ديوان اشعار ابوسعید ابوالخیر

شب خیز که عاشقان به شب راز کنند

گرد در و بام دوست پرواز کنند


هر جا که دری بود به شب بربندند

الا در عاشقان که شب باز کنند

مردان رهش میل به هستی نکنند

خودبینی و خویشتن پرستی نکنند


آنجا که مجردان حق می نوشند

خم خانه تهی کنند و مستی نکنند

خلقان تو ای جلال گوناگونند

گاهی چو الف راست گهی چون نونند


در حضرت اجلال چنان مجنونند

کز خاطر و فهم آدمی بیرونند

مردان تو دل به مهر گردون ننهند

لب بر لب این کاسهٔ پر خون ننهند


در دایرهٔ اهل وفا چون پرگار

گر سر بنهند پای بیرون ننهند

کامل ز یکی هنر ده و صد بیند

ناقص همه جا معایب خود بیند


خلق آینهٔ چشم و دل یکدگرند

در آینه نیک نیک و بد بد بیند

در عشق تو گاه بت پرستم گویند

گه رند و خراباتی و مستم گویند


اینها همه از بهر شکستم گویند

من شاد به اینکه هر چه هستم گویند

اول رخ خود به ما نبایست نمود

تا آتش ما جای دگر گردد دود


اکنون که نمودی و ربودی دل ما

ناچار ترا دلبر ما باید بود

اول که مرا عشق نگارم بربود

همسایهٔ من ز نالهٔ من نغنود


واکنون کم شد ناله چو دردم بفزود

آتش چو همه گرفت کم گردد دود

رفتم به کلیسیای ترسا و یهود

دیدم همه با یاد تو در گفت و شنود


با یاد وصال تو به بتخانه شدم

تسبیح بتان زمزمه ذکر تو بود

ز اول ره عشق تو مرا سهل نمود

پنداشت رسد به منزل وصل تو زود


گامی دو سه رفت و راه را دریا دید

چون پای درون نهاد موجش بربود