تا ستاره هست | درسا سلیمانی

پوستش به نرمی ساتن بود،شیری رنگ با گونه های گلگون اما این چشمان او بودند که تمام چهره اش را آنگونه که واقعا بود نشان می داد.انها چشمانی کمیاب بودندو او هرگز در هیچ چهره ی دیگری چنین چشمانی ندیده بود.
علت ان نبود که ان چشمان قهوه ای را مژگانی پر پشت می اراست،بلکه چیزی بود بیشتر از اینها،انها درخشندگی ویژه ای داشتند،به درخشندگی شبنم صبحگاهی به روی گلبرگهای گونه اش.
اما موهایش،چین و شکن موهای خرمایی اش پرتوی طلایی به هر سو می افکند.
نسیم سرش را بلند کرد و به چشمان نیما خیره شد.
نیما:چطور بود؟
نسیم:شما قلم شیرینی دارید،خیلی خوب توصیف می کنید.
نیما:اختیار دارید،البته این هنر از قلم من نیست،همه اش به خاطر چهره ی شماست،وقتی بهتون نگاه می کنم ناخوداگاه روی ورق می یان.
نسیم:عیبی داره این برگه را نگه دارم؟
نیما:خیلی هم خوشحال می شم.
نسیم:شما واقعا یک هنرمندید.
نیما:وای،خیس عرق شدم.
نسیم:علاوه بر هنر نویسندگی خیلی هم خوب گیتار می زنید.
نیما:لین یکی را قبول دارم،چون از 8 سالگی مشغول یادگیری گیتار شدم،همه ی وقتم را روش گذاشتم.
نسیم:و موفق بودید.
نیما:تا اینجا بله.
نسیم فهمید که چقدر از شخصیت نیما خوشش امده،واقعا پسر خوبی بود.
معراج موزیک را عوض کرد و گفت:دو نفره هاش وسط،والس نبود؟
همه به وسط سالن کشیده شدند.
نیما:شما نمی رقصید؟
نسیم:بله؟
نیما:شما نمی خواید برقصید؟من به رقص والس علاقه ی عجیبی دارم ولی هیچ وقت یه همراه خوب نداشم.
نسیم:راستش من...
مارال پرید وسط حرف نسیم:بچه ها شما می خواید تا اخر اینجا بشینید؟
نیما:داشتم به نسیم می گفتم یه همراه خوب برای والس می خوام.
مارال:درست اومدی!نسیم استاد رقص والسه،نصف بچه های اینجا شاگرد نسیمن،حتی تو دانشگاه دست از سرش بر نمی دارن.
نیما:جالبه،پس حتما باید با من برقصید.و نسیم را بلند کرد و مشغول رقص شدند،خیلی زود هماهنگ شدند.
نیما:واقعا عالی می رقصید.
نسیم:نظر لطفتونه.
نیما:کلاس رفتید؟
نسیم:نه،اینقدر تمرین کردم تا یادگرفتم،معمولا از تو فیلم ها و علاقه شخصی به این حرکات موزون و مرتب.
یک ربع با هم رقصیدند تا بالاخره موزیک قطع شد.
مارال و معراج به نسیم و نیما پیوستند.
معراج:مارال گفته بود خوب می رقصی ولی فکر نمی کردم تا این حد ماهرانه بلد باشی.
نسیم:من عاشق رقص والسم.
مارال:معراج مثل اینکه بچه ها دارن می رن،نمی خوای خداحافظی کنی؟
معراج:آخ چرا،ببخشید بچه ها،الان بر می گردیم.
نیما:شما هم رشته ی معراج و مارال هستید؟
نسیم:بله،صنایع می خونم.
نیما:اتفاقی قبول شدید؟
نسیم:نه من از اول عاشق مهندسی صنایع بودم.
نیما:خوبه،من هم عاشق پروازم،متاسفانه برای خلبانی واجد شرایط نبودم.
نسیم:حتما خیلی شجاع هستید.
نیما:به قول مامانم پر روام.

نسیم و نیما آن شب خیلی با هم حرف زدند،درباره ی خانواده،اوقات فراغت،آینده ی کاری و...
نسیم نگاهی به ساعتش انداخت،خیلی دیر بود،مارال و معراج هم کنارشان بودند.
نسیم:ببخشید بچه ها،من دیرم شده،میشه یه آژانس برام بگیری معراج؟
معراج:آره،چند لحظه صبر کن.
نیما:لزومی نداره،من می رسونمش.
نسیم:نه،مزاحم شما نمی شم،با آژانس خیلی راحت تا خونه می رم.
نیما:یعنی با من ناراحت می رسید؟
نسیم:نه...
نیما:معراج لطف می کنی کاپشن منو از اتاقت بیاری؟سوئیچ و موبایل هم روی میزته.
معراج رفت و با وسایل نیما برگشت.در این فاصله نسیم هم مانتو و روسری اش را از اتاق معراج برداشت و پوشید.
نیما:بریم؟
نسیم از مارال و معراج خداحافظی کرد و دنبال نیما رفت.
معراج:نیما بر می گردی؟
نیما:نه دیگه،می رم خونه،خداحافظ.
نیما به طرف بی ام و مشکی رنگی که ان طرف خیابان پارک شده بود رفت و در را باز کرد.
نیما:تشریف نمی ارید؟
نسیم:ممنون،و سوار شد.
نیما:خب کجا بریم؟
نسیم:ونک.
نیما:خب پس تقریبا هم مسیر هستیم.
نسیم:چطور؟
نیما:من می رم جردن.
نسیم:ببخشید که شما را هم کشیدم بیرون.
نیما:نه بابا،من از جاهای شلوغ زیاد خوشم نمیاد،دنبال فرصت می گشتم که در برم.
وقتی سر کوچه ی نسیم این ها رسیدند نسیم گفت:من همینجا پیاده می شم.
نیما:می برمت تو کوچه.
نسیم:مثل اینکه فراموش کردی اینجا ایرانه،اینجا راحت ترم تشکر از لطفت.
نیما:خواهش می کنم.
نسیم:باز هم ممنون،شب خوبی بود.
نیما:برای من یه شب فراموش نشدنی بود،شب به خیر.
نسیم:شب به خیر.
نیما منتظر ماند نسیم تا انتهای کوچه برود بعدهم بوقی زد و مثل برق حرکت کرد.

