ديوان اشعار ابوسعید ابوالخیر

رویت بینم چو چشم را باز کنم

تن دل شودم چو با تویی راز کنم


جز نام تو پاسخ ندهد هیچ کسی

هر جا که به نام خلق آواز کنم

بی روی تو رای استقامت نکنم

کس را به هوای تو ملامت نکنم


در جستن وصل تو اقامت نکنم

از عشق تو توبه تا قیامت نکنم

از بیم رقیب طوف کویت نکنم

وز طعنهٔ خلق گفتگویت نکنم


لب بستم و از پای نشستم اما

این نتوانم که آرزویت نکنم

با چشم تو یاد نرگس‌تر نکنم

بی‌لعل تو آرزوی کوثر نکنم


گر خضر به من بی تو دهد آب حیات

کافر باشم که بی تو لب تر نکنم

یادت کنم ار شاد و اگر غمگینم

نامت برم ار خیزم اگر بنشینم


با یاد تو خو کرده‌ام ای دوست چنانک

در هرچه نظر کنم ترا می‌بین

آن بخت ندارم که به کامت بینم

یا در گذری هم به سلامت بینم


وصل تو بهیچگونه دستم ناید

نامت بنویسم و به نامت بینم

تا بردی ازین دیار تشریف قدوم

بر دل رقم شوق تو دارم مرقوم


این قصه مرا کشت که هنگام وداع

از دولت دیدار تو گشتم محروم

غمناکم و از کوی تو با غم نروم

جز شاد و امیدوار و خرم نروم


از درگه همچو تو کریمی هرگز

نومید کسی نرفت و من هم نروم

هر چند گهی زعشق بیگانه شوم

با عافیت کنشت و همخانه شوم


ناگاه پری‌رخی بمن بر گذرد

برگردم زان حدیث و دیوانه شوم

یا رب تو چنان کن که پریشان نشوم

محتاج برادران و خویشان نشوم


بی منت خلق خود مرا روزی ده

تا از در تو بر در ایشان نشوم