عشق سبز | فرشته اقیان

سطح آب راکد به نظر می رسید و انسان را به شک می انداخت که شاید از حرکت بازمانده است ولی صدای آبشاری که جلوتر قرار داشت نشان می داد که زیر آن پوسته ساکن ، نیروی عظیمی نهفته است. تصویر درختان انبوه و آسمان آبی روی رود نقش بسته و سرزمین افسانه ای دیگری را به نمایش گذاشته بود. سندی به آرامی در کنار رودخانه به

حرکتش ادامه داد. زنی از دور به لیزا سلام کرد و لیزا اگرچه او را نمی شناخت سرش را برای او تکان داد. با آنکه مدت کوتاهی بود که به قلعه سبز رفته بود همه ساکنان آنجا او را می شناختند و با او به احترام رفتار می کردند، البته غیر از پگ.لیزا این حرف را با نیشخند پیش خود تکرار کرد. وقتی جلوتر رفت از تعداد درختان کاسته و فضای بین

رودخانه و درختان بیشتر شد. لیزا به راحتی می توانست آسمان آبی بالای سر خود را ببیند. چشمهایش را تنگ کرد و با دست سایه بانی بالای چشمهایش ساخت و متوجه اسبی دیگر شد که به تنه درختی در همان نزدیکیها بسته شده بود. سندی را کنار اَن اسب متوقف کرد و از آن پایین پرید و نگاهی به اطراف انداخت. کسی دیده نمی شد و به جز صدای پرنده

ها و خش خش شاخه های درختان صدایی به گوش نمی رسید. اسب بی خیال مشغول علف خوردن بود ، سندی هم کنار او مشغول چرا شد. لیزا به طرف رودخانه برگشت و چشمهایش را بست ؛ احساس آرامش می کرد. در سکوت به صدای پرنده ها گوش می داد. صدای شیهه سندی او را از عالم خیال بیرون کشید به عقب نگریست و در عین تعجب ،

دختری جوان را که تا آن روز ندیده بود جلوی روی خود دید. دختر مانند مجسمه ای بی حرکت روبرویش قرار گرفته بود و به او خیره خیره نگاه می کرد. صورتش بی رنگ می نمود ، انگار مرده ای را جلوی روی خود میدید. لیزا کمی ترسید و دستپاچه لبخندی زد ولی دختر هیچ عکس العملی نشان نداد و همان طور به او خیره ماند. لیزا متوجه شد که

دختر شاخه درختی را که در دست داشت چگونه لای انگشتانش می فشرد و انگشتان لاغرش بر اثر فشار زیاد که بر آن وارد می ساخت می لرزید. لیزا که وحشت زده شده بود سکوت را شکست و از سر آشفتگی پرسید: شما کی هستید؟
دختر قدمی جلو گذاشت و پوزخندی زد. لیزا بیشتر ترسید. دختر به حرف آمد و گفت: گمان می کنم تو همان لیزای معروف باشی ، این طور نیست؟
صدای محکم و پرقدرتی داشت ، لیزا شگفت زده به او می نگریست. او دوباره با لحنی آکنده از خشم پرسید: تو لیزا هستی؟
لیزا سرش را تکان داد و گفت: بله من لیزا هستم ، چطور مگر؟
دختر خنده عصبی بلندی سر داد که باعث شد تمام بدنش به لرزه بیفتد. چشمهای درشتش بزرگتر می نمود. لیزا گامی به عقب نهاد. ناگهان خنده دختر قطع شد و با صدای بلندگفت: برای چه به اینجا آمده ای ؟ از اینجا گورت را گم کن و برو به همان جهنمی که بودی از جان ما چه می خواهی پست فطرت؟ تو شیطانی ، شیطان در جلد آدم ، تو می خواهی

زندگی ما را تباه کنی...
لیزا یکه خورد ، زبانش بند آمده بود به ذهنش رسید آن دختر دیوانه است. دختر به او یورش برد و غافلگیرانه مشت محکمی به سینه لیزا کوبید. برای مدتی جلوی چشم لیزا سیاهی رفت. دست دختر بالا رفت تا ضربه های دیگر به او بزند.
ولی لیزا مچ دستش را محکم گرفت و فریاد زد: لعنتی حسابت را کف دستت می گذارم ، دیوانه ابله.
دست دختر در زیر فشار دست لیزا پایین رفت و قبل از آنکه مجالی پیدا کند تا خود را از چنگال لیزا خلاص کند ، لیزا سیلی محکمی به گوشش زد. او زمین پرت شد ، دختر دستش را روی صورتش گذاشت و به زحمت از جا بلند شد و با صدایی که به سختی می شد زمزمه کرد: از تو متنفرم ، چرا گورت را گم نمی کنی و نمی روی؟
لیزا از سر خشم گفت: من هیچ جا نمی روم ، تویی که باید بروی دخترک دیوانه.
دختر روی اسبش پرید و در حالی که افسار او را در دست می گرفت نگاه خصمانه ای به لیزا کرد و فریاد زد : از تو متنفرم ، از تو متنفرم لیزا اسمیت.
این را گفت و به سرعت در لابلای درختان گم شد.
لیزا روی زمین نشست . هنوز قلبش به تندی می تپید. سرش را میان دستانش گرفت ، بدنش می لرزید. سندی جلو آمد و پوزه اش را به پهلوی لیزا زد، انگار او هم ترسیده بود . لیزا حیوان را نوازش کرد و به آرامی سوارش شد. گیج و آشفته دهانه اسب را شل گرفته بود و به جلوی رویش خیره مانده بود. در این فکر بود که آن دختر کیست؟ آیا دیوانه بود؟

چرا این قدر از من تنفر داشت؟ آیا من کاری کرده ام که باعث عذاب او شده ؟ لیزا مدام سوالهای مختلفی را پیش خود تکرار می کرد ولی همه آنها بدون جواب باقی می ماند ، سرش به شدت درد گرفته بود. عاقبت به این نتیجه رسید که او واقعا دیوانه بوده و این تنها جواب آن سوالات مبهم درباره آن دختر بود که به ذهنش حمله ور شده بود. آهی کشید و

سرش را بلندکرد. سندی از میان بیشه زاری می گذشت. لیزا هراسان به اطرافش نگریست ، آنجا را نمی شناخت. مثل این که گم شده بود ، از اسب پایین پرید و با صدای بغض آلودی فریاد زد: کسی اینجا نیست؟
ولی جز صدای پرندگان و خش خش برگهای درختان هیچ صدایی به گوش نمی رسید ، سکوت آنجا بر هراسش افزود. شروع به دویدن کرد تا شاید راه برگشت را پیدا کند ولی تمام آن مکان برایش نا آشنا بود. عجز و ناتوانی بی پایانی در خویش احساس می کرد. سرش را پایین انداخت و شروع به گریستن کرد ، صدای گریه اش در میان درختان می پیچید.

زیر لب فریاد زد: مادر ، مادر نا امیدانه این کلمه را تکرار کرد. به نظرش آمد که پیتر مقابلش ایستاده و با قساوت به او می خندد. سنگی را از کنار دستش برداشت و به طرف شبح او انداخت ولی پیتر محو شد و در طرف دیگرش آن دختر اسرارآمیز ظاهر شد، لیزا فریاد زد: مرا به حال خود بگذارید و رهایم کنید ، آخر از جان من چه می خواهید؟
بناگاه سرش سنگینی کرد و روی زمین افتاد و دیگر هیچ چیز نفهمید.
خنکی آب را روی صورتش احساس کرد. چشمهایش را به آرامی گشود ، او کجا بود؟ با دقت بیشتری به اطراف نگاه کرد ، زنی بالای سرش ایستاده بود. لبهایش را از هم گشود و گفت: جیمز کجاست؟
زن مهربانانه جواب داد: آرام باش عزیزم ، فعلا کمی استراحت کن بعد او را پیش جیمز خواهم برد.
لیزا نفس راحتی کشید ، بی جهت از آن زن ترسیده بود. به زحمت بلند شد و به لبه تخت تکیه داد. زن گفت: مثل اینکه حالت بهتر است؟
لیزا سرش را تکان داد. زن لبخندی زد و ادامه داد: همین جا باش تا برایت شیر گرم بیاورم.
وقتی زن از اتاق خارج شد ، لیزا نگاهی به اطراف انداخت. خانه کوچک زیبایی بود؛ خانه ای ویلایی که با وسایلی ساده و تابلوهای زیبایی الهام گرفته از طبیعت تزئین شده بود ، قفسه بزرگی در گوشه ای قرار گرفته بود که مقدار زیادی کتاب را در خود جای داده بود. زن ناشناس با لیوان شیر وارد شد و کنارش روی لبه تخت نشست ، لیزا آهسته پرسید:

خانم چه اتفاقی برای من افتاد؟
زن جواب داد: من خودم هم نمیدانم ، فقط تو را بی حال دیدم که وسط جنگل افتاده بودی. شانس آوردی که من برای جمع کردن تمشک به جنگل رفته بودم ، وگرنه معلوم نبود که چه اتفاقی برایت می افتاد چون کمتر کسی از آن طرفها رد می شود.

