دو بیتی های باباطاهر

بمیرم تا ته چشم‌تر نبینی

شرار آه پر آذر نبینی

چنانم آتش عشقت بسوجه

که از مو مشت خاکستر نبینی

به قبرستان گذر کردم صباحی

شنیدم ناله و افغان و آهی

شنیدم کله‌ای با خاک می‌گفت

که این دنیا نمی‌ارزد بکاهی

نگار تازه خیز ما کجایی

بچشمان سرمه ریز ما کجایی

نفس بر سینه‌ی طاهر رسیده

دم رفتن عزیز ما کجایی

ته که نوشم نه‌ای نیشم چرایی

ته که یارم نه‌ای پیشم چرایی

ته که مرهم نه‌ای بر داغ ریشم

نمک پاش دل ریشم چرایی

ز دل بیرون نبجتم ناله نایی

ز مژگان تر مو ژاله نایی

شوی نایه که مو خوابت بوینم

به بخت مو به چشم لاله نایی

عزیزون از غم و درد جدایی

به چشمونم نمانده روشنایی

گرفتارم بدام غربت و درد

نه یار و همدمی نه آشنائیی

مو احوالم خرابه گر تو جویی

جگر بندم کبابه گر تو جویی

ته که رفتی و یار نو گرفتی

قیامت هم حسابه گر تو جویی

به جز این مو ندارم آرزویی

که باشد همدم مو لاله‌رویی

اگر درد دلم واجم به کوهان

دگر در کوهساران گل نرویی

دلا در عشق تو صد دفترستم

که صد دفتر ز کونین ازبرستم

منم آن بلبل گل ناشکفته

که آذر در ته خاکسترستم


دلم سوجه ز غصه وربریجه

جفای دوست را خواهان ترستم


مو آن عودم میان آتشستان

که این نه آسمانها مجمرستم


شد از نیل غم و ماتم دلم خون

بچهره خوشتر از نیلوفرستم


درین آلاله در کویش چو گلخن

بداغ دل چو سوزان اخگرستم


نه زورستم که با دشمن ستیزم

نه بهر دوستان سیم و زرستم


ز دوران گرچه پر بی جام عیشم

ولی بی دوست خونین ساغرستم


چرم دایم درین مرز و درین کشت

که مرغ خوگر باغ و برستم


منم طاهر که از عشق نکویان

دلی لبریز خون اندر برستم

بتا تا زار چون تو دلبرستم

بتن عود و بسینه مجمرستم

اگر جز مهر تو اندر دلم بی

به هفتاد و دو ملت کافرستم


اگر روزی دو صد بارت بوینم

همی مشتاق بار دیگرستم


فراق لاله رویان سوته دیلم

وز ایشان در رگ جان نشترستم


منم آن شاخه بر نخل محبت

که حسرت سایه و محنت برستم


نه کار آخرت کردم نه دنیا

یکی بی سایه نخل بی‌برستم


نه خور نه خواب بیتو گویی

به پیکر هر سر مو خنجرستم


جدا از تو به حور و خلد و طوبی

اگر خورسند گردم کافرستم


چو شمعم گر سراندازند صدبار

فروزنده‌تر و روشن ترستم


مرا از آتش دوزخ چه غم بی

که دوزخ جزوی از خاکسترستم


سمندر وش میان آتش هجر

پریشان مرغ بی‌بال و پرستم


درین دیرم چنان مظلوم و مغموم

چو طفل بی پدر بی مادرستم


نمی‌گیرد کسم هرگز به چیزی

درین عالم ز هر کس کمترستم


بیک ناله بسوجم هر دو عالم

که از سوز جگر خنیاگرستم


ببالینم همه الماس سوده

همه خار و خسک در بسترستم


مثال کافرم در مومنستان

چو مؤمن در میان کافرستم


همه سوجم همه سوجم همه سوج

بگرمی چون فروزان اخگرستم


رخ تو آفتاب و مو چو حربا

و یا پژمان گل نیلوفرستم


بملک عشق روح بی‌نشانم

بشهر دل یکی صورت پرستم


رخش تا کرده در دل جلوه از مهر

بخوبی آفتاب خاورستم


بمیر ای دل که آسایش بیابی

که مو تا جان ندادم وانرستم


من از روز ازل طاهر بزادم

ازین رو نام بابا طاهرستم