسنت » بستری بود . گلوله ها در ریه هایش جای گرفته و قفسه ی سینه و شانه ی چپش را مجروح کرده بود . او هنوز معجزه وار زنده بود . لوله هایی که وارد بدنش شده بود قطره قطره آنتی بیوتیک و قند را وارد رگ هایش می کرد . دستگاه تنفس مصنوعی جایگزین فرآیند تنفس او بود .
تونی در لحظات هوشیاری متناوب ، چهره ی پریشان پدر و مادرش را مشاهده می کرد . می خواست به آنان بگوید :
ــ من قوی هستم و نجات پیدا می کنم .
تا آنان را خاطر جمع سازد .
ای کاش می توانست حرف بزند . آیا وقتی پیدایش کردند ، توانسته بود چیزی بگوید ؟ او کوشیده بود در مورد قرارداد با آنان صحبت کند ، اما آن طور که می خواست ، نشده بود . نیکی سپتی و گروهش دستور کشتن نیو کرنی را نداده بودند ... کسی دیگر این کار را کرده بود . تونی می دانست که سه شنبه شب به او شلیک کرده بودند . از کی در بیمارستان بود ؟ به گونه ای مبهم به یاد می آورد :
"نمی شه یه قرار داد رو به هم زد . رئیس پلیس سابق می تونه در تدارک یه تشییع جنازه ی دیگه باشه ."
تونی کوشید بلند شود . می بایست آنان را خبر می کرد .
صدایی ملایم زمزمه کرد :
ــ آروم .
او سرنگی را در بازویش حس کرد و بسرعت در خوابی آرام و بدون رؤیا فرو رفت .

« فصل 7 »

پنجشنبه ساعت 8 صبح نیو و تسه ـ تسه داخل یک تاکسی مقابل آپارتمان اتل لامبستون منتظر بودند . سه شنبه خواهرزاده ی اتل ساعت 20/8 دقیقه عازم محل کارش شده بود و امروز آنان می خواستند مطمئن شوند که با او برخورد نمی کنند . نیو اعتراض راننده ی تاکسی را که می گفت با معطل شدن پولدار نخواهد شد ، با قول انعامی 10 دلاری فرو نشاند .
ساعت 15/8 بود که چشم تسه ـ تسه به داگ افتاد:
ــ نیگا کن .
نیو او را دید که در ساختمان را بست . نگاهی به اطرافش انداخت و راهی برادوی شد . هوا خنک بود و او یک بارانی کمردار پوشیده بود .
نیو گفت :
ــ واقعاً مارک بربریه . برای یه متصدی پذیرش یه کم گرونه .
آپارتمان به گونه ای عجیب زیادی منظم بود ، ملافه ها و یک پتو زیر بالشی در انتهای کاناپه دسته شده بود . روبالشی چروک نشان می داد که از آن استفاده شده است . به نظر نمی امد از زیر سیگاری ها استفاده شده باشد ، اما نیو مطمئن بود که بوی نامحسوس سیگار در هوا پخش است . او متذکر شد :
ــ اون سیگار کشیده اما نمی خواد کسی اینو بفهمه . نمی دونم چرا .
اتاق هم مرتب و منظم بود . تختخواب مرتب شده بود ، چمدان داگ زیر کاناپه قرار داشت ، کت و شلوار ها آویخته به چوب لباسی و شلوارها و کتها به صورت اریب مرتب شده بود . یادداشتی که او برای اتل نوشته بود ، روی میز توالت تکیه داده شده بود .
تسه ـتسه پرسید :
ــ کیو دست انداخته ؟ چرا اون این نامه ی کوتاه رو نوشته ؟ چرا دیگه از اتاق استفاده نمی کنه ؟
نیو می دانست کوچکترین جزییات هم از نظر تسه ـ تسه دور نمی ماند . او گفت :
ــ بسیار خوب . از نامه شروع کنیم . اون قبلاً هم چنین چیزی می ذاشت ؟
تسه ـ تسه لباس پیشخدمتی سوئدی اش را می پوشید و موهای گیس بافتش با انرژی تاب می خوردند . گفت :
ــ هیچ وقت .