http://persian-star.net/template/line/t8a.gif

نسیم و مارال موفق شدند در مدت کوتاهی گواهینامه اشان را بگیرند.نسیم صبح ها با ماشین می رفت دنبال مارال و با هم به دانشگاه می رفتند و برگشتنه با معراج و مارال تا نیمی از راه را که هم مسیر بودند بر می گشتند.
تا اینکه مارال خبر داد که رنو خریده،به مناسبت ماشین خردین مارال همگی بعد از کلاس رفتند به کافی شاپ،موبایل معراج زنگ زد.
معراج:بله؟...به به سلام چطوری؟خوبی؟...آره،...همه خوبی اتفاقا نسیم هم با ماست،تو هم بیا،کافی شاپ...آره مارال ماشین خریده.مرسی.آدرس بدم میای؟...یادداشت کن...دیر نیای و قطع کرد.
مارال:کی بود؟
معراج:حدس بزن.
مارال:هر کی بود نسیم را می شناخت.
معراج:نزدیک شدی.
نسیم:از بچه های دانشگاهه؟
معراج:نه.
مارال:پس کی؟
معراج:نیما بود.
نسیم بعد از مهمانی دیگر نیما را ندیده بود،فقط درباره اش با نازنین صحبت کرده بود.
معراج:یه کم وقت می گذرونیم تا نیما هم بیاد.

مشغول صحبت کردن بودند که سر و کله ی نیما پیدا شد.
نیما نگاهی به نسیم کرد و گفت:چقدر چهره ی شما با مقنعه فرق می کنه.
نسیم:تیپ دانشگاه از این بهتر نمی شه.
نیما:خوب هنوز چیزی سفارش ندادید؟
مارال:نه،منتظر تو بودیم.
نیما پیشخدمت را صدا کرد و سفارش دادند.
نیما:خوب نسیم خانم شما خوب هستید؟
نسیم:تشکر.
نیما:من هر وقت با معراج حرف می زنم حال شما رو می پرسم.
نسیم:شما لطف دارید.
نیما:راستی بچه ها من تو یه گرئه موسیقی ثبت نام کردم که سه روز کنسرت داره،الان هم سه تا بلیط مخصوص براتون اوردم،امیدوارم بیایید.
مارال:واقعا خوشحال می شیم من عاشق موسیقی ام.
نیما:شما هم که حتما تشریف میارید؟
نسیم:اگه بتونم حتما.
بعد از اینکه با هزار بدبختی نیما از پس همه برامد و صورت حساب را پرداخت کرد بیرون آمدند.
نیما:ماشین نو مبارک مارال،معراج یعنی تو عرضه ی ماشین خردین نداری؟
معراج:من پول ماشین را سرمایه گذاری کردم.
نیما:کار خوبی کردی،می رین خونه؟
معراج:آره.
نیما:می تونم برسونمت نسیم؟
معراج:آقا رو،تو می خوای نسیمو برسونی،برو کنار باد بیاد.
نیما:یعنی چه؟
مارال:نسیم خودش ماشین داره.
نیما:اِ...مبارکه پس دسته جمعی ماشین می خرید؟
معراج:نه،نسیم خیلی وقته ماشین داره ولی گواهی نامه نداشت،حالا باید دست فرمونش رو ببینی.
نیما:پس من امروز افتخار رسوندن شما رو ندارم،باشه.بیا معراج این بلیط ها و خداحافظی کرد و رفت.
مارال و معراج هم از نسیم جدا شدند.
فردای اون روز برای معراج کاری پیش امد و به دانشگاه نرفت.نسیم و مارال از بوفه ناهار گرفته بودند و مشغول صحبت بودند.
مارال:نیما هم بچه ی بدی نیست،این جور که معلومه حسابی از تو خوشش اومده.
نسیم:خیلی وقته می شناسیش؟
مارال:خیلی وقت که نه،ولی چون تازه برگشته ایران می دونم هیچ دوستی نداره،چه دختر چه پسر،همیشه آویزان معراجه،خانواده ی خوبی دارن،وضع مالیشون هم که حرف نداره،بچه ی هنرمندیه.
نسیم:آره،مخصوصا کار نویسندگی اش.
مارال:تو برای کنسرت میای؟
نسیم:بدم نمیاد.
مارال:خوب فکراتو بکن.و در حالی که از کیفش چیزی بیرون می اورد گفت:معراج گفت بلیط تو رو بدم که اگه یه وقت جور نشد ما بیاییم یا دیر و زود شد تو بری.
نسیم بلیط را گرفت و نگاهی انداخت،پشت بلیط اسامی نوازنده ها نوشته شده بود،سرپرست گروه خود نیما بود که اسمش درشت تر چاپ شده بود:نیما توکلی.
نسیم موضوع کنسرت را به مادرش اطلاع داد و گفت اگر دیر کرد نگران نشوند چون با مارال می رود.
مارال تلفن کرده بود که معراج دیرتر می رود.بنابراین مارال دنبال نسیم امد و انها زودتر رفتند تا بعد معراج هم به ان ها بپیوندد.
نسیم داشت تو اتاق اماده می شد،نازنین در زدو رفت تو.
نازنین:اینجوری می خوای بری؟

