ديوان اشعار ابوسعید ابوالخیر

گر چشم تو در مقام ناز آید باز

بیمار تو بر سر نیاز آید باز


ور حسن تو یک جلوه کند بر عارف

از راه حقیقت به مجاز آید باز

دل جز ره عشق تو نپوید هرگز

جان جز سخن عشق نگوید هرگز


صحرای دلم عشق تو شورستان کرد

تا مهر کسی در آن نروید هرگز

دانی که مرا یار چه گفتست امروز

جز ما به کسی در منگر دیده بدوز


از چهره خویش آتشی افروزد

یعنی که بیا و در ره دوست بسوز

جهدی بکن ار پند پذیری دو سه روز

تا پیشتر از مرگ بمیری دو سه روز


دنیا زن پیریست چه باشد ار تو

با پیر زنی انس نگیری دو سه روز

دل خسته و جان فگار و مژگان خونریز

رفتم بر آن یار و مه مهرانگیز


من جای نکرده گرم گردون به ستیز

زد بانگ که هان چند نشینی برخیز

الله، به فریاد من بی کس رس

فضل و کرمت یار من بی کس بس


هر کس به کسی و حضرتی مینازد

جز حضرت تو ندارد این بی کس کس

ای جملهٔ بی کسان عالم را کس

یک جو کرمت تمام عالم را بس


من بی کسم و تو بی کسان را یاری

یا رب تو به فریاد من بی کس رس

نوروز شد و جهان برآورد نفس

حاصل زبهار عمر ما را غم و بس


از قافلهٔ بهار نامد آواز

تا لاله به باغ سر نگون ساخت جرس

دارم دلکی غمین بیامرز و مپرس

صد واقعه در کمین بیامرز و مپرس


شرمنده شوم اگر بپرسی عملم

یا اکرم‌اکرمین بیامرز و مپرس

در دل دردیست از تو پنهان که مپرس

تنگ آمده چندان دلم از جان که مپرس


با این همه حال و در چنین تنگدلی

جا کرده محبت تو چندانکه مپرس