نیو به سمت کمد رفت و درش را باز کرد . دانه دانه چوب لباسی های کمد اتل را بررسی کرد تا ببیند آیا یکی از مانتوهایش کم شده است ؟ همه اش آنجا بود :

پوست سمور ، کت پوست سمور ، کشمیر ، بارانی چهار خانه ، بربری ، چرم و اشارپ .
نیو در برابر قیافه ی تسه ـ تسه توضیح داد که دنبال چه می گردد و تسه ـ تسه حدسیات او را تقویت کرد .
ــ اتل اغلب می گفت از وقتی تو بهش لباس می فروشی ، دیگه هر چیزی رو نمی خره . تو حق داری . مانتوی دیگه ای وجود نداره .
نیو دوباره در کمد را بست .
ــ دوست ندارم اینطوری فضولی کنم ، با اینکه لازمه . اتل همیشه یه دفتر یادداشت روزانه توی کیفش داشت . اما مطمئنم یه دفترچه ی بزرگتر هم داره .
تسه ـ تسه گفت :
ــ البته . روی میزشه .
دفتر یادداشت روزانه نزدیک توده ای از روزنامه ها قرار داشت . نیو آن را گشود . یک دفترچه با قطع بیست در بیست و هفت بود که برای هر روز ماه یک صفحه داشت و ماه دسامبر سال قبل نیز ضمیمه اش بود . او صفحات را تا سی و یکم مارس ورق زد . اتل با خط بد و تند تند نوشته بود :
" از داگ می خواهم لباس هایم را از مزون نیو بگیرد .
شرح بعدی برای ساعت سه بعدازظهر و با خط خرچنگ قورباغه ای نوشته شده و دورش خط کشیده شده بود :
" داگ به اینجا می آید ."
تسه ـ تسه از بالای شانه ی نیو یادداشت را می خواند . گفت :
ــ پس پسره دروغ نگفته .
آفتاب صبحگاهی وارد اتاق می شد . خورشید ناگهان پشت ابری ناپدید شد و تسه ـ تسه لرزید :
ــ نیو ، راستش اینجا کم کم داره منو می ترسونه .
نیو بدون پاسخ ، بسرعت ماه آوریل را از نظر گذراند . قرار ملاقات ها و میهمانی های عصرانه و ناهار . تمام صفحه ها با خطی تیره خط خورده بود . اتل در صفحه ی اول آوریل نوشته بود : « تحقیقات ـ کتاب »
نیو زمزمه کرد :
ــ اون همه رو لغو کرده . قصد داشته بره ، یا دست کم می خواسته برای نوشتن خودش رو یه جا مدفون کنه .
تسه ـ تسه تلقین کرد :
ــ شاید یه روز زودتر رفته ؟
ــ ممکنه .
نیو صفحات را به عقب ورق زد . آخرین هفته ی مارس را نام بزرگترین طراحان لباس پر می کرد :
نینا کاچران ، گوردون استیوبر ، ویکتوریا کاستا ، رونالد آلترن ، رجینا میویس ، آنتونی دلا سالوا ، کارا پاتر .
نیو گفت :
ــ ممکن نیست همه ی این افراد رو دیده باشه ، لابد بهشون زنگ زده تا قبل از انتشار مقاله ش نقل قول ها رو با اونا چک کنه .
او نوشته ای را که در روز سه شنبه سی ام مارس ثبت شده بود ، برگزید :
"آخرین مهلت تحویل مقاله ی روزنامه ی زنان معاصر ."
او بسرعت ماه اول سال را از نظر گذراند و متوجه شد که اتل در کنار هر یک از قرار ملاقات هایش ، با خط خرچنگ قورباغه هزینه ی تاکسی و انعام ها و تفاسیری در مورد ناهارها ، شام ها و جلسات نوشته است :
" مصاحبه ی خوبی بود اما دوست ندارد منتظرش بگذارند . کارلوس ، صاحب جدید هتل سیگن ... از لیموزین والت استفاده نشود ...، آدم خیال می کند به یک کارخانه ی دئودرانت وارد شده .

شرح ها همه جور نوشته شده و اعداد اغلب خط خورده یا عوض شده بود . از این گذشته ،معلوم بود اتل خط خطی کردن را دوست دارد . هر سانتی متر از صفحه را مثلث ها ، اشکال قلبی ، مارپیچ ها و
نقاشی ها می پوشاند .