نسیم:آره،عیبی داره؟
نازنین:مگه می خوای بری پارک؟اینقدر اسپرت که نمی رن کنسرت.
نسیم:پس چی؟
نازنین:صبر کن خودم برات لباس حاضر می کنم،این شلوار با این مانتو و این روسری،کفش شکلاتی ها رو بپوش و این کیف خیلی خوبه.
نسیم:اینجوری که خیلی خانوم میشم.
نازنین:این لباس کاملا مناسب کنسرته،من می دونم.
نسیم:امتحانش ضرری نداره.
نسیم لباس هایی را که نازنین آماده کرده بود پوشید روسری شالی حریر شکلاتی را سرش کرد و کیف و کفش را برداشت.
نازنین:خیلی شیک شدی،مواظب خودت باش،خوش بگذره.
صدای زنگ در اعلام می کرد که مارال امده،مارال وقتی نسیم را با تیپ متفاوت دید نگاه تحسین امیزی کرد و گفت:حرف نداری.
در طول راه نسیم از مارال خواست تا هر جا گل فروشی دید نگه دارد.
نسیم یک دسته گل بزرگ و شیک گرفت و برگشت.
به موقع رسیدند،5 دقیقه بعد کنسرت شروع می شد،خود نیما هم تیپ متفاوتی داشت،یه تیپ کاملا مردانه که تازه سن و سالش را نشان می داد.
معراج یک ساعت تاخیر داشت ولی به هر حال خودش را رسانده بود.نیما کاملا خونسرد بود،انگار نه انگار که این همه تماشاچی حضور داشتند.
یک ساعت و سه ربع طول کشید وقتی تمام شد معراج و مارال و نسیم دم در ورودی منتظر نیما شدند،نسیم دسته گل را به نیما داد و کلی از او تعریف کرد،معراج بسته ی کوچک کادو شده ای را به نیما داد و گفت:این هم از طرف من و مارال واقعا عالی بود.
نیما:خیلی لطف کردید اومدید،واقعا خوشحالم کردید چون خونه مهمون داشتیم مامان،بابا نتونستن بیان،نهال هم گرفتار بچه ش بود.
معراج:نهال دختر خاله مه،خواهر نیما.
نیما:می تونیم شام رو با هم بیرون بخوریم؟
معراج:مهمون تو؟
نیما:آره پس چی؟
مارال:من نذاشتم نسیم ماشین بیاره معراج تو با نیما برو من و نسیم هم پشت سر شما میاییم.
نیما:نه شما برید،من نسیمو میارم،کجا بریم؟
معراج:اگه مهمون تو هستیم پس خودت نظر بده.
نیما:پس سوار شید پشت ما بیایید.
خیابان ها شلوغ بود ولی نیما به فاصله ی مواز بین ماشین ها رد می شد.
نیما:جایی که می ریم یکی از رستوران های مورد علاقه ی منه،معمولا زیاد می رم اونجا.
نسیم:اگه یه کم آهسته رانندگی کنید،حتما زنده می رسیم تا من رستوران مورد علاقه ی شما رو ببینم.
نیما:چشم.
بالاخره رسیدند،نسیم چشم هایش گرد شده بود،این همان رستوران مورد علاقه ی نسیم،رستوران کویر بود و حالا خاطرات ان شب که با افشین و بچه ها اینجا بودند داشت امشبرا هم خراب می کرد،جوشش اشک را در چشمانش حس کرد.
نیما:نمی خوای پیاده شی؟...نسیم؟
نسیم:بله؟چرا...و به سختی خودش را کنترل کرد.سعی می کرد با پس زدن خاطراق قدیم آنها را از ذهنش پاک کند.
نیما:چیزی شده؟
نسیم:نه،من خیلی این رستوران را دوست دارم،قبلا هم با بچه ها اومدم اینجا،داشتم فکر می کردم که چند وقته اینجا نیومدم.
نیما:خوبه،بچه ها منتظرن بریم.و همراه هم روی سنگریزه های ورودی راه افتادند.نیما سرکی کشید.به لطف قد بلندش بچه ها را پیدا کرد.
معراج:اینم رستورانه ما را آوردی؟
نیما:عیبش چیه؟
معراج:آخه نه سقفی بالا سرمونه،نه دیواری دور و برمونه،ببینم اینجا از حیوانات وحشی که خبری نیست؟
نیما:نخیر.اتفاقا نسیم هم خیلی اینجا رو دوست داره.
معراج:خوب حالا باید اینجا آبگوشت بخوریم؟
نیما:نخیر برای شما نیمرو سفارش می دم با پیاز،البته اشکنه هم بد نیست.
معراج:فکر کردی،حالا که مهمون توییم باید دسر هم بدی.
نیما منو را جلوی نسیم و مارال گذاشت و گفت:شما انتخاب کنید،این پسره درست شدنی نیست،من نمی دونم مارال کدوم سلیقه تو رو قبول داشته باشم؟یه دوست می شد نسیم که واقعا در این موارد سلیقه ات حرف نداره،یه دوستت هم میشه این جونور دو پا که کعلوم نیست چه جوری قبول کردی حتی باهاش حرف بزنی؟همه خندیدیند.
معراج:مارال جون تو رو خدا غیرتی نشو،انتظار نداشتم اینجوری ازم دفاع کنی،عصبانی نشو عزیزم.
پیشخدمت برای سفارش گرفتن امد.
چی میل دارید؟
معراج:اول بفرمایید مطمئن هستید که یه دفعه وسط غذا خوردن ما بارون نمیاد.
بله،مطمئن باشید.
معراج:از کجا؟
از اینجا که حتی یه تکه ابر هم تو آسمون نیست،حالا چی میل دارید؟
نیما دید اگر معراج باز هم بتواند می خواهد تا صبح پسر بیچاره را به حرف بگیره،از نسیم و مارال خواست سفارش غذا بدهند.
در حینی که غذا آورده می شد از دست معراج اینقدر خندیده بودند که حالشان داشت به هم می خورد.
بعد از صرف غذا معراج که داشت می ترکید به مارال گفت:اینجا هیچ حسنی نداشته باشه یه خوبی داره اونم اینکه هر کی مثل من داشت می ترکید می تونه قدم بزنه،موافق نیستی؟
مارال:چرا،من هم بدم نمیاد.
معراج:پس پاشو بریم،نیما برگشتم باید سفارش بستنی داده باشی.
نیما:اگه نترکیده بودی چشم،مارال مواظب باش تیزی درخت ها نره تو تنش،ما اینجا آبرو داریم.
مارال و معراج به انتهای باغ رفتند.
نسیم:شب خیلی خوبیه،از همه چیز ممنون.
نیما:خواهش می کنم،باورتون میشه،به من هم تا به حال از وقتی اودم ایران اینقدر خوش نگذشته بود.چون معمولا تنها بودم.
نیما:موافقید قهوه بخوریم؟
نسیم:اگه اجازه بدید من حساب کنم،با کمال میل.
نیما:فرقی نمی کنه.
نسیم:من اینجوری راحت ترم.

