ديوان اشعار ابوسعید ابوالخیر

آزرده ترم گر چه کم آزار ترم

بی یار ترم گر چه وفادار ترم


با هر که وفا و صبر من کردم بیش

سبحان الله به چشم او خوارترم

ساقی اگرم می ندهی می‌میرم

ور ساغر می ز کف نهی می‌میرم


پیمانهٔ هر که پر شود می‌میرد

پیمانهٔ من چو شد تهی می‌میرم

نه از سر کار با خلل می‌ترسم

نه نیز ز تقصیر عمل می‌ترسم


ترسم ز گناه نیست آمرزش هست

از سابقهٔ روز ازل می‌ترسم

تا ظن نبری کز آن جهان می‌ترسم

وز مردن و از کندن جان می‌ترسم


چون مرگ حقست من چرا ترسم ازو

من خویش پرستم و از آن می‌ترسم

مشهود و خفی چو گنج دقیانوسم

پیدا و نهان چو شمع در فانوسم


القصه درین چمن چو بید مجنون

می‌بالم و در ترقی معکوسم

عیبم مکن ای خواجه اگر می نوشم

در عاشقی و باده پرستی کوشم


تا هشیارم نشسته با اغیارم

چون بی‌هوشم به یار هم آغوشم

یک روز بیوفتی تو در میدانم

آن روز هنوز در خم چوگانم


گفتی سخنی و کوفتی برجانم

آن کشت مرا و من غلام آنم

از جملهٔ دردهای بی درمانم

وز جملهٔ سوز داغ بی پایانم


سوزنده‌تر آنست که چون مردم چشم

در چشم منی و دیدنت نتوانم

زان دم که قرین محنت وافغانم

هر لحظه ز هجران به لب آید جانم


محروم ز خاک آستانت زانم

کز سیل سرشک خود گذر نتوانم

بی‌مهری آن بهانه‌جو می‌دانم

بی درد و ستم عادت او می‌دانم


جز جور و جفا عادت آن بدخو نی

من شیوهٔ یار خود نکو می‌دانم