ليزا سرش را تکان داد و به دقت به زن نگريست ، در چشمهايش محبتي ديد که تنش را گرم مي کرد. زن پرسيد: اسمت چيست ؟ تو را تا به حال نديده بودم.
اليزابت جواب داد: ليزا اسميت.
حدست مي زدم که تو ليزا باشي ، ماجراي زندگيت را شنيده ام. به من گفته بودند که تو به قلعه سبز آمده اي ولي تا به حال تو را نديده بودم ، اسم من هم پاتريشياست و از ملاقات تو خوشبختم.
ليزا لبخندي زد وگفت: شما جيمز را مي شناسيد؟
پاتريشيا جواب داد: البته . کيست که او را نشناسد؟ اينجا تقريبا به خانه جيمز نزديک است ، تا به حال کلبه مرا نديده بودي؟
ليزا جواب داد: نه هيچ وقت اين طرفها نيامده بودم چون من زياد از خانه خارچ نمي شوم. امروز هم اتفاقي به اينجا آمدم که گم شدم.
پاتريشيا شير را به دست ليزا داد و گفت: بهتر است تا گرم است آن را بخوري.
ليزا شير را از دست او گرفت و در حالي که آن را مزه مزه مي کرد به کتابخانه بزرگ روبرويش اشاره کرد و پرسيد: شما زياد کتاب مي خوانيد؟
پاتريشيا نگاهي به قفسه کتابهايش کرد و جواب داد: بله خيلي زياد. من قبلا معلم بودم.
ليزا کنجکاوانه پرسيد: درمدرسه اي که نزديک قلعه سبز است؟
پاتريشيا سرش را تکان داد و جواب داد: سالها قبل شغلم اين بود اما نه در اينجا بلکه در شهر براتين ، ولي از وقتي به قلعه سبز آمده ام تدريس را رها کرده ام.
ليزا ديگر چيزي نپرسيد و در سکوت به خوردن شير گرم که حالش را جا آورده بود مشغول شده. وقتي به پاتريشيا نگاه کرد ناخود آگاه به ياد مادرش افتاد، درحالي که هيچ وجه شباهتي بين پاتريشيا و مادرش وجود نداشت. پاريشيا کاملا متفاوت با مادرش لباس پوشيده بود و بدون توجه به اينکه چگونه بايد سخن گفت يا رفتا کرد ، آزادانه هر طور که مي خواست برخورد مي کرد، در حالي که مادرش کاملا مقيد به رفتار مؤدبانه و اجتماعي بود. ليزا پيش خود گفت اگر پاتريشيا با آن لباس قرمز و موهاي آشفته و ريخته شده بر دوشش در شهرشان راه برود چه بلوايي به پا مي شود. از تصور آن لبخندي بر لبانش نقش بست . صداي پاتريشيا او را به خود آورد: حالت چطور است ليزا؟
ليزا جواب داد: خيلي بهترم ، شما به من خيلي کمک کرديد. در آن لحظه که داخل جنگل سرگردان شدم واقعا ترس تمام وجودم را در بر گرفته بود ، اقرار مي کنم که واقعا هراس آور است. قبلا که در شهر زندگي مي کردم هرگز چنين اتفاقي برايم نيفتاده بود.
پاتريشيا دستش را نوازش کرد و گفت: دختر عزيزم ، حالا خيلي مانده که به اينجا عادت کني. آيا از روزي که به اينجا آمده اي با مشکلي هم روبرو شده اي؟
ليزا سکو کرد. پاتريشيا ادامه داد: ميداني وقتي تو را پيدا کردم مدام هذيان مي گفتي ، معلوم بود که به شدت گريسته بودي ، نمي خواهم کنجکاوي مرا حمل بر بي ادبي من بداني. در آينده پي خواهي برد که من زن رکي هستم و عادت ندارم چيزي را پنهان نگاه دارم. خوب وقتي تو را در آن حال ديدم حدس زدم که غريبه هستي ، حالا که تو را شناخته ام تصور مي کنم برايت سخت است که دور از شهر زندگي کني و اين طبيعي است. خيليها مانند تو هستند و نمي توانند زندگي قبل خود را فراموش کنند ، چون به آداب و رسوم و رفتارهاي شهري عادت کرده اند؛ بنابراين بعضي از آنها دوباره به شهر بر ميگردند، شايد تو هم يکي از آن افراد باشي.
ليزا سرش را بلندکرد و با لحني تحکم آميز گفت: ولي شما کاملا در اشتباهيد چون من جزء آن دسته از آدمهايي نيستم که گفتيد، زيرا من براي فرار از همان آداب و رسوم و رفتارهاي مبالغه آميز و افراطي به اينجا آمده ام نه براي اينکه مدتي را در اينجا بمانم و بعد دوباره به سوي همان اجتماع برگردم. از وقتي به اينجا آمده ام اين را حس کرده ام که من از همان ابتدا چنين زندگيي را مي خواستم ولي راه دستيابي به آن را نيمي دانستم، تا اينکه دست سرنوشت مرا به سوي آن سوق داد. اين زندگي با روح من سازگار است و من به هيچ طريقي نمي خواهم دوباره آن را از دست بدهم.
پاتريشيا پرسيد: ولي ليزاي عزيزم ، پس چرا اين قدر ناراحتي ؟ حتي در زير اين لبخند آرامت هم مي توانم غم را از نگاهت بخوانم.
ليزا سکوت کرد و سرش را پايين انداخت . با اينکه پاتريشيا تنها مدت کمي بود که با او هم صحبت شده بود خيلي خوب به شرايط روحي ليزا پي برده بود. با اين حال نمي توانست به او حرفي بزند چون هنوز به او اطمينان نداشت. پاتريشيا وقتي سکوت ليزا را ديد گفت: شايد سؤالم بيجا بود. هر چه باشد مدت زماني که ما با هم آشنا شده ايم خيلي کم است ، بنابراين مجبور نيستي به سوالم جواب دهي.
ليزا جواب داد: مهم نيست پاتريشيا ، تو با صداقت حرف دلت را زدي و من از اين رک گويي تو خوشم آمده ولي من موقعيت مناسبي براي بيان احساساتم ندارم.
پاتريشيا لبخندي زد و گفت: بسيار خوب ، بهتر است رهايش کنيم.
ليزا حرف خود را عوض کرد و پرسيد: پاتريشيا شما چند سال داريد؟ پاتريشيا خنديد و گفت: هيچ تصور نمي کردم ، شما خيلي جوانتر نشان ميدهيد. اگر مادرم هم زنده بود حالا هم سن شما بود...
و بعد از مکثي ادامه داد: مي دانيد ، وقتي به شما نگاه مي کنم به ياد مادرم مي افتم.
هاله اي از غم صورت او را پوشاند.
پاتريشيا گفت: خوشحالم که اين را مي گويي.
ليزا نگاهي به بيرون انداخت ، غروب از راه رسيده بود. از جا بلند شد و گفت: خوب بهتر است به خانه برگردم ، خيلي دير شده. مي ترسم جيمز و ديگران برايم نگران شوند.
پاتريشيا او را بدرقه کرد و راه خانه را به ليزا نشان داد. خانه بزرگ از دور پديدار بود. ليزا دست پاتريشيا را در دست فشرد وگفت: مي توان باز هم به ديدنت بيايم؟
پاتريشيا جواب داد:
البته ليزا ، منتظرت خواهم ماند ، ما مي توانيم دوستان خوبي براي هم باشيم.
ليزا سرش را تکان داد و سندي را که به تنه درختي در جلوي کلبه بسته شده بود و ناآرامي مي کرد باز کرد و سوار آن شد و در حاليکه براي پاتريشيا دست تکان مي داد در اين فکر بود که هيچ کدام از اتفاقاتي را که آن روز برايش افتاده بود براي جيمز و جان بازگو نکند. وقتي به خانه رسيد جان مشغول بردن اسبش به طويله بود. ليزا جلو رفت و با صداي بلند گفت: سلام جان ، خسته نباشي.
جان از ديدن ناگهاني ليزا يکه خورده بود گفت:ليزا تو مرا ترساندي.
ليزا جواب داد: متاسفم خيال کردم مرا ديده اي.
جان زير لب گفت: پشت سرم که چشم ندارم.
ليزا خنديد ، جان گفت: خوش گذشت؟

