مشاعره سنتی

تا شدم حلقه بگوش در میخانه عشق
هر دم آید غمی از نو به مبارکبادم

میرود آب رخ از باده‌ی گلرنگ مرا
میزند راه خرد زمزمه‌ی چنگ مرا

آنکه چشمان تورا این همه زیبا میکرد
کاش از روز ازل فکر دل ما میکرد
یا نمیداد به تو این همه زیبایی را
یا مرا در غم عشق تو شکیبا میکرد

دست گیرید درین واقعه کافتاد مرا
که نماندست کنون طاقت بیداد مرا
راز من جمله فرو خواند بر دشمن و دوست
اشک ازین واسطه از چشم بیفتاد مرا
هرگز از روز جوانی نشدم یکدم شاد
مادر دهر ندانم به چه میزاد مرا
آنکه یک لحظه فراموش نگشت از یادم
ظاهر آنست که هرگز نکند یاد مرا

ای که بوی باران شکفته در هوایت
یاد از آن بهاران که شد خزان به پایت

تو عمر خواه و صبوری که چرخ شعبده باز
هزار بازی ازین طرفه تربر انگیزد

حافظ

دیگری را در کمند آور که ما خود بنده‌ایم
ریسمان در پای حاجت نیست دست آموز را

امروز قدر پند عزیزان شناختم
یا رب روان ناصح ما از تو شاد باد

دلم از دست غمت دامن صحرا بگرفت
غمت از سر ننهم گر دلت از ما بگرفت

تمام شب انجا
ز شاخه های سیاه
غمی فرو می ریخت
کسی ز خود می ماند
کسی ترا می خواند