ديوان اشعار ابوسعید ابوالخیر

در بارگه جلالت ای عذر پذیر

دریاب که من آمده‌ام زار و حقیر


از تو همه رحمتست و از من تقصیر

من هیچ نیم همه تویی دستم گیر

شمشیر بود ابروی آن بدر منیر

و آن دیده به خون خوردن چستست چو شیر


از یک سو شیر و از دگر سو شمشیر

مسکین دل من میان شیر و شمشیر

مجنون و پریشان توام دستم گیر

سرگشته و حیران توام دستم گیر


هر بی سر و پا چو دستگیری دارد

من بی سر و سامان توام دستم گیر

ای فضل تو دستگیر من، دستم گیر

سیر آمده‌ام ز خویشتن، دستم گیر


تا چند کنم توبه و تا کی شکنم

ای توبه ده و توبه شکن، دستم گیر

گفتم که: دلم، گفت: کبابی کم گیر

گفتم: چشمم، گفت: سرابی کم گیر


گفتم: جانم، گفت: که در عالم عشق

بسیار خرابست، خرابی کم گیر

آگاه بزی ای دل و آگاه بمیر

چون طالب منزلی تو در راه بمیر


عشقست بسان زندگانی ور نه

زینسان که تویی خواه بزی خواه بمیر

تا روی ترا بدیدم ای شمع تراز

نی کار کنم نه روزه دارم نه نماز


چون با تو بوم مجاز من جمله نماز

چون بی تو بوم نماز من جمله مجاز

در هر سحری با تو همی گویم راز

بر درگه تو همی کنم عرض نیاز


بی منت بندگانت ای بنده نواز

کار من بیچارهٔ سرگشته بساز

من بودم دوش و آن بت بنده نواز

از من همه لابه بود و از وی همه ناز


شب رفت و حدیث ما به پایان نرسید

شب را چه گنه قصهٔ ما بود دراز

ای سر تو در سینه هر محرم راز

پیوسته در رحمت تو بر همه باز


هر کس که به درگاه تو آورد نیاز

محروم ز درگاه تو کی گردد باز