ديوان اشعار ابوسعید ابوالخیر

با شیر و پلنگ هر که آمیز کند

از تیر دعای فقر پرهیز کند


آه دل درویش به سوهان ماند

گر خود نبرد برنده را تیز کند

خواهی که خدا کار نکو با تو کند

ارواح ملایک همه رو با تو کند


یا هر چه رضای او در آنست بکن

یا راضی شو هر آنچه او با تو کند

زان خوبتری که کس خیال تو کند

یا همچو منی فکر وصال تو کند


شاید که به آفرینش خود نازد

ایزد که تماشای جمال تو کند

عاشق که تواضع ننماید چه کند

شبها که به کوی تو نیاید چه کند


گر بوسه دهد زلف ترا رنجه مشو

دیوانه که زنجیر نخاید چه کند

دل گر ره عشق او نپوید چه کند

جان دولت وصل او نجوید چه کند


آن لحظه که بر آینه تابد خورشید

آیینه انا الشمس نگوید چه کند

نی دیده بود که جستجویش نکند

نی کام و زبان که گفتگویش نکند


هر دل که درو بوی وفایی نبود

گر پیش سگ افگنند بویش نکند

در چنگ غم تو دل سرودی نکند

پیش تو فغان و ناله سودی نکند


نالیم به ناله‌ای که آگه نشوی

سوزیم به آتشی که دودی نکند

ای باد ! به خاک مصطفایت سوگند

باران ! به علی مرتضایت سوگند


افتاده به گریه خلق، بس کن بس کن

دریا ! به شهید کربلایت سوگند

گر عدل کنی بر جهانت خوانند

ور ظلم کنی سگ عوانت خوانند


چشم خردت باز کن و نیک ببین

تا زین دو کدام به که آنت خوانند

گه زاهد تسبیح به دستم خوانند

گه رندو خراباتی و مستم خوانند


ای وای به روزگار مستوری من

گر زانکه مرا چنانکه هستم خوانند