نیو یکدفعه روی 22 دسامبر ، روزی که او و مایلز برای کریسمس میهمانی داده بودند .مکث کرد . واضح بود که برای اتل واقعه ی مهمی بوده . نشانی «شواب هاوس» و نام نیو با حروف بزرگ نوشته شده و زیرش خط کشیده شده بود . تفاسیر همراه مارپیچ ها و تزئینات بود .
" پدر نیو مجرد و جذابه "
در حاشیه ، اتل تقلیدی خام از یکی از طرح های کتاب آشپزی ریناتا را رسم کرده بود .
نیو متذکر شد :
ــ اگه مایلز اینو ببینه ، منقلب می شه . می بایست به اتل می گفتم مایلز هنوز افسرده تر از اونه که بخواد قرار ملاقات بذاره . اتل می خواست اونو به مهمونی مجلل شام برای سال نو توی شهر دعوت کنه .
به نظرم می رسید الانه که مایلز خفه بشه .
نیو به آخرین هفته ی مارس بازگشت و شروع به یادداشت برداشتن از نامهایی کرد که اتل آنها را یادداشت کرده بود . او گفت :
ــ این دست کم یه نقطه ی شروعه .
دو نام بخصوص توجهش را جلب کرد . تونی مندل ، سردبیر روزنامه ی زنان معاصر . میهمانی عصرانه قطعاً جایی مناسب نبود که او از تونی مندل بخواهد در حافظه اش به دنبال اشاره ی اتل در مورد گوشه نشینی
احتمالی اش برای نوشتن بگردد . نام دیگر جک کمپبل بود . معلوم بود قرارداد آن کتاب از دید اتل اهمیتی اساسی داشته .
شاید اتل بیشتر از آنی که کمپبل تصورش را می کرده ، بهش در مورد برنامه هایش گفته بود .
نیو یادداشت را محکم بست و زیپ جلد آن را کشید :
ــ بهتره برم .
او شال گردن قرمز و آبی اش را دور گردن بست . یقه ی بارانی اش بالا می ایستاد . او انبوه گیسوان سیاهش را بالای سر جمع کرده بود .
تسه ـ تسه گفت :
ــ تو خیلی خوشگلی . صبح توی آسانسور شنیدم اون یارو که در طبقه ی یازدهم زندگی می کنه ، می پرسید تو کی هستی .
نیو دستکش هایش را دست کرد :
ــ گمونم یه چیزی تو مایه ی شاهزاده های جذاب باشه .
تسه ـ تسه قاه قاه خندید :
ــ بین 40 سال و موقع مردن ، با کلاه گیس . مثل چند تا پر سیاه روی یه زمین پنبه .
ــ میذارمش برای تو . خوب ، اگه سرو کله ی اتل پیدا شد یا اگه خواهرزاده ی جذابش زودتر برگشت ، تو بهانه داری . سرگرم قفسه های آشپزخونه شو و لیوان های توی طبقه های بالایی رو بشور .
وانمود کن خیلی مشغول بودی ، اما حواست رو جمع کن .
نیو نگاهی به مراسلات انداخت .
ــ یه سرکی به اونا بزن . شاید اتل نامه ای دریافت کرده که اونو وادار کرده برنامه هاش رو تغییر بده ، خدایا ، احساس می کنم دارم فضولی می کنم ، اما لازمه . من و تو می دونیم که یه اتفاق عجیبی داره می افته ، با این حال نمی تونیم به این رفت و آمد های مکرر ادامه بدیم .

نیو همان طور که به در نزدیک می شد ،اطرافش را نگریست و ادامه داد :
ــ نمی دونم تو چی کار می کنی که به اینجا شکل مسکونی میده . یه جورایی منو یاد اتل می اندازه . اون چیزی که معمولاً اینجا دیده میشه ،یه بی نظمی آشکاره که آدمو حیرون می کنه . اتل اون قدر غیر قابل
پیش بینی عمل می کنه که آدم فراموش می کنه اون می تونه چقدر دوراندیشانه رفتار کنه .