ليزا ضمن حفظ خونسردي جواب داد: بله خيلي زياد....
جان گفت: از قيافه ات معلوم است که خوب تفريح کرده اي.
ليزا سندي را به طرف اصطبل هدايت کرد و با جان وارد خانه شد. پگ مشغول چيدن ميز شام بود.
جان پرسيد: پدر هنوز نيامده؟
پگ جواب داد: نه ، خودت که مي بيني.
ليزا گفت: جان من خيلي خسته ام، گمان نمي کنم بتوانم منتظر جيمز بمانم ، ميروم بخوابم.
جان به طرف ليزا برگشت و گفت: ولي تو که هنوز شامت را نخورده اي آيا گرسنه نيستي؟
ليزا از سر خستگي گفت: نه جان ، بيشتر احتياج به خواب دارم تا غذا.
جان با نگاه او را که از پله ها بالا مي رفت تعقيب کرد. ليزا قبل از آنکه بتواند راجع به حوادثي که آن روز برايش اتفاق افتاد بود فکر کند به خواب رفت.
کنار کتابخانه بزرگ پاتريشيا ايستاده بود و کتابهايش را برانداز مي کرد ، با ديدن آن همه کتاب به ياد دوران دانشکده اش افتاد. کتابي توجهش را جلب کرد. پاتريشيا در حالي که دستهايش را داخل جيب شلوارش کرده بود به او نزديک شد و گفت: کتاب واقعا جالبي است.
ليزا کتاب را باز کرد و به صفحه اولش نگريست ؛ بالاي ورقه نوشته شده بود: تقديم به پاتريشياي عزيزم و زير آن همراه با امضايي اسم چارلز به چشم مي خورد.
ليزا به پاتريشيا که لبخندي بر لبانش نقش بسته بود نگريست و از سر تعجب گفت: هيچ وقت به من نگفته بودي که مردي در زندگيت بوده است.
پاتريشيا شانه هايش را بالا انداخت و زير لب گفت: چون فرصتي براي بازگو کردن آن پيش نيامده بود، ولي خوب شايد بد نباشد مرا بهتر بشناسي.
و در حالي که به طرف ليزا بر مي گشت ادامه داد: اين درست نيست که دو دوست صميمي چيزي را از هم پنهان کنند، اين طور نيست؟
ليزا لبخندي زد و مشتاق شنيدن روي صندلي نشست.
پاتريشيا ادامه داد: دو يا سه سال از تو کوچکتر بودم که با چارلز در يک مهماني آشنا شدم ، با همان نگاه اول به او علاقه مند شدم ... مردي آرام و صبور با صداقتي در خور تحسين؛ زيبا نبود ولي تمام زيباييهاي دنيا را در او جمه مي ديدم.
ليزا گفت: خوب به اين دليل که عاشقش بودي.
پاتريشيا در تصديق حرفهاي او گفت: بله ، خيلي دوستش داشتم. چارلز هم مرا خيلي دوست داشت و با اينکه خانواده اي ثروتمند بود برخلاف ميل پدر و مادرش با من ازدواج کرد و همين باعث شد که خانواده اش ما را ترک کنند و پدرش او را از ارث محروم کرد ولي با اين حال خوشبخت بوديم. تنگدستي به هر دوي ما فشار مي آورد ولي هيچ سعادتي را نمي شد با خوشبختي ما مقايسه کرد. چند سال گذشت و ما بچه دار نشديم ، تمام اميد ما اين بود که وجود بچه اي زندگي محقر ما را روشن کند. ما هر دو عاشق بچه بوديم ولي وقتي دکتر به ما گفت که هيچ وقت بچه دار نمي شويم ، خوشبختي ما هم پايان يافت. آن همه عشقي که به هم داشتيم يکدفعه رنگ باخت و بدتر اخلاقش عوض شد و سر هر چيز کوچکي بهانه مي گرفت و با من بدرفتاري مي کرد و مرا از خود مي راند. ماهها تحمل کردم شايد چارلز بر سر عقل بيايد، هر چه او بيشتر خشونت نشان مي داد من بيشتر به او محبت کردم ولي چارلز مدام بدتر مي شد. حتي تا جايي پيش رفت که مرا متهم کرد با مرد ديگري رابطه دارم ، از وقتي دکتر گفته بود که علت بچه دار نشدن ما اوست نسبت به من بدبين شده بود و اين سوء ظن هايش براي من غير تحمل بود....
پاتريشيا سيگاري روشن کرد و در حالي که روي کاناپه مي نشست ادامه داد: روزهاي خيلي زجرآوري بود ولي من همه سختي ها را براي خاطر او تحمل مي کردم ، حتي حاضر بودم هيچ گاه بچه اي نداشته باشم ولي چارلز را براي هميشه کنار خود داشته باشم اما او اين را نمي فهميد. او هيچ وقت درک نکرد که تا چه اندازه به او علاقه مند بودم ، از طرفي مادر و پدرم هر روي فشار خود را براي جدا شدن از او بيشتر مي کردند ولي من هيچ گاه راضي به ترکش نبودم چون او براي خاطر من از خانواده اش بريده بود و من هم حاضر بودم حتي به قيمت ترک خانواده ام به زندگيم با او ادامه دهم ، و همين طور هم شد چون پدرم با قساوت تمام دو راه را پيش پاي من گذاشت؛ يا مي بايست از چارلز جدا مي شدم يا براي هميشه پدر و مادرم را فراموش مي کردم ، ولي من راه خود را انتخاب کرده بودم. با ترک خانواده ام خود را تنهاترين زن روي زمين احساس مي کردم. چارلز گاهي حتي به مدت چند روز مي شد که به خانه بر نمي گشت و وقتي هم که مي آمد داد و فرياد به راه مي انداخت و از هر چيزي ايراد مي گرفت. آن روزهاي جهنمي سپري شد تا اينکه روزي چارلز مست به خانه آمد. هميشه مست مي کرد ولي نه آن قدر که آن شب خورده بود. حالش خيلي بد بود وسرفه هاي شديدي مي کرد و از درد دولادولا راه مي رفت. با ترس به او نزديک شدم. سرش را بالا گرفت ، چقدر نگاهش با روزهاي قبل فرق داشت. همانند وقتي بود که من براي اولين بار عاشقش شده بودم. مدتي طولاني در همان حال به من نگاه کرد و بعد در ميان دستهايم از حال رفت، او را به اتاق بردم و خواباندم. رنگش به شدت پريده بود، وقتي دوباره به حال آمد و چشمهايش را باز کرد به وضوح ديدم که فروغ زندگي در چشمانش فرو مي مرد و چيزي نمانده بود که خاموش شود. مهربانانه صدايم زد ، بغض را گلويم را بسته بود. زير لب گفتم: چارلز تو حالت خيلي بد است بهتر است برايت دکتر بياورم.
دست مرا گرفت و با صداي خفه گفت: نه پاتريشيا اينجا بمان ، مي خواهم با تو حرف بزنم.
کنارش نشستم و نوميدانه پرسيدم: خيلي درد مي کشي؟
سرش را تکان داد و جواب داد: بله ، خيلي . چند روزيست که درد راحتم نمي گذارد.
گفتم: پس چرا به من چيزي نگفته بودي ؟ چرا به دکتر مراجعه نکردي؟
چارلز به چشمهايم خيره شد و گفت: نزد دکتر رفتم ولي مي داني او چه گفت؟
بي صبرانه گفتم: نه چارلز ، دکتر چه گفت؟
چارلز دستهايم را فشرد و جواب داد: دکتر عقيده دارد که مدتهاست سرطان ريه گرفته ام ، مي گفت که ديگر براي معالجه خيلي دير شده و روزهاي آخر عمرم را سپري مي کنم.
فرياد زدم: چارلز چرا به من حرفي نزدي؟
چارلزگفت:عزيزم چه فرقي مي کرد؟ من به اندازه کافي تو را رنجانده بودم. غير از اين درد کشنده ، درد بدتري را تحمل ميکردم و آن درد رنجاندن تو بود. من زندگي را به کام تو تلخ کردم ولي تو همسر با وفا هميشه کنارم ماندي و مرا تحمل کردي. پاتريشيا من به تو خيلي بدي کردم ، اميدوارم مرا ببخشي. من تو را خيلي دوست داشتم و وقتي دکتر گفت که تو به دليل مشکل من هيچ گاه نمي تواني بچه اي داشته باشي سعي کردم تو را از خود برانم ، ولي انگار اشتباه کردم. تو با وفاتر از آن بودي که مرا ترک کني و حالا مي فهمم که چقدر در اشتباه بودم.
و من چه مي توانستم بکنم؟ فقط اشک مي ريختم و در سکون به او مي نگريستم.
چارلز سرفه شديدي کرد و با آخرين توانش پرسيد: پاتريشيا آيا مرا مي بخشي؟

سرم را تکان دادم و گفتم: بله چارلز ، من هميشه دوستت داشته ام و خواهم داشت، به تو علاقه مند هست و هيچ گاه از تو کدورتي به دل نگرفته ام.
چارلز لبخندي زد و چشمهايش را براي هميشه بست...
پاتريشيا گريه اش گرفت ،ليزا کنار او نشست و در آغوشش گرفت و گفت: بس است پاتريشيا ، ديگر نمي خواهم داستان زندگيت را برايم تعريف کني ، نمي خواستم تو با تجديد خاطراتت تا اين حد ناراحت شوي.
پاتريشيا خود را از آغوش ليزا بيرون آورد و در حالي که اشکهايش را پاک مي کرد گفت: نه ليزا بگذار برايت بگويم ، گاهي پيش مي آيد که بايد با گفتن دردهاي کهنه خود را کمي سبک کرد.
لبخندي غمگينانه به ليزا زد. ليزا دلسوزانه به او نگريست ، هيچ تصور نمي کرد که اين زن سر حال و پر جنب و جوش نيز که همه را به زندگي اميدوار مي کرد غمي بزرگ در دل داشته باشد. دستهايش را نوازش کردو گفت: تا تو آرام بشوي مي روم قهوه بياورم.
پاتريشيا سرش را تکان داد و به کتابي که در دست داشت خيره ماند. مدتي بعد وقتي ليزابا سيني قهوه وارد شد ، پاتريشيا در حالي که به سيگارش پک مي زد روي صندلي نشسته بود و کتاب را ورق مي زد.
ليزا لبخندي زد و سيني را روي ميز گذاشت. پاتريشيا قهوه اش را برداشت و در حالي که سيگارش را خاموش مي کرد ادامه داد:
وقتي که او مرد ، به معناي واقعي تنها شده بودم. به همين دليل تصميم گرفتم روي پاي خودم بايستم ، بنابراين شغل معلمي را برگزيدم زيرا هيچ چيز برايم لذت بخش تر از اين نبود که در انبوه اندوههايم صداي خنده کودکان گوشم را پر کند. لذت بخش ترين لحظات برايم وقتي بود که بچه هاي کوچک با صداي ظريفشان کتابهاي درسي را بلند مي خواندند. هيچ وقت نگاهشان را ، هنگامي که نمي توانستند کلمه اي را بخوانند از ياد نمي برم که مظلوم به من چشم مي دوختند تا راهنماييشان کنم.
ليزا پرسيد: ديگر به فکر ازدواج مجدد نيفتادي؟
پاتريشا گفت: نه ، هيچ وقت راضي نشدم که عشق ديگري را در قلبم جاي دهم. عشق به بچه ها تمام قلبم را احاطه کرده بود. يک سال بعد از فوت چارلز درس خواند را از سر گرفتم. مصمم بودم تحصيلاتم را ادامه دهم. سال آخري که در رشته جامعه شناسي فارغ التحصيل شدم ، ويلسون رئيس دانشکده به من پيشنهاد ازدواج داد. او مرد ثروتمندي بود که يک بار هم ازدواج کرده بود و از همسر سابقش يک فرزند داشت. او به صورتهاي مختلف پيشنهادش را تجديد مي کرد ولي من هر بار آن را رد مي کردم.
ليزا گفت: چرا پاتريشيا ؟ آيا از او متنفر بودي؟
پاتريشيا گفت: درست نمي دانم ليزا ، از او بدم نمي آمد ولي نگاهش قلبم را گرم نمي کرد. هيچ گاه نتوانستم عاشقش شوم و بدون عشق ، زندگي برايم ارزشي نداشت. بعد از اتمام تحصيلات در دانشکده مشغول به تدريس شدم. کارم دو نوبته شده بود ، صبحها به بچه هاي کوچک و بعد از ظهرها به دانشجويان درس مي دادم و عاقبت مجبور شدم به دليل اصرارهاي بيش از حد ويلسون و اينکه کم کن در دانشکده شايع شده بود که من با او رابطه دارم تدريس را رها کنم و خانه نشين بشوم، در حالي که به بچه ها عشق مي ورزيدم ولي به دليل حرافي اطرافيانم مجبور بودم کمتر مقابل ديد مردم نمايان شوم. بيکاري عذابم ميداد و بالاخره باعث شدکه مريض شوم و حالم روز به روز وخيمتر شود ، تااينکه به واسطه يکي از دوستانم با جيمز آشنا شدم و او بود که مرا تشويق کرد به اينجا بيايم و وقتي ماجراي زندگيش را برايم تعريف کرد به زندگي در قلعه سبز بيشتر راغب شدم.
ليزا پرسيد: پشيمان نيستي که به اينجا آمده اي؟
پاتريشيا سرش را به علامت نفي تکان داد و جواب داد: نه هيچ وقت پشيمان نشدم زيرا در اينجا بود که به زندگي اميدوار شدم و شور زندگي دوباره در من زنده شد.
ليزا مهربانانه گفت: خوشحالم که توانستي بر مشکلاتت غلبه کني.
پاتريشيا گفت: اگر حالا با اميد به زندگيم ادامه مي دهم فقط به دليل اين است که در ميان مردماني چنين صميمي و محيطي دل انگيز زندگي مي کنم.
ليزا گفت: اين سرزمين براستي روي تمام زخمهاي کهنه قلبهايمان مرهم مي گذارد و ما همه به اين سرزمين مديون هستيم.
پاتريشيا در تاييد حرفهاي او سرش را تکان داد. صداي در به گوش رسيد ، پاتريشيا در را باز کرد و جان پشت در نمايان شد. پاتريشيا خندان گفت: حالت چطور است جان واريک؟ چه عجب که اين طرفها پيدايت شده...
جان داخل خانه سرک کشيد و پرسيد: ليزا هنوز اينجاست؟
پاتريشيا جواب داد: بله داشتيم با هم گپ مي زديم.
جان به شوخي گفت: واي خداي بزرگ ، شما دو تا از همه خسته نمي شويد؟
با لحني طنز آميز ادامه داد: خانم اليزابت اسميت آمده ام تا شما را به قصر روباهايمان ببرم ، من همانند آن شاهزاده بي قرار به دنبال ملکه روياهايم آمده ام.
ليزا جلو رفت و گفت: البته...
و به اسب سياهرنگ پيري که به درخت بسته بود اشاره کرد.
پاتريشيا با صداي بلند شروع به خنديدند کرد ، ليزا اخمهايش را درهم کشيد و گفت: خداي بزرگ چرا اين اسب را آورده اي، مگر سندي در اصطبل نبود؟
جان شانه هايش را بالا انداخت و گفت: هميشه که نمي شود سندي زحمت حمل تو را متحمل شود.
ليزا آهي کشيد و گفت: خيلي خوب من تسليمم، هيچ وقت شاهزاده اي به زبان درازي تو نديده بودم.
پاتريشيا لبخندزنان به ليزا نگريست و گفت: ليزا ، شاهزاده اي که دنبالت آمده زيادي خوشگل است ، بهتر نيست او را بدزديم؟
ليزا خنده اي کرد و گفت: فکر بدي نيست ، شايد بتوانيم زبانش را کوتاه کنيم.
جان کلاهش را بر سر گذاشت و گفت: من هم بدم نمي آيد.
و رو به ليزا کرد و ادامه داد: خوب منتظر چه هستيد؟ من آماده دزديده شدنم.
پاتريشيا با دست به پشت جان زد و گفت: واقعا که اين بلبل زباني ات به پدرت رفته ، من که از دزدين يک شاهزداده گستاخ صرف نظر کردم ، تو چطور ليزا؟
ليزا لبخندي زد و ابروهايش را بالا انداخت. جان روي اسبش پريد و دهانه اسب سياهرنگ را به ليزا داد ، ليزا در حالي که سوار اسب مي شد به شوخي گفت: جان بهتر است تو جلوتر حرکت کني ، اين طور که مرا زير نظر گرفته اي مي ترسم تو مرا بدزدي.

