ديوان اشعار ابوسعید ابوالخیر

یک چند دویدم و قدم فرسودم

آخر بی تو پدید نامد سودم


تا دست به بیعت وفایت سودم

در خانه نشستم و فرو آسودم

ز آمیزش جان و تن تویی مقصودم

وز مردن و زیستن تویی مقصودم


تو دیر بزی که من برفتم ز میان

گر من گویم، ز من تویی مقصودم

در خواب جمال یار خود میدیدم

وز باغ وصال او گلی می‌چیدم


مرغ سحری زخواب بیدارم کرد

ای کاش که بیدار نمی‌گردیدم

روزی ز پی گلاب می‌گردیدم

پژمرده عذار گل در آتش دیدم


گفتم که چه کرده‌ای که میسوزندت

گفتا که درین باغ دمی خندیدم

دیشب که بکوی یار می‌گردیدم

دانی که پی چه کار می‌گردیدم


قربان خلاف وعده‌اش می‌گشتم

گرد سر انتظار می‌گردیدم

گر در سفرم تویی رفیق سفرم

ور در حضرم تویی انیس حضرم


القصه بهر کجا که باشد گذرم

جز تو نبود هیچ کسی در نظرم

از هجر تو ای نگار اندر نارم

می‌سوزم ازین درد و دم اندر نارم


تا دست به گردن تو اندر نارم

آغشته به خون چو دانه اندر نارم

گر دست تضرع به دعا بردارم

بیخ و بن کوهها ز جا بردارم


لیکن ز تفضلات معبود احد

فاصبر صبرا جمیل را بردارم

یا رب چو به وحدتت یقین می‌دارم

ایمان به تو عالم آفرین می‌دارم


دارم لب خشک و دیدهٔ تر بپذیر

کز خشک و تر جهان همین می‌دارم

از خاک درت رخت اقامت نبرم

وز دست غمت جان به سلامت نبرم


بردار نقاب از رخ و بنمای جمال

تا حسرت آن رخ به قیامت نبرم