دیوار نزدیک در پوشیده از عکس های جراید بود . نیو دستش روی دستگیره بود و بدقت آنها را بررسی می کرد . در اکثر آنها ،اتل این احساس را می بخشید که در حال حرف زدن از او عکس گرفته شده . دهانش اندکی نیمه باز بود و چشمانش از انرژی برق می زد . تمام صورتش در تحرک بود .
یک عکس فوری توجه نیو را جلب کرد . حالت چهره ی اتل آرام بود ، دهانش بسته و نگاهش غمگین . اتل چه درد دلی با او کرده بود ؟
" من روز والنتاین به دنیا اومدم . به یاد موندنش آسونه ، نه ؟ اما می دونی چندین ساله که هیچ کس تبریکی برام نفرستاده یا زحمت تلفن کردن به منو به خودش نداده ؟ آخر سر هم تنهایی برای خودم می خونم تولدت مبارک . "
نیو در ذهنش سپرده بود که برای اتل گل بفرستد و برای والنتاین آینده او را به ناهار دعوت کند ، اما آن هفته برای اسکی به ویل رفته بود . نیو اندیشید :
متأسفم . اتل . براستی متأسفم .
به نظرش می رسید که چشمان غمگین روی عکس او را نمی بخشند .

***

مایلز پس از عمل « بای پس » عادت کرده بود بعدازظهرها به مدتی طولانی پیاده روی کند . اما نیو نمی دانست که او از 4 ماه پیش به مطب یک روانپزشک در خیابان 75 شرقی هم می رود . پزشک قلب حقیقت را از او پنهان نکرده بود .
ــ شما افسردگی دارین . اکثر افراد بعد از چنین عملی این حالت را دارند . این حال مشخصه ی این عمله . اما در مورد وضعیت شما ، حدس می زنم دلایل دیگه ای هم وجود داره .
او مکرراً به مایلز گفته بود که با دکتر آدام فلتون ملاقات کند .
مایلز به طور مرتب پنجشنبه ها ساعت 2 بعدازظهر به دیدن دکتر می رفت . او از اینکه روی کاناپه دراز بکشد ، متنفر بود و ترجیح می داد در یک صندلی چرمی گود جای بگیرد . آدام فلتون روانپزشک متحجری که مایلز انتظارش را داشت نبود . حدوداً 40 سال داشت با موهای کوتاه و سیخ سیخ ، عینک عجیب و اندامی لاغر و نیرومند . او اواخر جلسه ی سوم یا چهارم اعتماد مایلز را جلب کرده بود . مایلز دیگر احساس نمی کرد روحش را عریان می کند ، اما وقتی با فلتون حرف می زد ، احساس می کرد در اداره ی پلیس مشغول بیان تمامی جوانب یک تحقیق برای مردانش است .
او امروز در حین تماشای فلتون که مدادی را میان انگشتانش می چرخاند ، اندیشید :
عجیبه که هیچ وقت به ذهنم نرسیده بود بیشتر به دِو اطمینان کنم . اما این موضوعی برای اعتراف نیست .
او بالحنی تمسخرآمیز گفت :
ــ نمی دونستم قراره روانپزشک ها هم علایم عصبی بروز بدن .
آدام فلتون خندید و ماهرانه مداد را در دستش چرخاند :
ــ از وقتی سیگار رو ترک کردم ، حق دارم حرکات عصبی بکنم . به نظر میاد امروز روحیه ی شادی دارین .
این تذکر می توانست در یک شام اشرافی خطاب به هر کسی گفته شود .

مایلز از مرگ نیکی سپتی با او حرف زد و چون از سؤالات مفتش مآبانه ی فلتون عصبانی شده بود ، فریاد کشید:
ــ ما قبلاً در مورد این موضوع تعمق کردیم . من 17 سال رو با این هراس گذروندم که لحظه ی بیرون اومدن سپتی اتفاقی برای نیو نیفته . من نتونستم از ریناتا محافظت کنم . چند بار باید اینو بگم ؟ من تهدید نیکی رو جدی نگرفته بودم . اون یه قاتل سنگدله . تازه سه روز بیرون اومده که مأمور ما رو از پا در آوردن . احتمالاً نیکی اونو شناخته . میگن اون فوراً پلیس ها رو شناسایی می کنه .
