ديوان اشعار ابوسعید ابوالخیر

گر خاک تویی خاک ترا خاک شدم

چون خاک ترا خاک شدم پاک شدم


غم سوی تو هرگز گذری می‌نکند

آخر چه غمت از آنکه غمناک شدم

آنان که به نام نیک می‌خوانندم

احوال درون بد نمی‌دانندم


گز زانکه درون برون بگردانندم

مستوجب آنم که بسوزانندم

چونان شده‌ام که دید نتوانندم

تا پیش توای نگار بنشانندم


خورشید تویی به ذره من مانندم

چون ذره به خورشید همی‌دانندم

گر خلق چنانکه من منم دانندم

همچون سگ ز در بدر رانندم


ور زانکه درون برون بگردانندم

مستوجب آنم که بسوزانندم

آن دم که حدیث عاشقی بشنودم

جان و دل و دیده را به غم فرسودم


می‌پنداشتم عاشق و معشوق دواند

چون هر دو یکیست من خود احول بودم

عمری به هوس باد هوی پیمودم

در هر کاری خون جگر پالودم


در هر چه زدم دست زغم فرسودم

دست از همه باز داشتم آسودم

من از تو جدا نبوده‌ام تا بودم

اینست دلیل طالع مسعودم


در ذات تو ناپدیدم ار معدومم

وز نور تو ظاهرم اگر موجودم

رگز نبود شکست کس مقصودم
آزرده نشد دلی ز من تا بودم

صد شکر که چشم عیب بینم کورست

شادم که حسود نیستم محسودم

در وصل تو پیوسته به گلشن بودم

در هجر تو با ناله و شیون بودم


گفتم به دعا که چشم بد دور ز تو

ای دوست مگر چشم بدت من بودم

در کوی تو من سوخته دامن بودم

وز آتش غم سوخته خرمن بودم


آری جانا دوش به بامت بودم

گفتی دزدست دزد نبد من بودم