جان با صدای بلند شروع به خندیدن کرد. وقتی آنها شروع به حرکت کردند ، پاتریشیا در کالی که لبخند عمیقی بر لبانش نقش بسته بود برایشان دست تکان داد.
هوا رو به تاریکی می رفت و آن دو آرام به طرف خانه در حرکت بودند ، لیزا به خورشید که آرام آرام در پشت کوههای کبود پنهان می گشت نگریست . بناگاه خاطره پیتر در ذهنش جان گرفت ، پیتر غروب آفتاب را خیلی دوست می داشت. به ذهنش رسید شاید او هم به آن منظره می نگرد و در فکر اوست. جان در حالی که به چهره لیزا دقیق شده بود

پرسید:
چیزی شده لیزا؟
لیزا سرش را تکان داد و جواب داد: نه جان ، فقط برای لحظه ای احساس دلتنگی کردم.
جان با لحن تمسخرآمیز گفت: دلتنگ برای چه کسی ؟ پیتر؟
لیزا یکه خورد و گفت: منظورت چیست؟
جان در سکوت به لیزا نگریست . لیزا سرش را پایین انداخت و به آرامی گفت: دست خودم نیست ، میدانی بعضی وقتها به یادش می افتم....
جان گفت: با وجود اینکه آن طور با تو رفتار کرد؟
لیزا آهی کشید و جواب داد: نمی دانم باید چه کنم... بیشتر وقتها احساس می کنم دیگر دوستش ندارم و عشق او از دلم بیرون رفته ، ولی با این حال گاهی خاطره های گذشته جلوی چشمانم زنده می شود، و وقتی تنها می شوم ناخودآگاه بیشتر راجع به او فکر می کنم.
جان گفت: تصور نمی کنی وقتش باشد که گذشته ات را فراموش کنی و دوباره طعم عاشق شدن را بچشی؟
لیزا به جان خیره شد ، جان از او پیش افتاد و لیزا به دنبالش روانه شد. مدتی بعد وقتی که به خانه نزدیک شدند ، لیزا زیر لب گفت: جان ، تصور می کنم دیگر هیچ وقت نتوانم عاشق کسی بشوم.
جان نگاه تندی به لیزا انداخت و گفت: من هم تصور می کنم دیوانگی محض است که کسی عاشق تو شود.
لیزا مبهوت به جان نگاه کرد و گفت: چه می خواهی بگویی جان؟
جان اسب را مجبور کرد تا بر سرعتش بیفزاید و در همان حال جواب داد: می خواهم بگویم که من دیوانه ام و تو از من دیوانه تر ، متاسفم لیزا ، واقعا متاسفم.
جان سرعتش را زیاد کرد و از او فاصله گرفت و لیزا احساس می کرد به یکباره دنیا روی سرش خراب شد. اسب پیر آهسته به خانه نزدیک شد، جیمز از پشت پنجره برایش دست تکان داد. لیزا اسب را داخل اصطبل برد و وارد خانه شد. جان روی روزنامه ای خم شده بود و به دقت آن را مطالعه می کرد ؛ انگاه هیچ اتفاقی نیفتاده بود. لیزا از سر عصبانیت

رویش را از او برگرداند. جیمز جلو رفت و گفت: چطوری دختر خانم ، خوش گذشت؟
لیزا بی حواس به جیمز نگریست ، لبخند از لبهای جیمز ناپدید شد و گفت: لیزا بیمار شده ای؟ چرا این قدر می لرزی؟
لیزا به آرامی گفت: جیمز خیلی خسته ام.
جیمز غرغرکنان گفت: بیا غذایت را بخور و بعد برو استراحت کن ، چرا این قدر به خود فشار می آوری ، آن هم در حالی که این قدر ضعیف شده ای؟ من پوست پاتریشیا را میکنم، حتما دوباره با هم پیاده روی کرده اید.
لیزا آهی کشید و گفت: نه جیمز زیاد سخت نگیر ، به او ربطی ندارد ، همه اش تقصیر خودم است.
برای لحظه ای جلوی چشمهایش تار شد، جیمز دستهایش را محکم گرفت و به او کمک کرد تا از پله ها بالا برود. لیزا برای لحظه ای به پشت سرش نگریست ، جان غمگینانه به او نگاه می کرد. جیمز در اتاقش را باز کرد ولیزا بی حال روی لبه تخت نشست و به جیمز خیره شد. ناگهان بغضش ترکید و شروع به گریه کرد، شانه هایش به شدت تکان می

خورد. جیمز جلوی او زانو زد و گفت: چه شده لیزا ؟ به من بگو از چه چیز ناراحت هستی؟
لیزا بی اراده پرسید: جیمز تو هم تصور می کنی که من دیوانه ام؟
جیمز در عین تعجب جواب داد: این چه حرفی است که می زنی؟ چه کسی به تو گفته که دیوانه ای؟
لیزا گفت: من دیوانه ام جیمز ، چون نمی توانم پیتر را از یاد ببرم؛ چون دیگر نمی توانم عاشق شوم، آیا این دیوانگی نیست؟
جیمز قاطعانه گفت: ولی این دیوانگی را خیلی ها از سر گذرانده اند. این طبیعی است که هنوز او را از یاد نبرده ای، چون پیتر سالها جزئی از زندگی تو بوده و تو آینده ات را بر پایه این امید ساخته بودی که روزی با او ازدواج می کنی؛ بنابراین به زمان احتیاج داری تا فراموشش کنی و دنیایی برای خود بسازی که پیتر در آن جایی نداشته باشد و در اینجا

به قدر کافی وقت خواهی داشت تا این کار را انجام دهی ، حالا بخواب و این فکرهای احمقانه را از خود دور کن.
لیزا به جیمز چشم دوخت و زیر لب گفت: خوشحالم که در این دنیا تنها نیستم ، جیمز واقعا به تو احتیاج دارم.
جیمز در حالی که پتو را روی او می کشید مهربانانه گفت: من هم به تو نیاز دارم کوچولو. این را هیچ وقت فراموش نکن.
لیزا آهی کشید و چشمهای مرطوبش را روی هم فشرد تا به خواب رفت. در خواب مادرش را دید که از دور به او نگاه میکرد، لیزا گریان به طرف مادرش دوید و به آغوش او جای گرفت ، از یاد برده بود که آغوش مادرش مرهمی بود بر تمام زخمهایش .با صدای بلند شروع به گریستن کرد ، مادرش او را نوازش کرد و زمزمه کرد:
بس است لیزا ، این قدر غمگین نباش . باید طاقت داشته باشی ، همه چیز درست خواهد شد.
وقتی از خواب بیدار شد خورشید ساعتها بود که از پشت کوهها بیرون آمده بود و قلعه سبز را گرما و نور می بخشید. هنوز وجود مادرش را احساس می کرد. آرام زمزمه کرد: مادر هیچ وقت فراموشت نمی کنم، تو هم هرگز از یاد نبر که چقدر دوستت دارم.
آهی کشید و از تخت پایین لغزید و از پنجره نگاهی به بیرون انداخت. جیمز اسبها را بیرون برده بود و در کنار پرچینها می چرخاند. لباسش را عوض کرد و از پله ها سرازیر شد. پگ دست به کمر ایستاده بود و غرولند کنان به پیرمرد باغبان می نگریست ، ولی پیرمرد بی توجه به او خونسردانه خاک گلدان بزرگ را روی زمین می ریخت. لیزا متوجه جان

شد که مشغول خوردن صبحانه اش بود. در عین دستپاچگی به یاد حرفهای دیروز او افتاد، جان با دیدن لیزا لبخندی زد و گفت: سلام دختر خانم ، صبح به خیر.
لیزا از سر تعجب به او نگاه کرد ، مانند این بود که جان همه چیز را از یاد برده است و یا شاید این طور وانمود می کرد. به زور لبخندی زد و کنار میز نشست، جان که صبحانه اش تمام شده بود از جا برخاست و گفت: چرا غمگینی لیزا؟ لبخند بزن، این بهترین راه حل است.
لیزا سرش را پایین انداخت ، جان به طرف پگ و باغبان رفت و در حالی که به پشت پیرمرد می زد با صدایی بلند گفت: بس است ، دیگر این کثافت کاری را تمام کن ، خاک گلدان عوض کردن که این قدر طول نمی کشد.
پیرمرد از سر لجاجت جواب داد: تا وقتی که خاک تمام گلدانها را عوض نکنم از اینجا نمی روم.
پگ فریاد زد: جان از اینجا بیرونش کن ، همه جا را به لجن کشیده.
جان خنده ای کرد و گفت: تو هم غرغر کردن را رها کن پیرزن ، خودش بعدا اینجا را تمیز میکند.
پگ در حالی که دستش را به کمرش زده بود از سر خشم گفت: لازم نکرده ، بدتر همه جا را گند می زند، اگر زود کارش را تمام نکند گلدانها را با خودش پرت می کنم بیرون.