ــ و حالا احساس می کنین که دیگه واسه دخترتون نمی ترسین ؟
ــ می دونم که دیگه نمی ترسم . مأمورمون تونست به ما بگه که قراردادی علیه نیو وجود نداره . لابد سرش بحث کردن . می دونم که بقیه چنین خطری رو نمی پذیرن . به هر صورت اونا از شر نیکی خلاص شدن . اونا باید خوشحال باشن که می تونن اونو توی کفن بپیچن .
آدام فلتون دوباره شروع کرد به بازی با مدادش ، تردید کرد و عمداً آن را درون سبد کاغذها انداخت .
ــ می خواین بگین مرگ سپتی هراسی رو که 17 سال با شما بوده ، فرو نشونده ؟
این براتون چه معنایی داره ؟ و چطوری زندگی تون رو عوض خواهد کرد ؟
چهل دقیقه ی بعد ، وقتی مایلز مطب روانپزشک را ترک کرد و پیاده روی اش را از سر گرفت ، قدم های تند و مطمئنی را که قبلاً داشت ً بازیافته بود . او می دانست که عملاً از لحاظ جسمی بهبود یافته است . حالا که دیگر نگران نیو نبود . می خواست دوباره سرکار برود . از او خواسته بودند مدیریت دفتر دولتی مبارزه علیه مواد مخدر را در واشنگتن به عهده بگیرد . این او را مجبور می کرد قسمتی از اوقاتش را آنجا بگذراند و آپارتمانی پیدا کند . در این مورد با نیو صحبت نکرده بود ، اما خوب بود که نیو بتواند برای خودش زندگی کند . به این ترتیب زمان کمتری را در خانه می گذراند و بیشتر با همسن و سالان خودش بیرون می رفت . پیش از آنکه او
مریض شود ، نیو عادت داشت آخر هفته های تابستان را در «هامپتونز» بگذراند و در « ویل » اسکی کند .
سال گذشته مایلز مجبور شده بود او را فقط برای چند روز مجبور به رفتن کند . دلش می خواست نیو ازدواج کند . او که تا ابد زنده نمی ماند . حالا به لطف حمله ی قلبی نیکی ، او می توانست با خیال آسوده راهی واشنگتن شود .
مایلز هنوز درد ناگهانی ناشی از سکته ی قلبی را به یاد می آورد . انگار یک غلتک کمپرسور مسلح
به سیخ های تیز سینه اش را می خراشید . او اندیشید :
امیدوارم موقع مردن همین درد رو حس کرده باشی ، حرومزاده .
سپس به نظرش رسید صورت مادرش را دید که سریع به سوی او چرخید :
" برای همنوع خودت آرزوی جهنم کن تا جهنم به طرف خودت بیاد . اونچه باید اتفاق بیفته ، میفته . "
او از خیابان « لگزینگتون » عبور کرد و از مقابل رستوران « بلاویتا » گذشت . بوی غذاهای ایتالیایی مشامش را نوازش کرد و پیشاپیش از شامی که نیو برای امشب تدارک دیده بود ،لذت برد . ملحق شدن دوباره به دِو و سِل لذت بخش بود . خداوندا چقدر دور به نظر می رسید زمانی که آنان کودکان خیابان « تن بروک » بودند ! امروز با نفرت از « برونکس » حرف می زدند ! اما آن زمان زندگی در آنجا فوق العاده بود . تنها 7 خانه در ردیف ساختمان ها وجود داشت و یک جنگل انبوه درختان بلوط و توس . آنان در میان درختان کلبه می ساختند . حالا در باغ سبزی والدین سل ناحیه ی صنعتی » ویلیامز بریج » قد برافراشته بود . و کشتزارهایی که او و سل و دو در آن سورتمه سواری می کردند ، به مرکز پزشکی » اینشتین » اختصاص داشت ... اما هنوز هم نواحی مسکونی دلپذیر باقی بود .
در خیابان پارک ، مایلز دور توده ای کوچک برف آب شده چرخید . به یاد زمانی افتاد که سل اختیار سورتمه از دستش در رفت ، سورتمه از روی بازوی او عبور کرد ، سه جای آن را شکست و سل زد زیر گریه و گفت :
ــ پدرم منو می کشه .
دِو بدون تردید تقصیر این حادثه را به گردن گرفت و پدرش برای عذرخواهی آمد .
