۞ تو را من چشم در راهم_تقدیم به امام زمان (عج) ۞

چه خوشست من بمیرم به ره ولای مهدی * سر و جان بها ندارد که کنم فدای مهدی
همه نقد هستی خود بدهم به صاحب جان * که یکی دقیقه بینم رخ دلگشای مهدی
نه هوای کعبه دارم نه صفا و مروه خواهم * که ندارد این مکانها به خدا صفای مهدی
چه کنم چه چاره سازم که دل رمیده من * نکند هوای دیگر به جز از هوای مهدی
من دلشکسته هر دم به امید درنشستم * که مگر عیان ببینم رخ دلشگای مهدی
* اللهم عجل لولیک الفرج *

صدای بال ملایك ز دور می‌آید
مسافری مگر از شهر نور می‌آید؟
دوباره عطر مناجات با فضا آمیخت
مگر كه موسی عمران ز طور می‌آید؟
شراب ناب تبلور به شهر آوردند
تمام شهر به چشمم بلور می‌آید
به باغ از غم داغ كدام گل گفتند؟
كه آتش از دل خاك نمور می‌آید!
به روی دست پر از شور شهر غیرت كیست!
كه در تجسم سرخ شعور می‌آید؟!
ستاره‌ای شبی از آسمان فرو افتاد
و مژده داد كه صبح ظهور می‌آید
چقدر شانه غم‌بار شهر حوصله كرد
به شوق آن‌كه پگاه سرور می‌آید
مسافری كه شتابان به یال حادثه رفت
به بال سرخ شهادت صبور می‌آید
به زخم‌های شقایق قسم هنوز از باغ
شمیم سبز بهار حضور می‌آید
مگر پگاه ظهور سپیده نزدیك ا‌ست؟
صدای پای سواری ز دور می‌آید؟.............

با همه لحن خوش آوايي ام
در به در كوچه تنهايي ام
اي دوسه كوچه زما دورتر
نغمه تو از همه پرشورتر
كاش كه اين فاصله را كم كني
محنت اين قافله را كم كني
كاش كه همسايه ما مي شدي
مايه آسايه ما مي شدي
هر كه به ديدار تو نايل شود
يك شبه حلال مسائل شود
دوش مرا حال خوشي دست داد
سينه مارا عطشي دست داد
نام تو را بردم لبم آتش گرفت
شعله به دامان سياوش گرفت
نام تو آرامه جان من است
نام تو خط امان من است
اي نگه ات خاستگه آفتاب
بر من ظلمت زده يك شب بتاب
پرده برانداز زچشم ترم
تا بتوانم به رخت بنگرم
اي نفست يار و مددكار ما
كي و كجا وعده ديدار ما
خبر آمد، خبري در راه است
سرخوش آن دل كه از آن آگاه است
شايد اين جمعه بيايد، شايد
پرده از چهره گشايد، شايد....

سرم را روي زانو مي گذارم تا بيايی
دلم را دست دريا مي سپارم تا بيايی
تمام روزها را مي سرايم، بعد شبها
هزاران تک ستاره مي شمارم تا بيايی
شبيه آن پرستوي مهاجر من هم امروز
اسير گرم و سرد روزگارم تا بيايی
اگرچه بد نکردم با تو تا وقتي که رفتی
ولي با اين همه من شرمسارم، تا بيايی
از آن روزي که رفتي زير باران نگاهم
هميشه غرق شط انتظارم تا بيايی
خودم هم خوب مي دانم که بعد از مرگ من، نيز
هميشه مي تپد قلب مزارم تا بيايی
فقط اين چند بيت انتظار آلود خود را
درون دفتر دل مي نگارم تا بيايی

منتظرم! منتظر دلى از جنس نور، كسى از قوم خورشيد! كسى
از نژاد نفس هاى گرم! مردم نيز منتظرند! و غرق در لحظه هاى
انتظار، نيازشان را از لابه لاى نفس هاى حيران خود بازگو
مى كنند. شقايق ها منتظرند! منتظر كسى كه به فرهنگ شبنم ايمان
بياورد. كسى كه آيينه هاى مكدر زمانه را در هم بشكند و اشك هاى
ارغوانى را از كوچه هاى پريشانى نجات دهد. كوچه ها چشم به
راهند! كوچه ها نيز چشم به راهند! چشم به راه قدم هايى هستند
كه زخم هاى بى رحم گمراهى را از چشمان مردم پاك كند. كوچه ها
منتظر چشمان باران زايى هستند كه با قدم هايش جان مردم را به
شبنم اشك ها بشويد. جاده ها منتظر رهگذرى هستند كه براى هميشه
خواهد ماند. منتظر قدم هايى كه تن مرده كوچه ها را زنده
مى كند.
لاله ها منتظرند! در اين عرصه انفجار بلا، مردم ياد
لاله ها را بين كوچه هاى اين شهر خاموش گم كرده اند و حتى
امواج درياى عاشق سر بر ساحل نگاه هايى تيره مى گذارند و سرود
عطش را سر مى دهند. لاله ها منتظرند؛ منتظر كسى كه همزاد
موج هاى خورشيدى است. كسى از جنس ابر، پريزاد باران.
عاشقان منتظرند! عاشقان بى تابند، بى قرارند تا هم
آواز شيدايى صبح فردا باشند. اى دريا تبار، بر گونه هاى امت
ببار. عاشقانت صبورند، منتظر خواهند ماند.

وقتی تو نيستی
نه هستهای ما چونان که بايدند
نه بايدهای ما

مثل هميشه ،
آخر حرفم را
و حرف آخرم را
با بغض فرو می خورم

عمريست لبخندهای لاغر خود را
در دل ذخيره می کنم
باشد
برای روز مبادا

بغض است که راه چاره را گم کرده و چشمهایی که نیاز باریدن را به سرحد اوج رسانده و انتظار آمدنی که مرا ذره ذره به نابودی کشانده;ولی هنوز هم دلم گرم است،به وجود مهربان وجودیکه تکیه گاه من و توست.هنوز هم قلبم می تپد...

شاید آن روز که سهراب نوشت :
( تا شقایق هست زندگی باید کرد )
خبری از دل پر درد گل یاس نداشت
باید این طور نوشت : هر گلی هم باشد چه شقایق چه گل پیچک و یاس
تا نیاید مهدی زندگی دشوار است !

ای کعبه دلها ای قبله حاجات ! همه عاشقان
کوی تو وچشم انتظاران روی دلارای تو بادلی
سوزان و دیدگانی اشکبار از درد هجران وفراق
بی تابانه در انتظار جمال نورانی تواند،پرده
از رخسار الهی برفکن وآرزوی آرزومندان را
برآور! ای طبیب دلها و ای مرهم دردها.

جمعه ها طبع من احساس تغزل دارد


نا خود آگاه به سمت تو تمايل دارد



بي تو چنديست که در کار زمين حيرانم



مانده ام بي تو چرا باغچه ام گل دارد



شايد اين باغچه ده قرن به استقبالت



فرش گسترده و در دست گلايل دارد



تا به کي يکسره يکريز نباشي شب و روز



ماه مخفي شدنش نيز تعادل دارد



کودکي فال فروش است و به عشقت هر روز



مي خرم از پسرک هر چه تفال دارد



يازده پله زمين رفت به سمت ملکوت



يک قدم مانده زمين شوق تکامل دارد



هيچ سنگي نشود سنگ صبورت،تنها



تکيه بر کعبه بزن کعبه تحمل دارد