چند دقیقه بعد گارسون با دو فنجان قهوه برگشت.
نیما در حالی که فنجان قهوه را سر می کشید گفت:من می تونم باز هم شما را ببینم؟
نسیم:ببینید؟
نیما:بله،شما شماره ی موبایل منو داشته باشید،اگه عیبی نداشته باشه من هم شماره ی موبایل شما رو بگیرم،گاهی وقت ها می تونیم تنهایی همو پر کنیم.
نسیم کمی من و من کرد.
نیما:اگه مسئله ای هست نمی خوام ناراحتتون کنم.
نسیم:نه،فقط...
نیما:فقط چی؟کس دیگه ای تو زندگیتون هست؟
نسیم:چرا این فکر رو کردید؟
نیما:همینجوری،فکر نمی کنم به جز این چیز دیگه ای باعث بشه شما قبول نکنید.
نسیم:نه،مسئله ای نیست.
نیما شماره ی نسیم را وارد حافظه ی موبایلش کرد و شماره ی خودش را وارد حافظه ی موبایل نسیم،علاوه بر آن شماره خانه را هم داد.
نیما:خیلی خوشحال می شم اگه تماس بگیرید.
مارال و معراج برگشتند.
معراج:از بستنی خبری نیست؟می بینم که شما قهوه خوردید!
نیما:مهمون نسیم بودم.
معراج:دست شما درد نکنه نسیم خانوم.
نسیم:شما چی می خورید؟
معراج:من دیگر کوفت بخورم،دارم می میرم،شوخی کردم.
نیما به پیشخدمت گفت که صورت حساب رابیاورد.نسیم به زور پول قهوه ها را حساب کرد و برگشتند،نیما نسیم را تا منزل رساند و گفت که منتظر تلفنش می ماند.

http://persian-star.net/template/line/t8a.gif

نسیم:الو؟بفرمایید!
سلام.
نسیم:سلام.
خوب هستید؟
نسیم:ممنون شما؟
نباید هم بشناسی،وقتی سراغی از ما نگیری همین میشه دیگه.
نسیم:ارشیا تویی؟
ارشیا:بله خانم فراموشکار.
نسیم:ببخشید نشناختم،چطوری؟
ارشیا:بد نیستم،کم پیدایی؟
نسیم:شما هم همینطور.
ارشیا:یکی دو بار هر کدوممون بهت تلفن کردیم ولی خبری نشد.
نسیم:مامان به من نگفت.
ارشیا:اشکان می گفت ماشین و موبایل خریدی.بابا مایه دار.
نسیم:خبرها زود می پیچه.
ارشیا:خاله پروین گفت.
نسیم:آره،هدیه ی تولدم بود.
ارشیا:از افشین خبر داری؟