ــ اون نمی خواسته آسیبی به سل برسونه ، اما به هر حال یه احمق واقعیه .
دوین استانتون ، عالیجناب اسقف . شایعه شده بود که واتیکان برای انتخابات بعدی اسقفی او را در نظر گرفته است ، و این شاید به معنای کلاه سرخ بود .

زمانی که مایلز به خیابان پنجم رسید ، نگاهی به سمت راست خود انداخت . نگاهش بر روی طاق با شکوه بنای سفید موزه ی هنر مترو پولیتن متوقف ماند . او همیشه دلش می خواست از «تمپل دو دندار » دیدن کند .
او تسلیم این انگیزه ی آنی شد ، شش تقاطع را طی کرد و ساعات آتی را غرق در بقایای ظریف تمدنی گمشده گذراند .
تنها وقتی به ساعتش نگاهی انداخت و مطمئن شد که وقت بازگشت به خانه و آماده کردن سینی اشتهاآور است ،نزد خویش اعتراف کرد قصد واقعی اش از آمدن به موزه ،رفتن به محل کشته شدن ریناتا بوده است . او قاطعانه به خود گفت :
" ولش کن ."
اما به محض اینکه بیرون آمد ، بر خلاف میلش قدم هایش او را به پشت موزه هدایت کرد ، به سمت محلی که جسد ریناتا را یافته بودند . این زیارتی بود که او هر 4 ـ 5 ماه یک بار انجام می داد .
بخاری حنایی رنگ پیرامون درختان سنترال پارک غوطه می خورد که بشارت دهنده ی ظهور نخستین شکوفه ها بود . جمعیت در پارک موج می زد . هواداران دو ، پرستارانی که کالسکه ها را هل می دادند ، مادران جوان همراه با کوچولو های شیطان خود ، بی خانمان ها ، زنان و مردان رقت انگیزی که روی نیمکت ها مچاله شده بودند . سیل نامنظم خودروها ، درشکه های کرایه ای .
مایلز مقابل منطقه ی بی درختی که ریناتا را آنجا پیدا کرده بودند ، ایستاد . اندیشید :
عجیبه که اون توی قبرستان دروازه ی بهشت خوابیده و من احساس می کنم جسمش همیشه اینجاست .
او بی حرکت ایستاد ، سرش خم بود و دستانش درون جیب های کت جیرش .
اگه اون اتفاق یه روزی مثل امروز افتاده بود ، حتماً جمعیت زیادی تو پارک بوده . چه بسا یه نفر دیده باشه چه اتفاقی افتاد .
بیتی از شعر تنی سان به ذهنش آمد :
ارزشمند همچون خاطره ی بوسه های پس از مرگ ... ژرف همچون نخستین عشق ، و سرشار از تأسف ، اوه ؛
مرگ در زندگانی ، روزهایی که دیگر نیستند .
اما امروز مایلز برای نخستین بار از زمانی که به آنجا می رفت ، شبه آرامشی حس می کرد :
نجواکنان گفت :
" من هیچ کاری نکردم ، اما دست کم دخترمون از خطر دوره ، عزیزم . و وقتی نیکی سپتی روز قضاوت نهایی مقابل خداوند ظاهر میشه ،امیدوارم تو اونجا باشی تا راه جهنم رو نشونش بدی . "
مایلز دور خود چرخید و با قدم های تند از وسط پارک عبور کرد . آخرین کلمات آدام فلتون در گوشهایش طنین انداخت :
ــ خیلی خوب ، شما دیگه نباید نگران نیکی سپتی باشین . شما 17 سال پیش مصیبت وحشتناکی رو از سر گذروندین . سؤال اینکه که بالاخره حاضرین دوباره به زندگی برگردین ؟
مایلز دوباره پاسخی را که با لحنی قاطع به آدام فلتون داده بود ، زمزمه کرد .
ــ بله .

***

وقتی نیو پس از ترک آپارتمان اتل به بوتیک رسید ، اکثر کارمندانش آمده بودند .علاوه بر دستارش اوژنیا ، هفت فروشنده و سه روتوش کار آنجا بودند . اوژنیا مشغول لباس پوشاندن به تن مانکن داخل ویترین بود . او در حالی که با مهارت کت یک کت و شلوار ابریشم دارچینی رنگ را مرتب می کرد گفت :
ــ خوشحالم که کت و دامن دوباره مد شده . کدوم کیف رو انتخاب می کنی ؟
نیو عقب رفت .
