ديوان اشعار ابوسعید ابوالخیر

گر من گنه جمله جهان کردستم

عفو تو امیدست که گیرد دستم


گفتی که به روز عجز دستت گیرم

عاجزتر ازین مخواه کاکنون هستم

تب را شبخون زدم در آتش کشتم

یک چند به تعویذ کتابش کشتم


بازش یک بار در عرق کردم غرق

چون لشکر فرعون در آبش کشتم

دیریست که تیر فقر را آماجم

بر طارم افلاک فلاکت تاجم


یک شمه ز مفلسی خود برگویم

چندانکه خدا غنیست من محتاجم

رنجورم و در دل از تو دارم صد غم

بی لعل لبت حریف دردم همه دم


زین عمر ملولم من مسکین غریب

خواهد شود آرامگهم کوی عدم

هر چند به صورت از تو دور افتادم

زنهار مبر ظن که شدی از یادم


در کوی وفای تو اگر خاک شوم

زانجا نتواند که رباید بادم

دی بر سر گور ذله غارت گردم

مر پاکان را جنب زیارت کردم


شکرانهٔ آنکه روزه خوردم رمضان

در عید نماز بی طهارت کردم

یا رب من اگر گناه بی حد کردم

دانم به یقین که بر تن خود کردم


از هرچه مخالف رضای تو بود

برگشتم و توبه کردم و بد کردم

تا چند به گرد سر ایمان گردم

وقتست کز افعال پشیمان گردم


خاکم ز کلیسیا و آبم ز شراب

کافرتر از آنم که مسلمان گردم

عودم چو نبود چوب بید آوردم

روی سیه و موی سپید آوردم


چون خود گفتی که ناامیدی کفرست

فرمان تو بردم و امید آوردم

اندوه تو از دل حزین می‌دزدم

نامت ز زبان آن و این می‌دزدم


می‌نالم و قفل بر دهان می‌فگنم

می‌گردیم و خون در آستین می‌دزدم