ديوان اشعار ابوسعید ابوالخیر

آنروز که بنده آوریدی به وجود

میدانستی که بنده چون خواهد بود


یا رب تو گناه بنده بر بنده مگیر

کین بنده همین کند که تقدیر تو بود

فردا که زوال شش جهت خواهد بود

قدر تو به قدر معرفت خواهد بود


در حسن صفت کوش که در روز جزا

حشر تو به صورت صفت خواهد بود

گر ملک تو شام و گر یمن خواهد بود

وز سر حد چین تا به ختن خواهد بود


روزی که ازین سرا کنی عزم سفر

همراه تو هفت گز کفن خواهد بود

عاشق که غمش بر همه کس ظاهر بود

جمعیت او تفرقهٔ خاطر بود


در دهر دمی خوش نزده شاد بزیست

گویا که دم خوشش دم آخر بود

آن کس که زروی علم و دین اهل بود

داند که جواب شبهه بس سهل بود


علم ازلی علت عصیان بودن

پیش حکما ز غایت جهل بود

زان ناله که در بستر غم دوشم بود

غمهای جهان جمله فراموشم بود


یاران همه درد من شنیدند ولی

یاری که درو کرد اثر گوشم بود

هر چند که جان عارف آگاه بود

کی در حرم قدس تواش راه بود


دست همه اهل کشف و ارباب شهود

از دامن ادراک تو کوتاه بود

دوشم به طرب بود نه دلتنگی بود

سیرم همه در عالم یکرنگی بود


می‌رفتم اگرچه از سر لنگی بود

من بودم و سنگ من دو من سنگی بود

بخشای بر آنکه جز تو یارش نبود

جز خوردن اندوه تو کارش نبود


در عشق تو حالتیش باشد که دمی

هم با تو و هم بی تو قرارش نبود

آن وقت که این انجم و افلاک نبود

وین آب و هوا و آتش و خاک نبود


اسرار یگانگی سبق می‌گفتم

وین قالب و این نوا و ادارک نبود