ــ اونا رو نشون بده . کوچکتره . اون یکی برای پیرهن خیلی تیره س .
وقتی اوژنیا کار خود را به عنوان بهترین مانکن کنار گذاشت ، سایزش بدون دغدغه از 38 به 44 تغییر کرد ، اما ظرافت موجود در حرکاتش را که او را محبوب طراحان کرده بود ، از دست نداد . او کیف را به بازوی مانکن داخل ویترین آویزان کرد و شادمانانه گفت :
ــ مثل همیشه درست گفتی . امروز بوتیک خالی نمیشه . اینو حس می کنم .
ــ امیدوارم .
نیو کوشید آرام به نظر بیاید ، اما بی فایده بود .
ــ نیو از اتل لامبستون چه خبر ؟ هنوز پیداش نشده ؟
ــ کوچکترین اثری نیست .
نیو با نگاه مغازه را از نظر گذراند .
... گوش کن ، من میرم خودم رو توی دفتر زندانی کنم تا چند تا تلفن بزنم . به کسی نگو من اینجا هستم مگه اینکه خیلی ضروری باشه . دلم نمی خواد امروز نماینده ها رو ببینم .
نخستین تلفنش به تونی مندل در دفتر روزنامه ی زنان معاصر بود . تونی در همایش نویسندگان مریوط به مد بود که تمام روز طول می کشید . نیو کوشید با جک کمپبل تماس بگیرد . او در جلسه بود . نیو برایش پیغام گذاشت که با او تماس بگیرد . به منشی اش گفت :
ــ تقریباً فوریه .
سپس فهرست طراحانی را از نظر گذراند که اتل نامشان را در یادداشت نوشته بود . سه نفر اولی که با آنان تماس گرفت ، هفته ی گذشته اتل را ندیده بودند . اتل فقط به آنان تلفن زده بود تا گفته هایی را که بهشان نسبت داده بود ، تأیید کنند .
الک پیرسون ، طراح یک سری لباس های ورزشی ، خشمی را که نیو در صدای آنان احساس کرده بود ، خلاصه کرد .
ــ اصلاً نمی دونم چرا گذاشتم اون زن باهام مصاحبه کنه . اونقدر سؤال پیچم کرد که سرگیجه گرفتم . عملاً مجبور شدم بیرونش کنم و شرط می بندم از مقاله ی نحسش نفرت خواهم داشت .
آنتونی دلا سالوا نام بعدی بود . وقتی نیو فهمید که او در دفترش نیست ناراحت نشد . شب او را می دید .
گوردون استیوبر . اتل می گفت که در مقاله اش او را بیچاره کرده است . اما اتل برای آخرین بار
کی او را دیده بود ؟
نیو علی رغم میلش ، شماره ی دفتر استیو بر را گرفت و فوراً ارتباطش با او برقرار شد .
استیوبر وقتش را با ابراز ادب هدر نداد . با لحنی سرد پرسید :
ــ چی می خوای ؟
نیو او را مجسم می کرد که روی صندلی چرم براق و مزین به دگمه های بزرگ مسی اش نشسته و سرش را به عقب تکیه داده است . نیو هم با لحنی به همان سردی او صحبت کرد :
ــ از من خواستن بفهمم اتل لامبستون کجا قایم شده . خیلی ضروریه .
و به نیو الهام شد بیفزاید :
... توی دفتر یادداشتش نوشته که هفته ی گذشته با شما ملاقات کرده . می خوام بدونم اشاره نکرد
کجا می خواد بره ؟

در سکوتی مطلق ، ثانیه هایی طولانی سپری شد . نیو اندیشید :
می گرده ببینه چی جواب بده .
وقتی استیوبر صحبت کرد ، لحنش آرام و بی اعتنا بود .
ــ چند هفته پیش اتل لامبستون می خواست برای مقاله ای که مشغول نوشتنش بود باهام مصاحبه کنه . من نپذیرفتمش . من نمی تونم وقتم رو با آدم های کنه هدر بدم . اون هفته ی پیش تلفن زد ، اما من گوشی رو نگرفتم .