نسیم لحنش جدی شد:نه،باید داشته باشم؟و حرف را عوض کرد از سانیا و ارشان و سیندخت چه خبر؟
ارشیا:همه خوبن،اونا هم سراغتو می گرفتن.
نسیم:نمی شه بیاین اینجا؟دلم واسه همه تون تنگ شده.
ارشیا:اتفاقا زنگ زدم بگم بچه ها امشب میان اینجا،تو هم بیا،می تونی؟
نسیم:سعیم را می کنم.
ارشیا:منتظریم.
نسیم برای عصر برنامه ای نداشت،همراه نازنین راهی منزل مهندس نادری شدند.وقتی رسیدند بقیه زودتر امده بودند،خیلی وقت بود که هیچ کدام خبری از هم نداشتند،جای خالی افشین کاملا مشخص بود،سانیا مدام خاطرات گذشته را یاداوری می کرد و پس از هر بار نگاهی به نسیم می انداخت تا عکس العملش را ببیند،نسیم به اندازه ی قبل ناراحت نمی شد.اشکان از نامه هایی که افشین فرستاده بود تعریف می کرد و اعدادی از عکس ها را که فرستاده بود دست بچه ها داد،عکس ها دست به دست می چرخید تا به دست نسیم رسید،افشین واقعا در عکس ها سرحال و خوشحال بود.با دیدن عکس ها انگار کسی به قلب نسیم چنگ زد.در مقابل ناراحتی ها و گریه های نسیم،افشین بی تفاوت گذشته بود و حالا عکس هایش را پست می کرد.
ارشان برای اینکه جو را عوض کند به بچه ها خبر داد که به زودی صاحب فرزندی می شوند.نسیم با خوشحالی به سیندخت تبریک گفت.
ارشیا:دلتون بسوزه،5 ماه دیگر من عمو می شم،ولی شما بی عرضه ها...مخصوصا تو اشکان
اشکان:من بی عرضه نیستم،افشین بی عرضه س.
مروا خودش را به نسیم رساند و نقاشی های جدیدش را به او نشان داد،نسیم خودش را سرگرم مروا کرد،حتی از شنیدن اسم افشین بیزار بود.
فردا در دانشگاه موضوع مهمانی و نامه ها و عکس های افشین را برای مارال تعریف کرد.
مارال سریع حرف را عوض کرد و گفت:شنیدم نیما...
نسیم:من مثل معراج بهش نگاه می کنم،یه دوست عادی.
مارال:نسیم،هنوز به افشین فکر می کنی؟
نسیم:نمی تونم فکر نکنم،ولی بیشتر اعصابم از دستش خورده.
مارالکچرا؟
نسیم:حتی وقتی داشت می رفت نگفت که منتظرش بمونم،اصلا حرفی از برگشت نزد.
مارال:بهتر،اینجوری تو هم از بلاتکلیفی در اومدی.
نسیم:نمی دونم.
مارال:نسیم نیما پسر خوبیه،شاید اصلا راهی باشه برای اینکه تو افشین را فراموش کنی.
نسیم:می ترسم.
مارال:از چی؟
نسیم:از اینکه دوباره همه چیز تکرار شه.
مارال:برات تجربه نشد؟
نسیم:چرا،ولی باز هم از اخرش می ترسم.
مارال:تا کی می خوای بترسی؟بالاخره که چی؟لااقل تکلیفت رو با خودت روشن کن اینطوری موقعیت های خوب رو هم از دست می دی و بر عکس افشین داره عشق می کنه.
نسیم:باید روش فکر کنم،نمی خوام یه بار دیگر شکست بخورم.
مارال:تو رو خدا اسمش رو شکست نذار،اون یه اتفاق معمولی بود،یه برداشت اشتباه که تو تقصیری نداشتی،ولی این دفعه بیشتر فکر کن و با چشم باز تصمیم بگیر.
نسیم:می دونی،به نظر من نیما واقعا پسر خوبیه،همه اون چیزهایی که مد نظر منه داره،واقعا یه مورد عالیه...
مارال:زود تصمیم نگیر،یه کاری نکن که بعدا خودتو سرزنش کنی و پشیمون بشی.
نسیم:اگه من تو را نداشتم چه کار می کردم؟
مارال:زندگی.
نسیم:وقتی معراج دانشگاه نیست دانشگاه خیلی سوت و کوره،نه؟
مارالکچی بگم؟مخ آدمو می خوره،یه روز بهم استراحت داده،نیومده.
نسیم:خیلی بدجنسی،من مطمئنم که واقعا دوستت داره.
مارال:راستی نسیم از سانیا چه خبر؟
نسیم:همون روز خونه ی ارشیا اینا دیدمش،داره واسه کنکور اماده می شه،یه هفته دیگه کنکوره،نه؟
مارال:آره،یادته خودمون چه حالی داشتیم،بیچاره.
نسیم:حالا هم که امتحانات اخر ترممونه،فرقی نمی کنه.
مارال:تنبل،سه تا دیگر مونده بعد راحت می شیم.
نسیم همه وقتش را برای درس خواندن گذاشته بود به طوری که اصلا یادش نبود نیما منتظر تماس از طرف اوست.
بالاخره امتحانات تمام شد،مارال گفت که با پدربزرگ و مادربزرگش برای دیدن عمه اش به شیراز می روند،معراج هم با دوستانش می رفت شمال ولی نسیم به خاطر کار پدرش مجبور بود تهران بماند.
ولی برای اینکه با مارال سال بعد را شروع کند ترم تابستانی نگرفت.در خانه حسابی حوصله اش سر رفته بود،نازنین تمام روزش را با کلاس رفتن و ورزش اسکیت پر می کرد ولی نسیم به جز نوشتن کار دیگری نداشت.
آذر خانم از طریق یکی از فامیل ها فهمید که حال مادرش که در اصفهان زندگی می کرد اصلا خوب نیست و تصمیم داشت به اصفهان برود و مادرش را با خودش به تهران بیاورد.چند روز بعد را نسیم در خانه تنها بود،دیگر واقعا کلافه شده بود یک دفعه یادش افتاد که می تواند به نیما تلفن کند.شماره را گرفت.
نیما:بفرمایید؟
نسیم:سلام.
نیما:سلام.
نسیم:خوب هستید؟
نیما:ممنون،شما؟
نسیم:نشناختید؟
نیما:به جا نمیارم.
نسیم:من...
نیما:نسیم تویی؟دیگر داشتم ناامید می شدم،می دونی چقدر منتظر تلفنت بودم؟می خواستم خودم باهات تماس بگیرم گفتم شاید تو نخوای دیگر با هم تماسی داشته باشیم.
نسیم:من سرگرم امتحانات بودم،اصلا به کل یادم رفته بود.
نیما:دستت درد نکنه،حالا چی شد یادی از ما کردی؟
نسیم:حوصله ام سر رفته بود،مارال و معراج هم نیستن،تو خونه تنها بودم گفتم یه زنگی به تو بزنم.
نیما:خوب کردی،اتفاقا من هم خیلی حوصله م سر رفته می تونی بیای بیرون؟
نسیم:آره،کجا؟
نیما:من نیم ساعت دیگه سر کوچه ام.
نسیم:باشه.
و خداحافظی کردند.

