ادبيات ميهن پرستانه

علی حاکمی

به دشمن ایران
بگو که، این یاران
نشسته در خونند
به راه مجنونند
اگر شده امروز
اگر شده فردا
به یاری یاران
به دست همرزمان
رها ز چنگ دیو
رها کنیم ایران
ترا چه پندار است
که، خون خوری از ما
بساط عیشت را
زجا کنیم یکجا
کنیم نابودت
به مثل معبودت
به همت یاران
به دست همرزمان
کسی که، با ما نیست
به یاد ماها نیست
به روزگار خوش
به کار ماها نیست
بیا بپا خیزیم
علیه استبداد
زجا کنیم
بساط استبداد
به همت یاران
به دست همرزمان
ایران شود آباد
ایران شود ایران

پژمان بختياري

اگر ایران بحز ویران سرا نیست

من این ویرانسرا را دوست دارم

اگر تاریخ ما افسانه رنگ است

من این افسانه ها را دوست دارم

نوای نای ما گر جانگداز است

من این نای و نوا را دوست دارم

اگر آب و هوایش دلنشین نیست

من این آب و هوا را دوست دارم

بشوق خار صحراهای خکشش

من این فرسوده پا را دوست دارم

من این دلکش زمین را می پرستم

من این روشن سما را دوست دارم

اگر بر من ز ایرانی رود زور

من این زور آزما را دوست دارم

اگر آلوده دامانید اگر پاک

من ای مردم شما را دوست دارم

در این خاک زرخیز ایرانزمین
نبودند جز مردمی پاک دین
همه دینشان مردی و داد بود
وزآن کشور آزاد و آباد بود
نگفتند حرفی که ناید به کار
نکشتند تخمی که ناید به بار
چو مهر و وفا بود کیششان
گنه بود آزار کس پیششان
همه بندة پاک یزدان پاک
همه دل پر از مهر این آب و خاک
پدر در پدر آریائی نژاد
ز پشت فریدون نیکو نهاد
بزرگی به مردی و فرهنگ بود
گدائی در این بوم و بر ننگ بود
کجا رفت آن دانش و هوش ما
که شد مهر میهن فراموش ما
که انداخت آتش در این بوستان
کز آن سوخت جان و دل دوستان
چه کردیم کین گونه گشتیم خوار
خرد را فکندیم زین سان ز کار
نبود این چنین کشور و دین ما
کجا رفت آئین دیرین ما
به یزدان که این کشور آباد بود
همه جای مردان آزاد بود
در این کشور آزادگی ارج داشت
کشاورز خود خانه و مرز داشت
گرانمایه بود آنکه بودی دبیر
گرامی بد آنکس که بودی دلیر
نه دشمن در این بوم و بر لانه داشت
نه بیگانه جائی در این خانه داشت
اگر مایة زندگی بندگی است
دو صد بار مردن به از زندگی است
بیا تا بکوشیم و جنگ آوریم
برون سر از این بار ننگ آوریم
به یزدان که هرگز جهان آفرین
نه با بنده ای مهر ورزد نه کین
ز نیک و بدت هر چه آید به سر
ز خود بین و وز کردة خود شمر
از آن روز دشمن به ما چیره گشت
که ما را روان و خرد تیره گشت
از آن روز این خانه ویرانه شد
که نان آورش مرد بیگانه شد
چو نا کس به دهکد خدائی کند
کشاورز باید گدائی کند
چو دانش پژوهنده بیند زیان
که بندد به دانش پژوهی میان
به یزدان که گر ما خرد داشتیم
کجا این سر انجام بد داشتیم
بسوزد در آتش گرت جان و تن
به از بندگی کردن و زیستن
اگر مایة زندگی بندگی است
دو صد بار مردن به از زندگی است
بیا تا بکوشیم و جنگ آوریم
برون سر از این بار ننگ آوریم
بیاریم آن آب رفته به جوی
مگر زان بیابیم باز آب روی
شود مردمی کیش و آئین ما
نگیرد خرد خرده بر دین ما
ز فردوسی ام آمد این گفته یاد
که داد سخن را چو او کس نداد
چو ایران نباشد تن من نباد
بدین بوم و بر زنده یک تن مباد
سرشت من از مهر میهن بود
من از میهن و میهن از من بود

