ديوان اشعار ابوسعید ابوالخیر

گوشم چو حدیث درد چشم تو شنید

فی‌الحال دلم خون شد و از دیده چکید


چشم تو نکو شود به من چون نگری

تا کور شود هر آنکه نتواند دید

هر چند که دیده روی خوب تو ندید

یک گل ز گلستان وصال تو نچید


اما دل سودا زده در مدت عمر

جز وصف جمال تو نه گفت و نه شنید

معشوقهٔ خانگی به کاری ناید

کودل برد و روی به کس ننماید


معشوقه خراباتی و مطرب باید

تا نیم شبان زنان و کوبان آید

یاد تو کنم دلم به فریاد آید

نام تو برم عمر شده یاد آید


هرگه که مرا حدیث تو یاد آید

با من در و دیوار به فریاد آید

در باغ روم کوی توام یاد آید

بر گل نگرم روی توام یاد آید


در سایهٔ سرو اگر دمی بنشینم

سرو قد دلجوی توام یاد آید

پیریم ولی چو عشق را ساز آید

هنگام نشاط و طرب و ناز آید


از زلف رسای تو کمندی فگنیم

بر گردن عمر رفته تا باز آید

در دوزخم ار زلف تو در چنگ آید

از حال بهشتیان مرا ننگ آید


ور بی تو به صحرای بهشتم خوانند

صحرای بهشت بر دلم تنگ آید

ای خواجه ز فکر گور غم می‌باید

اندر دل و دیده سوز و نم می‌باید


صد وقت برای کار دنیا داری

یک وقت به فکر گور هم می‌باید

چشمی به سحاب همنشین می‌باید

خاطر به نشاط خشمگین می‌باید


سر بر سر دار و سینه بر سینهٔ تیغ

آسایش عاشقان چنین می‌باید

آسان گل باغ مدعا نتوان چید

بی سرزنش خار جفا نتوان چید


بشکفته گل مراد بر شاخ امید

تا سر ننهی به زیر پا نتوان چید