اول کمی تردید کرد که قبول کرده ولی بعد دید که عیبی ندارد،البته اگر مارال و معراج بودند راحت تر بود.
خیلی سریع اماده شد و برای نازنین یادداشتی گذاشت و بیرون رفت.
نیما منتظرش بود در را باز کرد و نشست.
نسیم:سلام،دیر که نیومدم؟
نیما:نه،منم همین حالا اومدم،خوب کجا بریم؟
نسیم:نمی دونم،فرقی نمی کنه.
نیما:با قدم زدن موافقی؟
نسیم:اره خوبه.
نیما نزدیک یکی از پارک های همان حوالی پارک کرد و پیاده شدند.
نیما:اه...دیدی چی شد آخر یادم رفت.
نسیم:چی رو؟
نیما:می خواستم بگم یکی از دفترهای شعرت رو برام بیاری بخونم.
نسیم:شوخی می کنی؟
نیما:نه،اصلا.
نسیم:خیلی قوی نیست.
نیما:هر چی.دوست داشتم بخونم.
نسیم:باورت می شه که تا به حال کسی اونا رو نخونده؟
نیما:منظورت اینه که نمی خوای من بخونم؟
نسیم:نه،حتما برات میارم،ههنوز دو صفحه شو نخونده می ذاریش کنار.
نسیم هر چی بیشتر با نیما حرف می زد و با خصوصیات اخلاقی اش اشنا می شد علاقه ی بیشتری به او پیدا می کرد.
کم کم این ملاقات ها به هفته ای دو روز رسید و روزهای دیگر هم نیما به نسیم زنگ می زد،حتی با شروع دوباره کلاس های دانشگاه نسیم و نیما با هم ملاقات داشتند و گاهی معراج و مارال هم با انها بودند.حالا دیگر نسیم و نیما کاملا با هم اشنا شده بودند،نسیم نیما را می پرستید ولی به زبان نمی اورد.
نسیم پیش خود فکر میکرد که چقدر احمقانه به افشین دل بسته بود افشین حتی یک کلمه از حرف های نیما را نزده بود.
افشین از قیافه ی نسیم تعریف نمیکرد و دائم تکرار نمی کرد که دوستش دارد یا دلش برای او تنگ شده است.
در مورد تیپ لباس های نسیم نظری نمی داد و به چیزهای مورد علاقه ی نسیم توجهی نداشت.
آذر خانم از دوستی نسیم با نیما چیزهایی می دانست،خود نسیم غیر مستقیم برای مادرش توضیح می داد و آذر خانم که دخترش را عاقل می دانست و بعد از ماجرای افشین او را صبورترو زرنگ تر می دانست از دور مواظب دخترش بود و او را در تنگنا قرار نمی داد.
نیما هم حسابی از تنهایی درامده بود و از اینکه در کنار نسیم بود خوشحال بود،تا اینکه یک روز که با هم بیرون رفته بودند گفت:نسیم،اگه دو هفته منو نبینی چی میشه؟
نسیم:می خوای نامرئی شی؟
نیما:جدی میگم!
نسیم:بهش فکر نکردم.
نیما:یه کم فکر کن.
نسیم:اوم...خوب دلم برات تنگ می شه.
نیما:فقط همین؟
نسیم:پس چی؟
نیما:من باید حداقل دو هفته به خاطر کارم برم مسافرت.
نسیم:خوب؟
نیما:می خواستم بدونی.
نسیم:کی می ری؟
نیما:فردا صبح.
نسیم:تنها می ری؟
نیما:آره.
آن شب وقتی نیما و نسیم از هم جدا می شدند نسیم گفت که مواظب خودش باشد و تا برگشت بلافاصله با او تماس بگیرد.
نسیم می خواست خودش را امتحان کند به خودش قول داده بود که دیگر الکی به کسی وابسته نشود،سه چهار روز اول خودش را خودش سرگرم کرد.با ارشیا و ارشان و سانیا تماس گرفت و دو روزش را با انها پر کرد اما بعد از یک هفته دیگر کلافه شده بود،احساس می کرد که خیلی دلش تنگ شده،سعی می کرد چیزی بروز ندهد می خواست تا اخرش برنده باشد البته فقط جلوی دیگران می توانست تظاهر کند و گرنه...روزها برایش طولانی شده بود،کسل بود و بداخلاقی می کرد،دائم بهانه می گرفت،دوباره به یاد روزهایی افتاده بود که افشین تازه می خواست برود،اما نیما ارزشش را داشت.
بالاخرهن یما برگشت و انتظار نسیم به پایان رسید،نسیم سعی می کرد همه چیز را عادی جلوه دهد و اصلا نشان ندهد که چقدر دلتنگش بوده.
البته مارال و معراج چغلی نسیم را کرده بودند که این اواخر بی حوصله و بد اخلاق بوده.
یک روز مارال به نسیم تلفن کرد و گفت که هر چه زودتر میخواهد نسیم را ببیند،مارال بعد از ظهر همان روز به خانه ی سرهنگ رفت.
نسیم از قیافه ی مارال نمی توانست بفهمد که خوشحال است یا ناراحت،انگار نگران بود.
نسیم:خوب حالا بگو چی شده.
مارال:باورت نمیشه.
نسیم:چی رو؟
مارال:معراج...معراج...
نسیم:چیزیش شده؟بلایی سرش اومده؟
مارال:نه بابا،از من خواستگاری کرد.
یک دفعه نسیم زد زیر خنده،جدی که نمی گی؟
مارال ناگهان اخمی کرد و گفت:شوخی ندارم،منو ببین اومدم از کی کمک بگیرم.
نسیم:باورم نمیشه،آخه شما هنوز بچه اید.
مارال:از کی تا حالا 24 سال شده بچه؟

صفحه ی 110

نسیم:خوب حالا تو چی جواب دادی؟
یک دفعه مارال وا رفت:نمی دونم.
نسیم:نمی دونی؟
مارال:خیلی سخته،اصلا انتظارشو نداشتم.
نسیم:معراج پسر خوبیه،پدربزرگ و مادربزرگت چی گفتن؟
مارال:اونا تحقیق کردن،می گن پسر خوبیه،تو یه شرکت کار پیدا کرده و با پول سرمایه گذاری یه خونه ی کوچیک خریده با یه ماشین.
نسیم:پس دیگر چی می خوای؟تو که دوستش داری.
مارال:آره،ولی دلم شور می زنه،پدر و مادرم هم خیلی همو دوست داشتن ولی اخرش این شد که خودت می دونی.
نسیم:نمی دونم چی بگم؟
مارال:می تونم از مامانت کمک بگیرم؟
نسیم:آره،چرا که نه،بیا بریم پایین باهاش حرف بزنیم.
بعد از 45 دقیقه صحبت،مارال بالاخره قانع شد که خوب فکرهایش را بکند،همه ی شرایط را در نظر بگیرد و بعد تصمیم بگیرد.