پيرمرد در عين خونسردي جواب داد: و آن وقت جيمز هم تو را از خانه بيرون مي اندازد چون گلدانهايش را بيشتر از تو دوست دارد.
جان به نشانه تاسف سرش را تکان داد و آنان را به حال خود رها کرد. وقتي مي خواست از خانه خارج شود نگاهي به ليزا انداخت و لبخند معني داري زد ، ليزا مبهوت به رفتن او چشم دوخت. آهي کشيد و در حالي که مقداري کره بر مي داشت و روي نان مي ماليد متفکرانه به باغبان خيره شد. پيرمرد در حالي که خاک گلدان را عوض مي کرد زير لب ترانه اي را زمزمه مي کرد، ليزا انديشيد: چقدر خوب مي شد اگر من هم مثل او اين قدر راحت و خوشحال مي بودم. در آن لحظه واقعا به پيرمرد غبطه مي خورد. در حالي که نان را گاز مي زد از پنجره نگاهي به بيرون انداخت. هوا رو به ابري شدن مي رفت. در هيچ جا جان و جيمز را نديد. صبحانه اش را نيمه کاره رها کرد و به طرف اتاق نشيمن رفت. پگ در حالي که غروبند مي کرد صبحانه نيمه تمام ليزا را از روي ميز جمع کرد. باغبان بي توجه به او چشمکي به ليزا زد و ليزا در حالي که از کنارش مي گذشت به او لبخند زد. مجله اي که شب قبل جان مي خواند روي ميز بود؛ آن را برداشت و از سر بي حوصلگي ورق زد. دلش حسابي گرفته بود ، حرفهاي روز قبل جان يک لحظه راحتش نمي گذاشت. حالا متوجه شده بود که حتي نگاههاي جان هم فرق کرده است. آيا جان به او علاقه مند شده بود؟ آهي کشيد و چند دفعه نام جان را پيش خود زمزمه کرد، هيچ وقت در مورد احساسش نسبت به جان فکر نکرده بود ، آيا واقعا عاشقش شده بود؟ شايد هر کسي جاي او بود از مردي مانند او خوشش مي آمد. زير لب گفت: آيا واقعا دوستش دارم؟
بله ، او را دوست داشت ولي عاشقش نبود ، او را همان طور دوست داشت که جيمز را. حرفهاي پاتريشيا در گوشش پيچيد که درباره ويلسون مي گفت: از او بدم نمي آيد ، شايد محبتش در دلم بود ولي هيچ وقت عاشقش نشدم. باران شروع به باريدن کرد ، کنار پنجره رفت و به دانه هاي درشت باران که پي در پي به پنجره مي خورد چشم دوخت. گونه هاي داغش را روي شيشه پنجره گذاشت و از خنکي آن احساس لذت کرد. با بارش باران در قلبش احساس اندوه بيشتري مي کرد. صداي در خانه در راهرو پيچيد که با غژغژي باز شد. ليزا به طرف راهرو رفت و به خود گفت حتما جيمز برگشته است. مردي غريبه در حالي که کاملا خيس شده بود وارد شد. ليزا شگفت زده به او خيره شد. مرد که احساس کرده بود کسي جلوي رويش ايستاده است سرش را بالا آورد . لحظه اي هر دو متعجب يکديگر را نگريستند. مرد غريبه کلاهش را برداشت و موهاي خيسش را تکان داد. ليزا پرسيد: شما چه کسي هستيد؟
مرد جواب داد: من بايد بپرسم شما چه کسي هستيد؟
ليزا از لحن تند او ناراحت شد، دهانش را باز کرد تا حرفي بزند ولي مرد مجال نداد و گفت: آها ، فهميدم تو حتما ليزا اسميت هستي ، اين طور نيست؟
ليزا از سر عصبانيت گفت: بله ، ولي شما خود را معرفي نکرديد....
مرد در حاليکه از کنار ليزا مي گذشت جواب داد: مهم نيست ، بعدا به هم معرفي مي شويم.
پگ وارد سالن شد و با ديدن او لبخندي زد و گفت: آه شما برگشتيد... زود برويد و لباسهايتان را عوض کنيد ، سر تا پا خيس شده ايد.
مرد ابروهايش را بالا انداخت و گفت: متشکر پگ ، حالا کلاه و پالتويم را بگير . ميروم بالا تا لباسهايم را عوض کنم.
رويش را به طرف ليزا نمود و تعظيم نيمه کاره اي کرد و از پله ها بالا رفت. ليزا از سر عصبانيت پاهايش را روي زمين کوفت . پگ در عين بدجنسي در حالي که پالتو را آويزان مي کرد با صداي بلندگفت: ژاک زود پايين بياييد تا برايتان قهوه گرم بياورم.
ليزا متوجه شدکه پگ عمدا با صداي بلند او را معرفي کرده است.
ليزا با ديدن آن رفتار توهين آميز ديگر طاقت نياورد و از خانه بيرون رفت و به طرف اصطبل دويد. خودش هم نمي دانست که مي خواهد چه کار کند. سندي شيهه اي کشيد. ليزا با عجله اسب را از اصطبل بيرون کشيد. صداي رعد بلندي تمام بدنش را لرزاند. ليزا خود را روي اسب انداخت و او را وادار به حرکت کرد. باران به بندبند بدنش نفوذ مي کرد ولي بايست مي رفت. اين تنها چيزي بود که در آن لحظه مي خواست. بعد از مدتي خود را جلوي خانه پاتريشيا يافت. سندي نا اميدانه شيهه کشيد، ليزا به زحمت اسب را داخل اصطبل برد و به طرف کلبه به راه افتاد . تنها آرزويي که داشت اين بود که پاتريشيا در خانه باشد. در را تمام توان کوفت و بعد از مدتي پاتريشيا جلوي در ظاهر شد و با ديدن ليزا فرياد زد: تو اينجا چه کار مي کني؟
ليزا آهسته گفت: کنار مي روي تا بيايم داخل يا نه ؟
پاتريشيا هراسان ليزا را داخل خانه کشيد و در را بست. دندانهاي ليزا از شدت سرما به هم مي خورد ، زير لب گفت: پاتريشيا...
پاتريشيا در حالي که لباسهاي خيس او را در مي آورد گفت: فعلا حرفي نزن ، تو واقعا ديوانه اي که در اين باران سيل آسا از خانه بيرون آمده اي سر تا پايت خيس آب است.
ليزا پتويي را که پاتريشيا به او داده بود به خود فشرد و روي صندلي نشست ، هنوز سردش بود. پاتريشيا با فنجاني قهوه کنار او نشست و گفت: خوب ليزا ، حالا حرف بزن ، براي چه اين موقع اينجا آمده اي؟ آيا اتفاقي افتاده؟
ليزا در حالي که سرش را به ديوار تکيه داده بود به شعله هاي آتش بخاري چشم دوخت. زهر خندي بر لبهايش نقش بست. پاتريشيا بر خود لرزيد و گفت: چه بر سرت آمده ليزا؟ حرف بزن...
ليزا به پاتريشيا نگاهي انداخت و جواب داد: تا به حال اين قدر احساس تنهايي نکرده بودم. ميداني ، خيال مي کردم قلعه سبز واقعا خانه ام شده و جايي است که مي توانم براي هميشه خود را جزئي از ساکنان آن بدانم. اولين باري که براي زندگي کردن به اينجا پناه آوردم موقعي بود که تنهاترين آدم روي زمين بودم ، تنهاي تنها....
چشمهاي تب آلودش را روي هم گذاشت و ادامه داد: و حال بعد از مدتها فهميده ام که به اينجا تعلق ندارم ، قلعه سبز هيچ گاه نمي تواندد خانه من باشد و اين را از ديروز به وضوح ديدم؛ و آن وقتي بود که جان گفت که ديوانه ام ، شايد مي خواست به من تفهيم کند که به اينجا تعلق ندارم ، چون هنوز نتوانسته ام پيتر را فراموش کنم و امروز...
لحظه اي سکوت کرد ، دستهايش مي لرزيد. پاتريشيا با نگاهي آميخته به نگراني ليزا را در آغوش گرفت و گفت: بس است ليزا ، بعدا برايم بگو. حالا ديگر بهتر است کمي استراحت کني.
ليزا با صدايي بغض آلود فرياد زد: نه مي خواهم بگويم ، بايد به حرفهايم گوش بدهي .اگر به تو نگويم پس به که بگويم؟
پاتريشيا گريان به ليزا چشم دوخت . ليزا لبهاي لرزانش را باز کرد و ادامه داد: قبل از آمدنم به اينجا پسر بزرگ جيمز از مسافرت برگشت. پاتريشيا مي داني چگونه با من رفتار کرد؟ رفتاري که با احمقها مي توان داشت، نگاهش مانند کسي بود که مي خواهد از سر اکراه سکه اي را جلوي گدايي بيندازد. او هم مي خواست به من بگويد که به اينجا تعلق ندارم. مي فهمي پاتريشيا؟ حالا بايد بداني که من از همه آدمها متنفرم ، نمي دانستم که يتيمي و تنهايي تا اين حد تلخ است.
پاتريشيا با عصبانيت گفت: بس کن ليزا اين چه حرفي است که مي زني؟
ليزا سرش را به شانه پاتريشيا تکيه داد و قبل از آنکه بتواند سخن ديگري بگويد از حال رفت.