پریشانی ایران : ميرزاد عشقي

كورش تو ببین بی سر و سامانی ایران
بدبختی ایران و پریشانی ایران
از قبر برون آی و ببین ذلت ما را
این ذلت ایرانی و ویرانی ایران
آوخ که لحد ، جای تو شد تا بقیامت!
رفتی و ندیدی تو پریشانی ایران :
از وضع کنونی و زبدبختی ملت
زین فقر و پریشانی و ویرانی ایران
گردیده جهان تیره و گشته ست دلم تنگ
گوئی که شدم حبسی و زندانی ایران
بگرفته دلم سخت زاوضاع کنونی
بیچارگی و محنت و حیرانی ایران
عشقی " بود ، ار نوحه گر امروز عجب نیست
خون می چکد از دیدۀ ایرانی و ایران

میهن ما ای همه ایمان ما
مذهب ما مکتب ما جان ما
ریشه تو اندیشه تویی ای وطن
دین تویی آیین تویی ایران ما

آیه ی قدیس اوستا تویی
خانه زرتشت و اهورا تویی
میهن مانی وطن مزدکی
حرمت آتشکده ی ما تویی

قبله ی ما از همه عالم جداست
کعبه ی ما قامت الوند ماست
موج خلیج و تن خیس خزر
قبله ی ما رو به دماوند ماست

باور ما زنده به پندار نیک
حرف دل ما همه گفتار نیک
خوب سرشتیم نه اهریمنیم
پاک و شریفیم به کردارنیک

جامه ی شاهانه به تن می کنیم
مسلک بیگانه کفن می کنیم
خانه پرستیم نه اهریمینیم
روی به درگاه وطن می کنیم

وقتی که ایران هست خلیج یعنی فارس
تاریخ می لرزد از خشم قوم پارس

جز این اگر باشد خلیج آبی نیست
بی سایه ی ایران غیر از سرابی نیست

تا میهن کاوه تابوت ضحاک است
این سرزمین از هر اهریمنی پاک است

وقتی هویت را در نام می جویند
هر بی نشان ناچار صد یاوه می گوید

چیزی که در صلح است از جنگ می خواهند
قدرت اصالت نیست فرهنگ می خواهد

ما وارث کورش فرزند جمشیدیم
پیروز بی برده بت نپرستیدیم

ما ریشه ای دیرین در عشق و خون داریم
ما در شب تاریخ تا صبح بیداریم.



http://www.weather.ir/farsi/ir2-new.gif

ای وطن ای مادر تاريخ ساز .................. ای مرا بر خاک تو روی نياز

ای کوير تو بهشت جان من .................. عشق جاويدان من ايران من

ای ز تو هستی گرفته ريشه ام .................. نيست جز انديشه ات انديشه ام

آرشی داری به تير انداختن .................. دست بهرامی به شير انداختن

کاوه آهنگری ضحاک کش .................. پتک دشمن افکنی ناپاک کش

رخشی و رستم بر او پا در رکاب .................. تا نبيند دشمنت هرگز به خواب

مرزداران دليرت جان به کف .................. سرفرازان سپاهت صف به صف

خون به دل کردند دشت و نهر را .................. باز گرداندند خرمشهر را

ای وطن ای مادر ايران من .................. مادر اجداد و فرزندان من

خانه من بانه من توس من .................. هر وجب از خاک تو ناموس من

اي دريغ از تو که ويران بينمت .................. بيشه را خالی ز شيران بينمت

خاک تو گر نيست جان من مباد .................. زنده در اين بوم و بر يک تن مباد


علیرضا شجاعی پور

آنچه کورش کرد و دارا و آنچه زرتشت مهین .................. زنده گشت از همت فردوسی سحر آفرین