قرار گذاشتند تا سرهنگ به شرکت برود و یک سری تحقیقات را انجام بدهد و با معراج صحبت کند.
قرار بود نیما و نسیم حرفی در مورد خواستگاری معراج از مارال نزنند.
نیما سه تا از دفترهای شعر نسیم را گرفته بود و کلی از انها تعریف می کرد،نیما مشوق خوبی بود برای نسیم و به او اعتماد به نفس می داد.
بعد از تحقیقات سرهنگ و فکر کردن مارال قرار شد معراج با خانواده اش برای خواستگاری به خانه ی مارال بروند البته با حضور پدرو مادر نسیم که مارال را مثل نسیم دوست داشتند.
بالاخره مارال بله را گفت و مراسم عقد و عروسی تکلیفش مشخص شد.
نسیم و نیما از مارال و معراج خوشحال تر بودند.قرار شد درسشان را بخوانند و این یک ساله را نامزد باشند.

http://persian-star.net/template/line/t8a.gif

آذر خانم نسیم را صدا کرد و گفت که ارشیا پای تلفن با او کار دارد.مثل همیشه ارشیا بعد از سلام و احوالپرسی گله و گله گذاری را شروع کرد.
ارشیا:یه وقت نیای از من خبری بگیری ها.
نسیم:واقعا گرفتارم.
ارشیا:تو سفارت کار پیدا کردی؟
نسیم:بدجنس نشو.
ارشیا:ببین نسیم زنگ زدم بگم ارشان و سیندخت برای تولد دو سالگی سامان مهمونی بزرگی گرفتن دعوت مهمان ها با منه 5 شنبه همین هفته منتظریم.
نسیم:اِ،باشه حتما.خونه ی خودشونه.
ارشیا:آره.البته فقط جوونا هستن،حتی مامان و بابای بیچاره ی خودمونو هم راه نمی دن.یه سری دوستای دانشگاهی ارشان و سیندخت می ان.
نسیم:حتما میام،لطف کردی تلفن کردی.
ارشیا:خواهش می کنم.
نسیم از اینکه در رفت و امد با دوستان قدیمی کوتاهی کرده بود خجالت می کشید ولی انها باز هم به یادش بودند و از او دعوت کردند.نسیم متوجه شد که یک بار قبلا تلفن کرده بودند و نسیم نبوده،از نازنین دعوت کرده بودند و گفته بودند به نسیم مجددا زنگ می زنند.
از وقتی سامان پسر ارشان و سیندخت به دنیا امده بود نسیم فقط چند دفعه با پدر و مادرش برای دیدنشان رفته بود.
نسیم از رفتنش به این مهمانی چیزی به نیما نگفت.ولی نیما گفته بود که 5 شنبه باید به خانه ی یکی از دوستانش برود.
نسیم خودش را برای مهمانی اماده کرده بود،ارشیا گفته بود که سانیا دانشگاه قبول شده و کلی تغییر کرده و حتما باید ببیندش.
نسیم یکی از بهترین لباسهایش را پوشید و موهایش را درست کرد،آرایش مناسبی که با رنگ لباسش هماهنگی داشت کرد و از خانه بیرون امد.از روبه رو شدن با سانیا دل خوشی نداشت و می دانست که باز هم در جمع انها تنهاست،چون نازنین درسهایش سنگین بود و اصلا نمی توانست به مهمانی برود،سانیا حتما طبق معمول با ارشیا بود و بقیه هم که...این یعنی باز هم جای خالی افشین حس می شد و باید گوشه و کنایه های سانیا را تحمل می کرد.
با ورود نسیم،ارشان او را به همه ی بچه ها معرفی کرد.

ارشان:نسیم جان،تو اتاق بچه ها دارن لباس عوض می کنن،تو هم برو.
نسیم مشغول دراوردن مانتویش بود که یک دفعه صدای پسری که پشتش به او بود و داشت با تلفن حرف می زد توجهش را جلب کرد.
از پشت اصلا نمی توانست تشخیص بدهد کیست،ولی صدایش خیلی اشنا بود.سانیا جلوی در اتاق امد و گفت:سلا،نمی خوای بیای بیرون؟
نسیم:سلام،چرا تو برو الان میام.
سانیا:زود باش بچه ها منتظر توان سیندخت هم کارت داره.
نسیم دنبال سانیا راه افتاد و به اشپزخانه رفت.
نسیم:سلام سیندخت.
سیندخت جلو امد و نسیم را در آغوش گرفت:سلام،چطوری؟خیلی دلم برات تنگ شده بود.
نسیم:من هم همین طور.
سیندخت:دیگر ما را تحویل نمی گیری؟
نسیم:این چه حرفیه؟کاری داری کمکت کنم؟
سیندخت:آره،سخت ترین کار.
نسیم با تعجب پرسید:چی؟
سیندخت:سامان با تو از همه بهتره،یه کم ازت حساب می بره،لباساش روی تختشه،ارشان حمامش کرده الان تو اتاق خودشه،اگه زحمتی نیست لباسشو تنش کن.
نسیم:چرا که نه،این بهترین کاره،دلم واسش ضعف می ره.
وقنی نسیم وارد اتاق سامان شد،اشکان و سونیا داشتند ساکتش می کردند تا شاید لباس هایش را بپوشد.
نسیم:سلام بچه ها،خوبید؟
اشکان:سلام،نه بابا،این فسقل بچه پدرمون رو دراورد.
نسیم بغلش کرد و گفت:شما برید من آماده ش می کنم.
سونیا:نازنین نیومده؟
نسیم:نه،کارش سنگین بود،کلاس عکاسی داره داغونش می کنه،همه ی وقتش رو گذاشته روی درسهاش.
اشکان:پس ما می ریم تو سالن.
یک ربع بعد نسیم سامان را اماده کرد و به اتاق پذیرایی رفت.خیلی شلوغ بود.سامان لحظه ای از نسیم دور نمی شد.
ارشان و سیندخت هم که مشغول پذیرایی بودند.
سیندخت در حالی که یک لیوان نوشیدنی کنار نسیم می گذاشت گفت:چرا نازنین نیومد؟
نسیم:خیلی سرش شلوغ بود.
سیندخت:وای،تو رو خدا می بخشید اصلا حواسم نبود سامان بغل توئه،بدش من.
نسیم:نه،راحتم،اذیت نمی کنه.
ارشان:نسیم بیا می خوام به یکی از دوستام معرفیت کنم.
نسیم با تعجب:منو؟
ارشان:نه پس سامان رو.
نسیم:برای چی؟
ارشان:برای اینکه ادب حکم می کنه.و چشمکی زد.
نسیم بلند شد تا همراه ارشان برود.
ارشان:ارشیا لطف می کنی سامان را از نسیم بگیری؟
نسیم:چرا؟
ارشان:بچه را بده بیا بهت میگم.
ارشیا سامان را بغل کرد و برگشت پیش سانیا.
نسیم:موضوع چیه ارشیا؟
ارشان:موضوع یه سورپرایزه برای تو.
نسیم:برای من؟فکر می کردم امشب تولد سامان باشه.
ارشان در اتاق را باز کرد و گفت:هست،حالا برو تو.