در تاريکي و هراس دست و پا مي زد. احساس مي کرد که ديگر توان مقابله ندارد. خود را بالاي دره اي عميق يافت و مانند اين بود که کسي او را تشويق مي کرد پايين بپرد و خود را رها کند و او ، آماده بود ولي نيرويي او را نگه داشته بود. مادرش را ديد که جلوي رويش قرار گرفته بود ، لبخندي زد و خواست به طرف او برود ولي مادر از او دور شد و خشمگينانه به ليزا نگريست ، درست همانند وقتهايي که ليزا کودکي بيش نبود و بابت کار اشتباهي مي بايست به دست مادرش تنبيه مي شد. ليزا هراسان به مادرش چشم دوخت و او غضب آلود گفت: ليزا از تو چنين انتظاري نداشتم ، ديگر از تو قطع اميد کرده ام. تو ديگر دختر من نيستي، از خودت شرم نمي کني ؟ آيا من تو را اين طور تربيت کرده بودم که تا به هر مشکلي بر مي خوري در مقابل آن به راحتي به زانو در بيايي؟
ليزا بي صبرانه جواب داد: ولي مادر مگر نديدي چطور با من رفتار کردند؟ آنها مرا از خود رانده اند.
مادرش فرياد زد: پس خودت را به دره بينداز، عجله کن ليزا ، تو براي رهايي از مشکلاتت آسان ترين راه را انتخاب کرده اي ، اما بدان که ديگر دختر من نخواهي بود. من هيچ وقت دختر ترسويي مثل تو نداشته ام.
ليزا در ميان تنهايي و ترديد دست و پا مي زد.در آن مکان وحشتناک فقط مادرش بود که به او آرامش ميداد. دستش را دراز کرد و ملتمسانه گفت: کمکم کن مادر ، مي خواهم دختر تو باشم ، از من نرنج....
مادرش ناپديد شد و او در مرز سقوط بود که دستهايي محکم او را از سقوط نجات داد، چشمهايش را به زحمت باز کرد، احساس کرد کسي دستهايش را گرفته است آرام زمزمه کرد. مادر و به جاي او جيمز را در حالي که اشک مي ريخت ديد. ليزا آه عميقي کشيد و زير لب گفت: آيا من هنوز زنده ام؟
جيمز از سر بي قراري جواب داد: البته دخترکم ، تو هنوز براي مردن خيلي جواني...
ليزا سرش را چرخاند ، پاتريشيا در حالي که به او مي نگريست لبخند غمگينانه زد.
جيمز دست او را نوازش کرد و پرسيد: حالت چطور است ليزا؟
ليزا سرش را تکان داد و به جيمز خيره شد و بعد از مدتي در حالي که دستش را از دستهاي جيمز بيرون مي کشيد گفت: جيمز، در خواب مادرم را ديدم. نمي داني چقدر زيبا شده بود و مانند هميشه مصمم و با اراده نشان مي داد، اما خيلي از دست من عصباني بود. هميشه وقتي کار خيلي بدي انجام مي دادم اين طور به من نگاه مي کرد و سرم داد مي کشيد، اما اميدوارم مرا بخشيده باشد.
جيمز سرش را ميان دستانش گرفت و آشکارا گريست . شانه هاي پهنش در اثر گريه به شدت تکان مي خورد.
ليزا دستش را روي شانه هاي او گذاشت و مهربانانه گفت: مي داني مادرم از من چه خواست؟ خواست که شجاع باشم و از خود ضعف نشان ندهم. آيا مي خواهي ماري از دست تو هم ناراحت شود؟
جيمز جواب داد: نه ليزا ، البته که نمي خواهم او را ناراحت کنم ، و همچنين نمي خواهم که تو هم زجر بکشي ، تو براي چه به اين حال افتاده اي؟ آيا من کاري کرده ام که از من رنجيده اي؟
ليزا جواب داد: نه جيمز ، همه اش تقصير خودم بود ، نبايست اين قدر عجولانه تصميم مي گرفتم. تصور نمي کردم برايت ناراحتي ايجاد کنم.
جيمز در حالي که در عين بي قراري قدم مي زد گفت: تو هميشه حاشيه مي روي. چرا به من نمي گويي که چه مشکلي داري؟ به من حق بده که برايت نگران باشم. من در قبال تو احساس مسئوليت مي کنم ، اگر بخواهي تا اين حد خود را عذاب بدهي اين طور نتيجه مي گيريم که کوتاهيي از من سر زده ؛ برايم بگو ليزا ؛ تو بي دليل اين طور از خانه فراري نشده اي.
ليزا جواب داد : بهتر است ديگر حرفي در اين مورد نزنيم. جيمز خودت ميداني که من بعد از مرگ مادرم و جدا شدن از پيتر چقدر صدمه ديدم. زخمهايي هست که هنوز التيام نيافته و با هر تلنگر کوچک دوباره سر باز مي کند. بهتر است همه چيز را فراموش کنيم . من به زمان بيشتري احتياج دارم تا بتوانم با خودم کنار بيايم.
جيمز کنار تخت زانو زد و گفت: تو اين طور مي خواهي ؟
ليزا سرش را تکان داد. جيمز آهي کشيد و گفت: هر طور که مايلي ، ولي اگر بخواهي بار ديگر خودت را به اين روز بيندازي ديگر تو را نخواهم بخشيد. حالا اگر دوست داري با هم به خانه برويم.
ليزا سرش را پايين انداخت و گفت: نه جيمز ، شايد بهتر باشد کمي اينجا بمانم.
جيمز نگاه موشکافانه اي به او کرد و گفت: حتما نبايد بپرسم چرا.... بسيار خوب من تنها مي روم، فقط اين را به من بگو که هنوز به من اطمينان داري و قول بده که دوباره به خانه برگردي تا اين قدر عذاب وجدان نداشته باشم.
ليزا مکثي کرد و گفت: جيمز بعد از مادرم تنها اميدم به توست و فقط تو را در اين دنيا دارم. چطور مي توانم بدون تو زندگي کنم؟
جيمز دستهاي ليزا را صميمانه فشرد و به آرامي گفت: متشکرم ليزا . حالا با خيال آسوده بر مي گردم. جان برايت خيلي ناراحت بود و مصرانه مي خواست که همراهم بيايد ولي من بهتر ديدم که نيايد و وقتي خودت برگشتي برايش بگويي که ديگر جاي نگراني نيست . آه راستي يادم رفته بود که بگويم ژاک هم برگشته....
ليزا در سکوت سرش را پايين انداخت . پاتريشيا جلو رفت و گفت: بس است جيمز ، او نياز به استراحت دارد. خبرها را بعدا هم مي تواني به او بدهي . حالا بهتر است بروي.
جيمز خنده اي کرد و در حالي که بوسه اي براي ليزا مي فرستاد از خانه خارج شد. بعد از رفتنش پاتريشيا کنار ليزا نشست، ليزا ملتمسانه گفت: تو مي گويي چه کار کنم؟
پاتريشيا در حالي که دستهاي ليزا را نوازش مي کرد گفت: بهترين کار اين است که به خانه ات برگردي...
و قبل از اينکه ليزا حرفي بزند او را به سکوت دعوت کرد و ادامه داد: مي دانم که مي خواهي چه بگويي؛ ولي قبل از هر چيز به فکر جيمز باش ، نديدي چطور برايت ناراحت بود؟ او تو را مانند فرزندانش دوست دارد و درست نيست احساس او را زير پا بگذاري و تنها به فکر خودت باشي و اما در مورد ژاک ، اگر واقعا رفتارش آن طور بوده که تو مي گويي ، مي تواني همه را به دست فراموشي بسپاري و به او فرصت بيشتري بدهي. اصلا شايد هم اشتباه کرده باشي. با يک دفعه ديدن که نمي تواني درباره اش نظر درستي بدهي. بايد بهتر او را بشناسي.
ليزا زير لب گفت: سعي مي کنم آن طور رفتار کنم که تو مي گويي. من به مادرم قول داده ام که صبور باشم و ترس به خود راه ندهم.
پاتريشيا مهربانانه گفت: حالا شدي دختر خوب ، ديگر دوست ندارم که حرفهاي نااميد کننده بزني و خودت را به اين روز بيندازي. کمي استراحت کن تا برايت چيزي بياورم بخوري.
ليزا مطيعانه دراز کشيد و چشمهايش را روي هم گذاشت و زير لب زمزمه کرد: مادر خيلي دوستت دارم ، اميدوارم از من راضي شده باشي.
صبح روز بعد ليزا با صداي جان از خواب بيدار شد و در حالي که موهاي آشفته اش را مي بست از تخت پايين آمد. احساس کرد روحيه سابق خود را باز يافته است. جان با ديدن ليزا روي کاناپه نيم خيز شد. ليزا لبخندي به او زد و گفت: سلام جان، صبح به خير.

