ديوان اشعار ابوسعید ابوالخیر

جایی که تو باشی اثر غم نبود

آنجا که نباشی دل خرم نبود


آن را که ز فرقت تو یک دم نبود

شادیش زمین و آسمان کم نبود

عاشق به یقین دان که مسلمان نبود

در مذهب عشق کفر و ایمان نبود


در عشق دل و عقل و تن و جان نبود

هر کس که چنین باشد نادان نبود

نه کس که زجور دهر افسرده نبود

نی گل که درین زمانه پژمرده نبود


آنرا که بیامدست زیبا آمد

دانی که بیامده چو آورده نبود

چندانکه به کوی سلمه تارست و پود

چندانکه درخت میوه دارست و مرود


چندانکه ستاره است بر چرخ کبود

از ما به بر دوست سلامست و درود

هر کو ز در عمر درآید برود

چیزیش بجز غم نگشاید برود


از سر سخن کسی نشانی ندهد

ژاژی دو سه هر کسی بخاید برود

عاشق که غم جان خرابش نرود

تا جان بود از جان تب و تابش نرود


خاصیت سیماب بود عاشق را

تا کشته نگردد اضطرابش نرود

در دل چو کجیست روی بر خاک چه سود

چون زهر به دل رسید تریاک چه سود


تو ظاهر خود به جامه آراسته‌ای

دلهای پلید و جامهٔ پاک چه سود

روزی که چراغ عمر خاموش شود

در بستر مرگ عقل مدهوش شود


با بی دردان مکن خدایا حشرم

ترسم که محبتم فراموش شود

گر دشمن مردان همگی حرق شود

هم برق صفت به خویشتن برق شود


گر سگ به مثل درون دریا برود

دریا نشود پلید و سگ غرق شود

گفتی که شب آیم ارچه بیگاه شود

شاید که زبان خلق کوتاه شود


بر خفته کجا نهان توانی کردن

کز بوی خوش تو مرده آگاه شود