ديوان اشعار ابوسعید ابوالخیر

در عشق تو ای نگار پر کینه و جنگ

گشتیم سرا پای جهان با دل تنگ


شد دست زکار و ماند پا از رفتار

این بس که به سر زدیم و آن بس که به سنگ

دستی که زدی به ناز در زلف تو چنگ

چشمی که زدیدنت زدل بردی زنگ


آن چشم ببست بی توام دیده به خون

و آن دست بکوفت بی توام سینه به سنگ

پرسید کسی منزل آن مهر گسل

گفتم که: دل منست او را منزل


گفتا که: دلت کجاست؟ گفتم: بر او

پرسید که: او کجاست؟ گفتم: در دل

درماند کسی که بست در خوبان دل

وز مهر بتان نگشت پیوند گسل


در صورت گل معنی جان دید و بماند

پای دل او تا به قیامت در گل

شیدای ترا روح مقدس منزل

سودای ترا عقل مجرد محمل


سیاح جهان معرفت یعنی دل

در بحر غمت دست به سر پای به گل

ای عهد تو عهد دوستان سر پل

از مهر تو کین خیزد و از قهر تو ذل


پر مشغله و میان تهی همچو دهل

ای یک شبه همچو شمع و یک روزه چو گل

در باغ کجا روم که نالد بلبل

بی تو چه کنم جلوهٔ سرو و سنبل


یا قد تو هست آنچه میدارد سرو

یا روی تو هست آنچه میدارد گل

هر نعت که از قبیل خیرست و کمال

باشد ز نعوت ذات پاک متعال


هر وصف که در حساب شرست و وبال

دارد به قصور قابلیات مل

می‌رست زدشت خاوران لالهٔ آل

چون دانهٔ اشک عاشقان در مه و سال


بنمود چو روی دوست از پرده جمال

چون صورت حال من شدش صورت حال

یا رب به علی بن ابی طالب و آل

آن شیر خدا و بر جهان جل جلال


کاندر سه مکان رسی به فریاد همه

اندر دم نزع و قبر هنگام سؤال