ديوان اشعار ابوسعید ابوالخیر

یا رب در دل به غیر خود جا مگذار

در دیدهٔ من گرد تمنا مگذار


گفتم گفتم ز من نمی‌آید هیچ

رحمی رحمی مرا به من وامگذار

ناقوس نواز گر ز من دارد عار

سجاده نشین اگر ز من کرده کنار


من نیز به رغم هر دو انداخته‌ام

تسبیح در آتش، آتش اندر زنار

با یار موافق آشنایی خوشتر

وز همدم بی‌وفا جدایی خوشتر


چون سلطنت زمانه بگذاشتنیست

پیوند به ملک بینوایی خوشتر

یا رب به کرم بر من درویش نگر

در من منگر در کرم خویش نگر


هر چند نیم لایق بخشایش تو

بر حال من خستهٔ دلریش نگر

لذات جهان چشیده باشی همه عمر

با یار خود آرمیده باشی همه عمر


هم آخر عمر رحلتت باید کرد

خوابی باشد که دیده باشی همه عمر

امروز منم به زور بازو مغرور

یکتایی من بود به عالم مشهور


من همچو زمردم عدو چون افعی

در دیدهٔ من نظر کند گردد کور

ای پشت تو گرم کرده سنجاب و سمور

یکسان به مذاق تو چه شیرین و چه شور


از جانب عشق بانگ بر بانگ و تو کر

وز جانب حسن عرض در عرض و تو کور

خورشید چو بر فلک زند رایت نور

در پرتو آن خیره شود دیده ز دور


و آن دم که کند ز پردهٔ ابر ظهور

فالناظر یجتلیه من غیر قصور

گر دور فتادم از وصالت به ضرور

دارد دلم از یاد تو صد نوع حضور


خاصیت سایهٔ تو دارم که مدام

نزدیک توام اگر چه می‌افتم دور

هر لقمه که بر خوان عوانست مخور

گر نفس ترا راحت جانست مخور


گر نفس ترا عسل نماید بمثل

آن خون دل پیر زنانست مخور