ديوان اشعار ابوسعید ابوالخیر

یا رب برهانیم ز حرمان چه شود

راهی دهیم به کوی عرفان چه شود


بس گبر که از کرم مسلمان کردی

یک گبر دگر کنی مسلمان چه شود

آن رشته که بر لعل لبت سوده شود

وز نوش دهانت اشک آلوده شود


خواهم که بدین سینهٔ چاکم دوزی

شاید که زغمهای تو آسوده شود

تا مرد به تیغ عشق بی سر نشود

اندر ره عشق و عاشقی بر نشود


هر یار طلب کنی و هم سر خواهی

آری خواهی ولی میسر نشود

تا دل ز علایق جهان حر نشود

اندر صدف وجود ما در نشود


پر می نشود کاسهٔ سرها ز هوس

هر کاسه که سرنگون بود پر نشود

هرگز دلم از یاد تو غافل نشود

گر جان بشود مهر تو از دل نشود


افتاده ز روی تو در آیینهٔ دل

عکسی که به هیچ وجه زایل نشود

تا مدرسه و مناره ویران نشود

این کار قلندری به سامان نشود


تا ایمان کفر و کفر ایمان نشود

یک بنده حقیقة مسلمان نشود

دلبر دل خسته رایگان می‌خواهد

بفرستم گر دلش چنان می‌خواهد


وانگه به نظاره دیده بر ره بنهم

تا مژده که آورد که جان میخواهد

دل وصل تو ای مهر گسل می‌خواهد

ایام وصال متصل می‌خواهد


مقصود من از خدای باشد وصلت

امید چنان شود که دل می‌خواهد

یک نیم رخت الست منکم ببعید

یک نیم دگر ان عذابی لشدید


بر گرد رخت نبشته یحی و یمیت

من مات من العشق فقد مات شهید

آورد صبا گلی ز گلزار امید

یا روح قدس شهپری افگند سفید


یا کرد صبا شق ورقی از خورشید

یا نامهٔ یارست که آورد نوید