ديوان اشعار ابوسعید ابوالخیر

جانم به لب از لعل خموش تو رسید

از لعل خموش باده نوش تو رسید


گوش تو شنیده‌ام که دردی دارد

درد دل من مگر به گوش تو رسید

گلزار وفا ز خار من می‌روید

اخلاص ز رهگذار من می‌روید


در فکر تو دوش سر به زانو بودم

امروز گل از کنار من می‌روید

یا رب بدو نور دیدهٔ پیغمبر

یعنی بدو شمع دودمان حیدر


بر حال من از عین عنایت بنگر

دارم نظر آنکه نیفتم ز نظر

تا چند حدیث قامت و زلف نگار

تا کی باشی تو طالب بوس و کنار


گر زانکه نه‌ای دروغزن عاشق‌وار

در عشق چو او هزار چون او بگذار

چشمم که نداشت تاب نظارهٔ یار

شد اشک فشان به پیش آن سیم عذار


در سیل سرشک عکس رخسارش دید

نقش عجبی بر آب زد آخر کار

سر رشته دولت ای برادر به کف آر

وین عمر گرامی به خسارت مگذار


دایم همه جا با همه کس در همه کار

میدار نهفته چشم دل جانب یار

هر در که ز بحر اشکم افتد به کنار

در رشتهٔ جان خود کشم گوهروار


گیرم به کفش چو سبحه در فرقت یار

یعنی که نمی‌زنم نفس جز بشمار

یا رب بگشا گره ز کار من زار

رحمی که زعقل عاجزم در همه کار


جز در گه تو کی بودم در گاهی

محروم ازین درم مکن یا غفار

بستان رخ تو گلستان آرد بار

لعل تو حیوت جاودان آرد بار


بر خاک فشان قطره‌ای از لعل لبت

تا بوم و بر زمانه جان آرد بار

گفتم: چشمم، گفت: براهش میدار

گفتم: جگرم، گفت: پر آهش میدار


گفتم که: دلم، گفت: چه داری در دل

گفتم: غم تو، گفت: نگاهش میدار