Printable View
یا علی موسیَ الرّضا، مولا، به دادم می رسی؟
بلبلی شوریده ام، آقا، به دادم می رسی؟
کشتی نوحِ نجاتی ، من پناه آورده ام
غرقِ گردابم ، تک و تنها، به دادم می رسی؟
خاکِ درگاهت نمایم توتیای دیده ام
قدکمان ازصد گناهم ، ها، به دادم می رسی؟
ضامن آهوی وحشی در بیابانی ، رضا
اندراین دنیای وانفسا ، به دادم می رسی
تیرعُصیان گرببارد ، مرقدت سنگر کنم
در تکِ نفسم شب یلدا ، به دادم می رسی؟
گوشه ی چشمی نظربر«مهدوی» می افکنی؟
در صراط آن محشرکُبرا به دادم می رسی؟
در غربت نگاه تو پرواز ميكنم
همچون كبوتري كه به سويت پريده است
من بي گمان به هواي حريم تو
هر شام وصبح به افق دل نهاده ام
اينجا هواي عطر غريبي نميدهد
تو ضامن مني ز چه ترسم كه مهر تو
درلابه لاي بال كبوتر نشسته است...
پروازكن دل من تا حريم دوست
انجا كسي به تماشا نشسته است...
شنیدند مردی به ایران می آید
که از لهجه اش لحن قرآن می آید
قدم بر زمین می گذارد ، تو گویی
در این دشت خشکیده باران می آید
خدا گندم از خاک می پروراند
کبوتر ، کبوتر فراوان می آید !
بپاشید و قسمت کنید و بروبید
گل و نقل و آئینه ، مهمان می آید
می آید ، و آمد و مهمان ما ماند
از آن جمله سبز ، از آن جا می آید
و مهمان ما مانده مهمان غربت
شهیدی که با زخم پنهان می آید !
نفهمیدی ای شعر ، تا بیت هفتم
چرا زعفران از خراسان می آید ؟!
چرا زعفران از ، چرا از خراسان
پس از قرن ها ، صوت قرآن می آید ؟
شمع جمع شاپرکهايي رضا
اي کليد ساده مشکل گشا
آن گل زيبا گل خوشبو تويي
اي رضا جان، ضامن آهو تويي
با نگاهت چون کبوتر کن، مرا
تا بگيرم اوج، خوشحال و رها
امشب از آيينه ها آواز يا هو مي وزد
دارد از حيراني چشمت هياهو مي وزد
پلک واکن هر چه مي خواهم تماشايت کنم
در نگاه تند چشمان تو آهو مي وزد
باز گرداگرد ايوان تو پرپر مي زنم
باز هم از چار سوي عرش هوهو مي وزد
من هم آوازتو احساس غريبي مي کنم
اي که از دلتنگي ات عطر پرستو مي وزد
باد مي رقصد ميان نقش گنبدهاي تو
از تن گلدسته ها انگار شب بو مي وزد
شعر من مثل غزالان پريشان شما
در نسيم خانه ات اين سو و آن سو مي وزد
هفت آسمان ، خاک تو را پابوس
ای سرزمین عشق ، ملک طوس
ای ردپای هر چه خوبی ها
در جای جای خاک تو محسوس
خاک تو ملک مهر عالم تاب
من ، کورسوی خسته ی فانوس
پر می کشد هر لحظه با یادت
از پیکر خاکسترم ققنوس
ای ضامن آیینه ها ، مانده است
آهوی دل ، در سینه ام محبوس
ای هشتمین باب از بهشت عشق
هفت آسمان خاک تو را پابوس
ناز صد گلشن تبسم از لبانش ریخته
تا که لب واکرده ، شِکر از دهانش ریخته
تعبیه در غنچه اش صد زعفرستان خنده است
برگ زرد ماست این باد خزانش ریخته
تا افق بر صفحه صحرا ، ضمانت خواه او
نقطه چین رد پای آهوانش ریخته
ننگ صیادی که قصد آهوان او کند
جوی شرم از پهلوی تیر و کمانش ریخته
خط پیش از این نمازی خوانده باران را ، غروب
رود خون از دیدگان ، وقت اذانش ریخته
اشک هایش را شمرده نقش بند کائنات
از همین منظومه طرح کهکشانش ریخته
سرو بالای کمر باریک باغ سرمدی
ایزد از نوک قلم طرح میانش ریخته
سرو مردی ، دست غیبش حله سبز بهشت
گرد سر پیچیده و بر بازوانش ریخته
از مدینه آمده ست و هر قدم روییده گل
بر بیابانی که گرد کاروانش ریخته
شد طلای حکمت از هرم کلام او مذاب
با حدیثی کز لب آتشفشانش ریخته
والی ملک خراسان ، اینکه در هر گوشه ای
رد پایی از دل غربت نشانش ریخته
آب حوضش ، اشک حور و سنگفرش صحن را
پولک پلک پری ، تا آستانش ریخته
هست انگشت فرشته بر ضریح او دخیل
سوخته بال ملک ، در شمعدانش ریخته
بی شک از رشک شفاعت های او ، ابلیس هم
اشک ، گرد گنبد دارالامانش ریخته
گردش چرخ فلک را، هشتمین محور، رضا
چشمهی نور الهی، شاه دینپرور، رضا
جلوهی نور حقیقت، روشنای راه عشق
هشتمین نور ولایت، معنی باور، رضا
مژدهی سبز بهار لالهزار فاطمه
ترجمانی از زلال چشمهی کوثر، رضا
کان علم و اوج جاویدان و بحر عشق را
زرناب و اختر رخشنده و گوهر، رضا
کوکب برج ولایت، اختر چرخ یقین
آفتاب معرفت، نور جهانگستر، رضا
رسم و راه عاشقی را، جانسپاری راستین
دین و آیین خدا را، بهترین یاور، رضا
رهگشای راه ما، تا شهر نور و روشنی
تا دیار آشناییهایمان، رهبر، رضا
از کرامات خداوندی، نشانی بینظیر
از کمال لطف و احسان خدا، مظهر، رضا
نور چشم موسی کاظم، امام هفتمین
عالم آل محمد، سبط پیغمبر، رضا
قصهی سرخ کتاب آشنای عاشقی
در گلستان محمد، لالهی پرپر، رضا
«نسترن» با شعر سبزت، میهمان حضرتیم
لحظه لحظه یادمان سبز است، با موسی الرضا!
با دیده دل اگر رضا را بینی
مرآت جمال کبریا را بینی
گر پرده اوهام به یک سو فکنی
اندر پس آن پرده خدا را بینی
تا گوهر اشکم سر بازار نیاید
کالای مرا هیچ خریدار نیاید
خوارم من و در سینه من عشق شکفته است
تا خلق نگویند گل از خار نیاید
ای حجت هشتم که خدا خوانده رضایت
مدح تو جز از خالق دادار نیاید
نومیدی و درگاه تو بی سابقه باشد
هر کار ز تو آید و این کار نیاید
دیدم همه جا بر در و دیوار حریمت
جائی ننوشته است گنهکار نیاید
گوئی به کجا روی کند ای همه رحمت
گر بر در تو شخص گرفتار نیای