جان روبرويش ايستاد و پرسيد: حالت خوب است ليزا؟
ليزا سرش را تکان داد و در حالي که از پنجره به بيرون مي نگريست جواب داد: بله جان خوبم. متاسفم که باعث نگراني شما شدم، کارم احمقانه بود ، حالا اين را مي فهمم.
جان از سر ترديد گفت: پس حاضري تا به خانه برگرديم؟ جيمز منتظرت است، همين طور ژاک و پگ...
ليزا به پاتريشيا نگريست و او به حالت تصديق سرش را تکان داد.
ليزا به طرف اتاق رفت و گفت: بايد صبر کني تا آماده شوم، با اين لباس خواب بلند پاتريشيا که نمي توانم سوار اسب بشوم.
وقتي ليزا از خانه خارج شد جان لبخند زنان از پي او روان شد. جان در حالي که افسار سندي را در دست گرفته بود به آرامي نوازشش مي کرد، اما ليزا هنوز مردد بود. پاتريشيا ليزا را به رفتن ترغيب کرد و آهسته گفت: برو ليزا ، اين قدر تأمل نکن.
ليزا سرش را پايين انداخت ، پاتريشيا ادامه داد: به ژاک فرصت بده و همين طور به جان. مطمئنم که همه چيز درست مي شود.
ليزا آهي کشيد و به طرفت سندي رفت. هنگامي که از پاتريشيا دور مي شدند، پاتريشيا مي انديشيد: آيا واقعا همه چيز درست مي شود؟
سندي سرخوش يورتمه مي رفت. ليزا که سر حال آمده بود به شوخي گفت: جان حوصله اش را داري مسابقه بدهيم؟
جان کلاهش را عقب کشيد و جواب داد: هيچ چيز براي خوشايندتر از اين نيست که شکست تو را ببينم.
و قبل از اينکه ليزا عکس العملي نشان دهد از او سبقت گرفت ، ليزا در حالي که سعي مي کرد به او برسد فرياد زد: جان به اين آساني نمي تواني شکست مرا ببيني.
جان خنديد و از ليزا فاصله گرفت و وقتي زودتر به اصطبل رسيد هيجان زده فرياد زد : ليزا آن قدرها هم که خيال مي کني زرنگ نيستي ، ديدي که به آساني شکست خوردي.
ليزا در حالي که نفس نفس مي زد از پي او اسبش را وارد اصطبل کرد و گفت: اين دفعه مرا بردي ولي بدان هميشه هم نمي تواني بر من پيروز شوي.
همگام با هم به طرف خانه به راه افتادند. جان دل به دريا زد و گفت: ليزا سؤالي از تو داشتم....
ليزا گفت: بگو.
جان متفکرانه پرسيد: آيا دليل رفتنت رفتار من بوده است؟
ليزا غافلگيرانه به جان نگريست و گفت: البته که دليلش اين نبوده.
جان ايستاد و بي صبرانه پرسيد: راستش را به من مي گويي؟
ليزا جواب داد: بله جان ، آن اتفاق هيچ ربطي به تو ندارد و مقصر اصلي خود من هستم. هيچ وقت خودت را از اين بابت سرزنش نکن.
جان لبخندي زد. ليزا سرش را پايين انداخت و زير لب ادامه داد: جان تو را دوست دارم همان گونه که اگر برادري داشتم او را به همين اندازه دوست مي داشتم.
جان صميمانه گفت: مي فهمم ليزا و خوشحالم که دوباره به خانه برگشتي. من هم سعي مي کنم تو را مانند برادري بزرگتر دوست داشته باشم.
وقتي جيمز براي استقبال از او بيرون آمد ، ليزا شادمانه سبکبال به سويش دويد ولي وقتي ژاک پشت جيمز از خانه بيرون آمد، پاهاي ليزا سست شد. جيمز ژاک را به ليزا معرفي کرد.
ليزا در دل گفت: ولي ما قبلا خيلي خوب به هم معرفي شده ايم.
آن طور که معلوم بود ژاک از برخورد با ليزا حرفي نزده بود و پگ هم تودارتر از آن بود که آن را بروز دهد، با اين حال ليزا خوشحال بود که به نصيحت پاتريشيا گوش داده بود. صميمانه با ژاک دست داد. اگرچه سعي مي کرد با او کنار بيايد، در ژاک چيزي مي ديد که نمي توانست بفهمد چيست. اميدوار بود که بتوانند يکديگر را آنچنان که بودند بپذيرند.
صداي جيمز به هوا برخاست که به شوخي مي گفت: شما دو تا بهتر است از اين به بعد در گل و خاک شنا نکنيد. با اين اوضاع به کوليها بيشتر شبيه هستيد تا عضوي از واريکها.
جان خنده بلندي سر داد و در حالي که خود را مي تکاند جواب داد: ژاک تو هم عضو اين خانواده اي ، نمي خواهي نظرت را بگويي؟
ژاک جلو آمد و قاطعانه گفت: به نظر من اين طوري بيشتر به واريکها شباهت داريد.
جيمز با صداي بلند شروع به خنديدن کرد و جان کلاه خاک آلودش را به طرف انداخت و گفت: پس اگر اين طور است بد نيست تو هم کمي کثيف شوي.
ليزا به شوخي گفت: کثيف بودن هم براي خود دنيايي دارد، به نظر من که خيلي لذت بخش است.
جيمز با دست به پشت او زد و گفت: مخصوصا اينکه تو با اين لباس گل آلود و موهاي آشفته خوشگلتر هم شده اي.
ژاک لبخند معني دار زد و سر تا پاي ليزا را برانداز کرد. صداي بيل که اسب خود را مي تازاند به گوش رسيد که با فرياد حضور خود را اعلام مي کرد. او بهترين اسب سوار آنجا بود و همين طور صميمي ترين دوست جيمز . جيمز به شوخي فرياد زد: بيل تو نمي خواهي کمي آداب اجتماعي ياد بگيري تا وقتي وارد خانه ما مي شوي اين طور بي ادبانه داد و فرياد را نيندازي؟
بيل از اسب پايين پريد و گفت: البته که نه جيمز ، دست کم تا وقتي که به خانه واريکها مي آيم....
و چشمکي به ليزا زد ، ژاک جلو رفت و مؤدبانه گفت: سلام بيل.
بيل با ديدن ژاک شادمانه گفت: هي ، ببين چه کسي اينجاست دکتر واريک حالت چطور است؟
ژاک لبخندي زد. وقتي وارد خانه شديد، بيل ضربه محکمي به پشت ژاک زد و گفت: خوب جوانک بالاخره تصميم گرفتي به قلمرو پدر پيرت سري بزني....
جان گفت: هنوز نمي توانم باور کنم ، که آن برادر لوس و ننرم دکتر شده باشد.
ژاک ابروهايش را بالا انداخت و قاطعانه جواب داد: تو هيچ وقت برادرت را درک نکرده اي جان.
ليزا در عين خشم انديشيد که او بيش از حد از خودراضي و خودخواه است. بيل نگاهي به ليزا که ساکت ايستاده بود کرد و گفت: دختر مانند کوليها شده اي ، بايد بگويم از هميشه خوشگلتري . بدم نمي آيد بعد از سه زني که گرفتم دوباره دست به کار شوم.
جيمز گفت: پير خرفت حواست را جمع کن ، حرفهاي زيادي مي زني.
بيل در عين خونسردي در حالي که روي کاناپه ولو مي شد و دستهايش را درهم فرو مي کرد چشمکي به ليزا زد و به شوخي گفت: خوب بايد اقرار کنم با اين هيولاي ترسناکي که روبرويم ايستاده هيچ وقت دستم به تو نمي رسد.
ليزا خنديد و گفت: برايت متأسفم بيل ، با بد کسي طرف شده اي...

از آنان جدا شد و به سرعت از پله ها بالا رفت. وقتی داخل اتاقش شد ، لباس گل آلود را از تنش در آورد ، پیراهن آبی رنگی را که هدیه مادرش بود پوشید و در حای که موهایش را شانه می زد به بیرون نگاهی انداخت. باران آرام آرام شروع به باریدن کرده بود. به یاد مادرش افتاد و زیر لب گفت: مادر این لباس خوب است؟
چشمهایش را بست و در خیال مادرش را دید که به او لبخند می زند. چشمهایش را باز کرد و به طرف آیینه رفت و در حالی که خود را نیشگون می گرفت گفت: بدک نیستی لیزا اسمیت ، شاید یک روزی یک خانم درست و حسابی شوی.
جلوی آیینه تعظیم مسخره ای کرد.
صدای جان به گوش رسید: لیزا کجایی؟
لیزا خندان از پله ها سرازیر شد. جان با دیدن لیزا گفت: خواهر کوچولو انگار نه انگار که چند دقیقه پیش آن طور شرورانه با اسب رو گلها یورتمه می رفتی.
بیل بلند شد و به شوخی گفت: لیزا بیا اینجا کنار خودم بشین.
جیمز در حالی که پاهایش را دراز می کرد انگشت اشاره اش را به طرف بیل چرخاند و گفت: پیرمرد ابله مثل اینکه دنبال دردسر می گردی...
بیل سر جایش نشست و گفت: اوه البته که نمی گردم.
و به حالت تسلیم دستهایش را بالا برد. همه از سر خوشدلی خندیدند، صدای در به گوش رسید و بعد از مدتی پاتریشیا سر و صدا کنان جلوی آنان ظاهر شد. جان فریاد زد: خدای بزرگ تو اینجا چه کار می کنی؟
پاتریشیا جواب داد: آمده ام به لیزا سری بزنم، لیزا کجایی؟
لیزا جلو رفت و دستهای او را در دست گرفت و گفت: خوش آمدی....
پاتریشیا نگاهی موشکافانه به لیزا انداخت و بعد از مدتی لبخندی بر لبانش نقش بست.
جیمز به حرف آمد و گفت: انگار شما دو تا نمی توانید از هم دست بکشید. من که واقعا احساس حسادت می کنم.
بیل که کنار پنجره ایستاده بود فریاد زد: هی بیایید اینجا و نگاه کنید.
و به بیرون اشاره کرد. عده زیادی از اهالی قلعه سبز در حالی که به خانه نزدیک می شدند برای آنان دست تکان می دادند. درمدت کوتاهی تمام خانه پر از فریاد و خنده شده بود. بعد از مدتی پگ با کیک بزرگی وارد شد. همه هورا کشیدند.
جیمز هیجان زده فریاد زد: خوب حالا واقعا یک جشن حسابی در پیش خواهیم داشت و مناسبت آن هم برگشتن دکتر ژاک به جمع ماست.
همه دست زدند. پاتریشیا به کنار لیزا آمد و کنار گوشش آهسته گفت: ژاک آن قدرها هم که تصور می کنی بد نیست.
لیزا پوزخندی زد و گفت: خودم هم در همین فکر بودم.
سنگینی نگاهی را روی خود احساس کرد. ناگهان تمام بدنش سرد شد. کسی که به او خیره شده بود همان دختری بود که در کنار رودخانه با او برخورد کرده بود. برای مدتی به هم نگریستند . لیزا نگاهش را از او برگرفت و در فرصتی مناسب پاتریشیا را به گوشه ای کشید و با لحنی آمیخته به تردید گفت: پاتریشیا آن دختر مو بلندی را که لباس صورتی

پوشیده می شناسی؟
پاتریشیا نیم نگاهی به او کرد و بعد از مکثی گفت: بله البته که می شناسم ، مگر اتفاقی افتاده؟
لیزا هراسان گفت: او کیست؟
پاتریشیا تعجب زده گفت: اسمش کلاراست ، نوه بیل است . مگر این را نمی دانستی؟
لیزا با تعجب زیر لب گفت: نوه بیل ؟
پاتریشیا بازوی او را گرفت و گفت: چرا این قدر دستپاچه شده ای؟
لیزا ماجرای برخوردش با کلارا را برای او تعریف کرد؛ پاتریشیا تعجب زده به او چشم دوخته بود و وقتی لیزا حرفهایش را به اتمام رسانید ، به فکر فرو رفت و بعد از مدتی گفت: شاید دلیل رفتارش را بدانم ، او نه دیوانه است نه کم عقل بلکه عاشق است، کاری که او کرده زیاد هم دور از ذهن نیست.
لیزا معجبانه به پاتریشیا می نگریست . پاتریشیا ادامه داد: خوب می دانی ، تا قبل از اینکه به اینجا بیایی همه جا صحبت از ازدواج کلارا و جان بود و همه آن دو را نامزد می دانستند. اگرچه عملا حرفی زده نشده بود، با این حال رفتارشان نسبت به هم این نظریه را تأیید می کرد. اما وقتی تو آمدی جان عوض شد و به کلارا کم محلی کرد و سعی کرد کمتر

