دو بیتی های باباطاهر

بی تو تلواسه دیرم ای نکویار

زهر در کاسه دیرم ای نکویار


میم خون گریه ساقی ناله مطرب

مصاحب این سه دیرم ای نکویار

فلک زار و نزارم کردی آخر

جدا از گلعذارم کردی آخر


میان تخته‌ی نرد محبت

شش و پنجی بکارم کردی آخر

اگر شیری اگر میری اگر مور

گذر باید کنی آخر لب گور


دلا رحمی بجان خویشتن کن

که مورانت نهند خوان و کنند سور

دلا اصلا نترسی از ره دور

دلا اصلا نترسی از ته گور


دلا اصلا نمیترسی که روزی

شوی بنگاه مار و لانه‌ی مور

جره بازی بدم رفتم به نخجیر

سبک دستی بزد بر بال من تیر


برو غافل مچر در کوهساران

هران غافل چرد غافل خورد تیر

بوره بلبل بنالیم از سر سوز

بوره آه سحر از مو بیاموز


تو از بهر گلی ده روز نالی

مو از بهر دل‌آرامم شو و روز

جدا از رویت ای ماه دل افروز

نه روز از شو شناسم نه شو از روز


وصالت گر مرا گردد میسر

همه روزم شود چون عید نوروز

مو که سر در بیابانم شو و روز

سرشک از دیده بارانم شو و روز


نه تب دیرم نه جایم میکند درد

همیدونم که نالونم شو و روز

بی ته سر در بیابانم شو و روز

سرشک از دیده بارانم شو و روز


نه بیمارم که جایم میکری درد

همیدانم که نالانم شو و روز

خداوندا بفریاد دلم رس

تو یار بیکسان مو مانده بیکس


همه گویند طاهر کس نداره

خدا یار مو چه حاجت کس

گلی که خود بدادم پیچ و تابش

باشک دیدگانم دادم آبش


درین گلشن خدایا کی روا بی

گل از مو دیگری گیرد گلابش

قضا رمزی زچشمان خمارش

قدر سری ز زلف مشگبارش


مه و مهر آیتی ز آنروی زیبا

نکویان جهان آئینه دارش

به قبرستان گذر کردم کم وبیش

بدیدم قبر دولتمند و درویش


نه درویش بیکفن در خاک رفته

نه دولتمند برده یک کفن بیش

شب تار است و گرگان میزنند میش

دو زلفانت حمایل کن بوره پیش


از آن کنج لبت بوسی بموده

بگو راه خدا دادم بدرویش

فلک نه همسری دارد نه هم کف

بخون ریزی دلش اصلا نگفت اف


همیشه شیوه‌ی کارش همینه

چراغ دودمانیرا کند پف

دلی دیرم ولی دیوانه و دنگ

ز دستم شیشه‌ی ناموس بر سنگ


ازین دیوانگی روزی برآیم

که در دامان دلبر برزنم چنگ

وای آن روجی که در قبرم نهند تنگ

ببالینم نهند خشت و گل و سنگ


نه پای آنکه بگریزم ز ماران

نه دست آنکه با موران کنم جنگ

حرامم بی ته بی آلاله و گل

حرامم بی ته بی آواز بلبل


حرامم بی اگر بی ته نشینم

کشم در پابی گلبن ساغر مل

دلی دیرم چو مو دیوانه و دنگ

زده آئینه هر نام بر سنگ


بمو واجند که بی نام و ننگی

هر آن یارش تویی چه نام و چه ننگ

خدایا داد از این دل داد از این دل

نگشتم یک زمان من شاد از این دل


چو فردا داد خواهان داد خواهند

بر آرم من دو صد فریاد از این دل

خدایا خسته و زارم ازین دل

شو و روزان در آزارم ازین دل


مو از دل نالم و دل نالد از مو

زمو بستان که بیزارم ازین دل

بشم واشم که تا یاری گره دل

به بختم گریه و زاری گره دل


بگردی و نجوئی یار دیگر

که از جان و دلت یاری گره دل

چرا دایم بخوابی ای دل ای دل

ز غم در اضطرابی ای دل ای دل


بوره کنجی نشین شکر خدا کن

که شاید کام یابی ای دل ای دل

مگر شیر و پلنگی ای دل ای دل

بمو دایم به جنگی ای دل ای دل


اگر دستم فتی خونت بریجم

بوینم تا چه رنگی ای دل ای دل

چرا آزرده حالی ای دل ای دل

همه فکر و خیالی ای دل ای دل


بساجم خنجری دل را برآرم

بوینم تا چه حالی ای دل ای دل

مرا درد آموه و درمان چه حاصل

مرا وصل آموه و هجران چه حاصل


بسوته بی گل و آلاله بی سر

سر سوته کله یاران چه حاصل

دلا غافل ز سبحانی چه حاصل

مطیع نفس و شیطانی چه حاصل


بود قدر تو افزون از ملایک

تو قدر خود نمیدانی چه حاصل

دلا پوشم ز عشقت جامه‌ی نیل

نهم داغ غمت چون لاله بر دیل


دم از مهرت زنم همچون دم صبح

وز آن دم تا دم صور سرافیل

غمم غم بی و همراز دلم غم

غمم همصحبت و همراز و همدم


غمت مهله که مو تنها نشینم

مریزا بارک الله مرحبا غم

دو زلفانت گرم تار ربابم

چه میخواهی ازین حال خرابم


ته که با مو سر یاری نداری

چرا هر نیمه شو آیی بخوابم

مو آن محنت کش حسرت نصیبم

که در هر ملک و هر شهری غریبم


نه بو روزی که آیی بر سر من

بوینی مرده از هجرحبیبم

مو آن دل داده یکتا پرستم

که جام شرک و خود بینی شکستم


منم طاهر که در بزم محبت

محمد را کمینه چاکرستم

من آن مسکین تذروبی پرستم

من آن سوزنده شمع بی‌سرستم


نه کار آخرت کردم نه دنیا

یکی خشکیده نخل بی‌برستم

بروی دلبری گر مایلستم

مکن منعم گرفتار دلستم


خدا را ساربان آهسته میران

که من وامانده‌ی این قافلستم

به عشقت ای دلارا نگروستم

نوید وصل تو تا نشنوستم


بدل تخم وفایت کشتم آخر

بجز اندوه و خواری ندروستم

بشو یاد تو ای مه پاره هستم

بروز از درد و غم بیچاره هستم

تو داری در مقام خود قراری

مویم که در جهان آواره هستم

اگر آئی بجانت وانواجم

وگر نائی به هجرانت گداجم

ته هر دردی که داری بر دلم نه

بمیرم یا بسوجم یا بساجم

الهی ار بواجم ور نواجم

ته دانی حاجتم را مو چه واجم

اگر بنوازیم حاجت روا بی

وگر محروم سازی مو چه ساجم

دلم دردین و نالین چه واجم

رخم گردین و خاکین چه واجم

بگردیدم به هفتاد و دو ملت

بصد مذهب منادین چه واجم

نمیدانم که رازم با که واجم

غم و سوز وگدازم با که واجم

چه واجم هر که ذونه میکره فاش

دگر راز و نیازم با که واجم