نیو صدای تلقی خشک را در گوشی شنید .
او در حال گرفتن شماره ی طراح بعدی بود که تلفنش زنگ زد . جک کمپبل بود . نگران به نظر می رسید .
ــ منشی م گفت که کارتون فوریه . مشکلی دارین ، نیو ؟
نیو ناگهان تلاش خود را برای توضیح تلفنی به او مبنی بر اینکه نگران اتل است چون او دنبال خریدهای تازه اش به مغازه نیامده ، احمقانه یافت و ترجیح داد بگوید :
ــ شما قطعاً گرفتارین ، اما ممکنه خیلی کوتاه ، فقط نیم ساعت منو بپذیرین ؟
کمپبل گفت :
ــ من با یکی از نویسنده هام ناهار می خورم . می تونین حدود ساعت 3 بیاین دفتر ؟

***

گیونز اند مارکز شش طبقه ی آخر ساختمانی را در گوشه ی جنوب غربی خیابان پارک و خیابان چهل و یکم اشغال می کرد . دفتر شخصی جک کمپبل اتاق وسیع کناری در طبقه ی چهل و هفتم با منظره ای شگفت انگیز مشرف به کل قسمت پایین مانهاتان بود . میز کارش بسیار بزرگ و لاک الکل خورده بود ، و روی دیوار پشت میز ، طبقاتی پر از دستنوشته قرار داشت . یک کاناپه ی چرمی مشکی و صندلی هایی هماهنگ با آن دور یک میز پذیرایی شیشه ای مبلمان اتاق را تشکیل می داد . نیو از نبود نمادهای شخصی در اتاق تعجب کرد .
انگار جک کمپبل افکار او را خواند .
ــ آپارتمانم هنوز تمام نشده و در هامپشایر هاوس اقامت دارم . تمام وسایلم هنوز توی انباره . برای همینه که اینجا شبیه سالن انتظار دندونپزشک هاس .
کتش روی پشتی صندلی اش قرار داشت . یک پولیور ژاکارد در مایه رنگهای سبز و قهوه ای پوشیده بود ؛ رنگهایی پاییزی که برازنده اش بود . صورتش لاغر و خطوط چهره اش بسیار به قاعده بود .. به طوری
که نمی شد آنها را زیبا قلمداد کرد ، اما نوعی قدرت آرام در آنها بود که بی نهایت جذابشان می کرد . وقتی می خندید ، نوعی سرور گرمی بخش در چشمانش بود و نیو خوشحال بود که یکی از کت و دامن های جدید بهاره اش را پوشیده است ؛ دامن پشمی فیروزه ای و کت نیمه بلند هماهنگ با آن .
جک پیشنهاد کرد :
ــ قهوه میل دارین ؟ من خیلی قهوه خورده ام . با این حال یکی دیگه می خورم .
نیو سردردی خفیف حس کرد و یادش آمد هنوز ناهار نخورده است گفت :
ــ با کمال میل . تلخ باشه لطفاً .
در مدتی که منتظر بودند ، نیو چشم انداز را می ستود . گفت :
ــ اگه جای شما بودم ، احساس می کردم به نیویورک حکمفرمایی می کنم .
جک گفت :
ــ اولین ماههایی که اومده بودم ، بسختی می تونستم سرم رو به کار مشغول کنم . من از 10 سالگی
دلم می خواست نیویورکی بشم . بیست و شش سال پیش بود و این همه سال طول کشید تا در نیویورک مستقر شدم .
قهوه را سر میز پذیرایی نوشیدند . جک کمپبل براحتی در کاناپه جای گرفته و نیو لبه ی یک صندلی نشسته بود . نیو می دانست جک برای اینکه بتواند این قدر زود او را بپذیرد ، مجبور شده است قرارهای دیگرش را به بعد موکول کند . نیو نفسی عمیق کشید و درباره ی اتل با او صحبت کرد .
گفت :
ــ پدرم خیال می کنه دیوونه شدم ، اما من احساس می کنم اتفاقی برای اون افتاده . خلاصه کنم ، اون
اشاره ای نکرد قصد داره کجا بره ؟ تا جایی که من می دونم ، کتابی که داره برای شما می نویسه ، باید پاییز منتشر بشه .