او را ببیند، چون به تو علاقه مند شده و کلارا این را فهمیده.
لیزا زیر لب گفت: آه ، که این طور ، هرگز تصمور نمی کردم که موضوع این باشد ولی پاتریشیا این مسأله برای هر دوی ما حل شده ، چون من و جان برای هم مثل خواهر و برادر هستیم.
پاتریشیا متفکرانه به او خیره شد و سکوت کرد ، لیزا ادامه داد: متأسفم که به دلیل حضور من این ماجرا اتفاق افتاده.
قبل از اینکه پاتریشیا سخنی بگوید لیزا از او جدا شده بود. جان مشغول گپ زدن با عده ای از گاودارها بود. لیزا جلو رفت و به آهستگی گفت: جان بیا با تو کار دارم....
جان به طرف لیا برگشت و گفت: طوری شده؟
لیزا گفت:موضوع مهمی است که می خواهم با تو در میان بگذارم.
جان کنجکاو شده بود مردها را رها کرد و همراه لیزا به راه افتاد. در حالی که لیزا هنوز احساس می کرد که کلارا او را زیر نظر دارد ، جان را به گوشه ای کشاند و بی مقدمه گفت: هیچ وقت به من نگفته بودی که نامزد داری.
جان یکه ای خورد و گفت: منظورت چیست؟
لیزا با لحنی آکنده از خشم گفت: خیلی خوب منظور مرا میدانی. هیچ تصور نمی کردم که تو این قدر بی وجدان باشی چرا از کلارا چیزی برای من نگفته بودی؟
جان پک عمیقی به سیگارش زد و زیر لب گفت:مسأله مهمی نبود لیزا ، نه آن قدر مهم که به تو بگویم.
لیزا قاطعانه گفت: تمام مردم از علاقه تو و کلارا به هم با خبر بودند. شما به عنوان نامزد همه جا معروف شده اید آن وقت می گویی که مهم نبوده ؟ واقعا برای متأسفم جان.
جان از سر ناشکیبایی گفت: لیزا این مسأله دیگر تمام شده.
لیزا از سر خشم به جان خیره شد. جان سرش را پایین انداخت ، مانند کودک زیبایی بود که مورد مؤاخذه قرار گرفته است. آهسته پرسید: کلارا موضوع را به تو گفته؟
لیزا جواب داد: نه جان ، او به من نگفته ولی هر کسی که به او نگاه کند می توان غم و اندوه ار در نگاهش بخواند. او آن قدر مغرور است که هیچ وقت از این موضوع حرفی نمی زند ، جان تو به او ظلم می کنی.
جان خشمگینانه گفت: بس کن لیزا ، تو خوب دلیلش را می دانی. می دانی که چرا او را ترک کردم ، من که نمی توانستم فریبش دهم.
لیزا گفت:جان این مسأله دیگر برای هر دوی ما تمام شده ، پس دوباره آن را شروع نکن . او خیلی بهتر از من است چون قلبی دارد که برای تو می تپد ولی من سرد و خاموش...

جان در سکوت به دود سيگارش خيره ماند ، ليزا ادامه داد: تو معني عشق را نمي داني ، تو هيچ وقت نمي خواهي قبول کني که با کلارا بازي کرده اي و قلبش را شکسته اي....
جان با ابروهاي درهم کشيده به ليزا نگريست و پرخاش کرد و گفت: چه کسي گفته که من معناي عشق را نميدانم؟ تو داري از من يک هيولا مي سازي.
ليزا خشمگينانه گفت: اگر تو واقعا معني عشق را ميدانستي هيچ وقت کلارا را رها نمي کردي. هيچ نميداني بفهمي که او چه احساسي دارد ، ولي من مي دانم جان ، چون خودم طعم تلخ آن را چشيده ام. خوب مي دانم که بعد از تنها گذاشتن و بعد از اينکه بي رحمانه بدون هيچ توضيح قانع کننده اي ترکش کردي او چه احساسي دارد...
اشک در چشمانش حلقه زد و ادامه داد: و چقدر از خودم بدم آمده ، حالا که فهميده ام من باعث تمام اين قضايا شده ام ؛ من که خودم نيز در اين بلا گرفتار بوده ام . جان مي فهمي چه مي گويم؟
جان سرش را پايين انداخت ، ليزا دستش را روي شانه او گذاشت و ادامه داد: آيا هنوز دوستش داري ؟
جان به چهره مصمم او نگريست و به آرامي سرش را تکان داد. ليزا گفت: پس منتظر چه هستي؟ پيش کلارا برو و از او عذرخواهي کن. او منتظرت است.
جان در عين بلاتکليفي به ليزا خيره ماند و بعد زير لب گفت: هر طور که تو بخواهي. اميدوارم کاري که مي کنم درست باشد.
ليزا لبخندي مهربانانه زد و سعي کرد از ريخت اشکهايش جلوگيري کند. جان پيش کلارا رفت و پاتريشيا کنار ليزا رفت و دستهاي او را گرفت. ليزا قطره اشکش را پاک کرد و به پاتريشيات نگريست. کلارا با ديدن جان يکه خورد، ولي از نگاه او همه چيز را فهميد. جان پشيمان و نادم به او خيره شده بود و کلارا مي ديد که دوباره ميتواند به روي زندگي لبخند بزند. پاتريشيا زمزمه کرد: کارت خيلي خوب بود ليزا...
ليزا جواب داد: آنها زوج خوبي خواهند شد.
پاتريشيا گفت: حالا همين جا بمان و نگاه کن ، چون تازه کار من شروع شده است. اين را گفت و به طرف جيمز به راه افتاد، وقتي پاتريشيا با جيمز حرف ميزد ، ليزا ديد که چهره او را لبخند گرمي پوشاند. بعد از مدتي جيمز همه را به سکوت واداشت و در حالي که از خوشحالي صدايش مي لرزيد گفت: همه ساکت باشيد چون مي خواهم خبر خوشحال کننده اي به شما بدهم. در اين لحظه که همه دور هم جمع شده ايم بايد بگويم که جشن ما با شکوهتر خواهد شد ، چون امشب جشن نامزدي جان و کلارا را هم پيش رو داريم.
جان و کلارا که غافلگير شده بودند به جيمز نگريستند. صداي فرياد شادي جمعيت بلند شد. کلارا و جان پيش جيمز و بيل که سر تا پا نمي شناخت رفتند، آن دو را کنار کيک بزرگ بردند تا آنان کيک را ببرند. همه دور کيک حلقه زدند. ليزا انديشيد که پاتريشيا هم کار خود را بي نقص انجام داده است ، به دور از هياهوي جمعيت کنار پنجره رفت و به آسمان صاف و پرستاره خيره شد. صداي مردانه اي او را به خود آورد. ژاک روبرويش ايستاده بود و در حالي که بشقاب کيکي در دست داشت گفت: دوست نداري از کيک نامزدي جان بخوري؟
ليزا از سر ترديد بشقاب را از ژاک گرفت و گفت: متشکرم.
هنوز اولين برخوردشان را از ياد نبرده بود.
ژاک بشقاب کيک خود را روي ميز گذاشت و روبروي ليزا نشست. ليزا نا آرام بود. ژاک در حالي که سرش را به زير انداخته بود گفت: هنوز از رفتار ديشب من ناراحتي؟
ليزا سکوت کرد. ژاک زير لب گفت: خوب فقط مي توانم بگويم که متأسفم ، هيچ تصور نميکردم که تو از دست من عصباني شوي. بايد بداني که من با پدرم و جان فرق دارم ، اين را در آينده بهتر خواهي فهميد.....
ليزا به ژاک نگريست . ژاک ادامه داد: من واقعا منظور بدي از حرفهايم نداشتم ، شايد از خستگي زياد و يا تعجب ناگهاني بود که زياده روي کردم ، اميدوارم توانسته باشم منظورم را به تو بفهمانم.
ليزا سرش را به آرامي تکان داد و گفت: مهم نيست ژاک ، من هم مقصر بودم. نبايست عجولانه درباره ات قضاوت مي کردم.
ژاک آهي کشيد و گفت: پس کيک را بخور تا بدانم که از من کدورتي به دل نداري ، بعد هم مي رويم به برادرم و زن برادرم تبريک بگوييم. کلارا واقعا زن خوش شانسي است که با برادرم ازدواج مي کند چون جان از بسياري جهات بهتر از من است.
ليزا در تصديق حرفهاي او گفت: جان يک پارچه جواهر است.
ژاک خنده کنان گفت: منظورت اين است که من واقعا به همان بدي هستم که تصور ميکنم؟
ليزا لبخندي زد و با کنايه گفت: حتي بدتر از آن.
کلارا با ديدن ليزا که به جمع آنان پيوست چهره اش از شادماني درخشيد. سرش را پايين انداخت ؛ انگار از اينکه با ليزا برخورد کند احساس شرم مي کرد. ليزا صميمانه او را در آغوش گرفت. کلارا زير لب گفت: ليزا مرا مي بخشي؟
ليزا جواب داد: البته کلارا ، ما دوستان خوبي براي هم خواهيم شد.
جان در حالي که به آن دو مي نگريست لبخندي معني دار زد.
سر و صداي بچه ها از بيرون به گوش مي رسيد. ليزا در حالي که به زحمتت چشمهايش را باز کرده بود خميازه کشان از تخت پايين آمد. خورشيد تقريبا به وسط آسمان رسيده بود. احساس کرد از هميشه بيشتر خوابيده است. با بي حالي لباسش را عوض کرد و پايين رفت. پگ مشغول تميز کردن پله ها بود.
صبح به خير پگ....
پگ بدون آنکه سرش را بالا ببرد جواب ليزا را داد. صبحانه اش روي ميز آماده بود ، خميازه اي کشيد و پشت ميز نشست.
صبح به خير ليزا.
ليزا سرش را بلند کرد ، ژاک درست روبرويش روي کاناپه نشسته بود و روزنامه صبح را مي خواند.
ليزا جواب داد: صبح به خير ژاک. مجبور نبودي اين طور مرا غافلگير کني.
ژاک در حالي که روزنامه را ورق مي زد گفت: به نظرم بخوبي در معرض ديدت قرار داشتم. آيا واقعا مرا نديدي؟
ليزا از سر خشم گفت: منظورت چيست ژاک؟
ژاک سکوت کرد و دوباره به خواندن روزنامه مشغول شد.
ليزا در عين عصبانيت به خوردن مشغول شد . از اينکه جان و جيمز در خانه نبودند و با ژاک تنها مانده بود احساس ناراحتي مي کرد. ژاک نيم نگاهي به ليزا انداخت و گفت: از ظاهرت پيداست که خوب نخوابيده اي، اين طور نيست؟
ليزا جواب داد: بله هنوز خوابم مي آيد چون ديشب تا ديروقت بيدار بوديم.
ژاک در تصديق حرفهاي او گفت: بله شب فراموش نشدني را پشت سر گذاشتيم . صبح وقتي جان را ديدم احساس کردم آدم ديگري شده است ؛ مردي با مسئوليت و داراي هدفي معين ، امروز حتي از جيمز هم زودتر از خانه خارج شد تا به کارها بپردازد....