نسیم وارد اتاق شد،همان پسری که نسیم خیلی برایش اشنا بود پشت به انها نشسته بود.ارشان سرفه ای کرد تا حضور خودشان را اطلاع دهد.
پسر جوان برگشت.نسیم نمی دانست خوشحال باشد یا ناراحت،پاهایش می لرزید،نفسش بند امده بود،همونطور که به دیوار تکیه داده بود روی زمین نشت.
افشین:نسیم حالت خوبه؟ارشان برو یه لیوان آب بیار.
نسیم زبانش بند آمده بود،فقط به زمین چشم دوخته بود.ارشان با یک لیوان آب برگشت و آن را به نسیم داد بعد هم از اتاق بیرون رفت.
افشین:چی شد دختر؟چرا یه دفعه اینجوری شدی؟نسیم...نسیم...
من همه ی بچه ها را فرودگاه دیدم،فقط تو را ندیدم که بچه ها گفتند امروز میای اینجا،گفتم حسابی غافلگیرت کنم.
نسیم که نمی خواست جلوی افشین ضعف نشان بدهد از جا بلند شد و به طرف در رفت،افشین هم دنبالش رفت.
سانیا چشمش به در بود تا نسیم و افشین را ببیند.افشین کنار نسیم نشست و با بچه ها بگو بخند کرد ولی نسیم مثل یک مجسمه آرام بود.
سانیا از رفتار نسیم سر در نمی آورد مگر غیر از این بود که نسیم افشین را دوست داشت و منتظرش بود.
صدای موزیک بلند شد.یکی از آهنگ های رقص والس،همه با هیجان بلند شدند.
افشین:نسیم نمی خوای ببینی شاگردت پیشرفتی داشته یا نه؟فکر کنم حالا دیگر بتونی یه درجه ای چیزی بهم بددی،البته تمرین نداشتم اونجا.
نسیم نگاهی به افشین انداخت،دیگر نمی توانست تحمل کند،اصلا انگار نه انگار که اتفاقی افتاده،افشین مثل قبل رفتار می کرد،موقعی که هنوز نرفته بود.بی صدا بلند شد مانتو و روسری اش را برداشت و کادویی که برای سامان خریده بود را روی میز کنار در گذاشت.می خواست از در بیرون برود که افشین ارشان را خبر کرد.
ارشان:کجا نسیم؟
نسیم نگاه خشم آلودش را از ارشان دزدید و گفت:از سورپرایزت خیلی ممنون و در را پشت سرش بست.
ارشان:تو چی کار کردی افشین؟
افشین:من حتی باهاش حرف هم نزدم.
افشین کاپشنش را برداشت و خارج شد.نسیم در ماشین نشست و سعی کرد ماشین را روشن کند،می خواست هر چه زودتر از انجا فرار کند.
هر چه سعی کرد استارت بزند موفق نشد.دستانش می لرزید.انگار مغزش از عصبانیت فلج شده بود.دیگر با دیوانگی فاصله ی چندانی نداشت،سرش را روی فرمان گذاشت و فریاد زد:لعنتی،لعنتی،لعنتی.
افشین از خانه بیرون آمد و فهمید که ماشین روشن نمی شود،در ماشین را باز کرد و نشست.
نسیم سرش را از روی فرمان بلند نکرد:پیاده شو.
افشین:نسیم...
نسیم:گفتم پیاده شو.
افشین:فقط چند کلمه باهات حرف دارم.
نسیم:بگو بعد هم برو.
افشین:تو از چیزی عصبانی هستی؟تقصیر من که نیست؟هست؟
نسیم پوزخندی زد و دوباره سعی کرد ماشین را روشن کند.
افشین:بیا بریم تو با هم حرف بزنیم.
نسیم:لازم نیست.
افشین:فکر می کردم منو ببینی خوشحال می شی.
نسیم:این فکر را هم کردی که وقنی رفتی من ناراحت شدم؟
افشین:نسیم تو حالت خوبه؟
موبایلش را دراورد و شماره گرفت:خسته نباشید،یه آژانس می خواستم و آدرس را داد.
افشین:تو از چی فرار می کنی نسیم؟
نسیم:از خودم،از حماقت هایی که کردم.
افشین:صبر کن برم سوئیچ را بیارم،می رسونمت خونه.و پیاده شد وقتی افشین با عجله وارد خانه شد ارشان و سیندخت و سانیا بهت زده نگاهش می کردند،هیچ کس نمی دانست چه اتفاقی افتاده.افشین بدون اینکه کوچکترین حرفی بزند سوئیچ ماشین را برداشت و رفت.ولی دیر شده بود.به محض اینکه از در حیاط گذشت نسیم سوار آژانس شد و رفت.افشین سر در نمی اورد.
قبل از اینکه نسیم به خانه برسد اشکان همه چیز را تلفنی برای نازنین تعریف کرده بود و نازنین هم به اطلاع آذر خانم رسانده بود که زیاد از نسیم سوال نکنند.
نسیم سعی کرد با روی خوش وارد شود تا کسی چیزی نفهمد.
آذر خانم:چطور اینقدر زود برگشتی؟
نسیم:حالم خوب نیست خیلی شلوغ بود،حوصل هی سر و صدا نداشتم.
آذر خانم:حالا ناراحت نشن؟
نسیم:نه بابا،سرشون گرم بود.