نام ایران رفته بود از یاد تا تازی و ترک .................. ترکتازی را برون راندند لاشه از کمین

شد درفش کاویانی باز برپا تا کشید .................. این سوار پارسی رخش فصاحت زیر زین

آنچه گفت اندر اوستا زرتشت و آنچه .................. اردشیر پاپکان تا یزدگرد به آفرین

زنده کرد آن جمله فردوسی به الفاظ دری .................. این است کرداری شگرف, این است گفتاری متین

ای حکیم نامی ای فردوسی سحر آفرین .................. ای بهر فن در سخن چون مرد یک فن اوستاد

شور احیای وطن گر در دل پاکت نبود .................. رفته بود از ترک و تازی هستی ایران به باد

خلقی از تو زنده کردی ملکی از نو ساختی .................. عالمی آباد کردی خانه ات آباد باد


ملک الشعرا بهار

خوش آن روزگار همايون ما .................. خوش آن بخت پيروز و ميمون ما

کجا رفت هوشنگ و کو زرتشت؟ .................. کجا رفت جمشيد فرخ سرشت؟

کجا رفت آن کاويانی درفش؟ .................. کجا رفت آن تيغهای بنفش؟

کجا رفت آن کاوه نامدار؟ .................. کجا شد فريدون والا تبار؟

کجا شد هخامنی کجا شد مدی؟ .................. کجا رفت آن فره ايزدی؟

کجا رفت آن کوروش دادگر؟ .................. کجا رفت کمبوجی نامور؟

کجا رفت آن داريوش دلير؟ .................. کجا رفت دارای بن اردشير؟

دليران ايران کجا رفته اند؟ .................. که آرايش ملک بنهفته اند

بزرگان که در زير خاک اندر اند .................. بيايند و بر خاک ما بگذرند

بپرسند از ايندر که ايران کجاست؟ .................. همان مرز و بوم دليران کجاست؟

بينند که اينجای مانده تهی .................. ز اورنگ و ديهيم شاهنشاهی


ملک الشعرای بهار

بیا به بزم وطن شور و عشق بر پاكن .................. سبوی غم بشكن می به جام مینا كن

شراب پاک مغان نوش و در كمال ادب .................. دو جرعه نیز نثار ره اهورا كن

سرود پاكی و نیكی به گوش یار بخوان .................. و در بلوغ خرد، یادی از اوستا كن

بیا و زند بخوان تا سپیده با زرتشت .................. شكوه جلوه‌ی خورشید را تماشا كن

بگو كه نیک بیندیش و نیک كن گفتار .................. چو نیک شد همه كردار، شكر مزدا كن

بگو كه ملت ما سرفراز تاریخ است .................. و دشمنان وطن را خفیف و رسوا كن

پیام عز و شرف را بخوان ز شهنامه .................. و رمز و راز شرفنامه را هویدا كن

نبسته دست ترا فتنه‌های چرخ بلند .................. مقام خویش در اوج حماسه پیدا كن

وطن كه خسته شد از آیه‌های مكتب غم .................. بیا و فارغش از گریه‌های بی جا كن

بیا و پهنه‌ی این خطه‌‌ی خدایی را .................. برای جشن خرد پیشگان مهیا كن

اگرچه گوش ستم از چرا گریزان است .................. بیا تمام سخن را چرا و آیا كن

چرا ز خون سیاوش برآمده ضحاک؟ .................. بیا به علم و خرد حل این معما كن

تو قطره‌ای و منم قطره و وطن دریا .................. بیا و قطره‌ی جان را نثار دریا كن

به شوق دیدن فردای عشق و آزادی .................. به نور دانش امروز ، فكر فردا كن

« امید » می‌چكد از ابر « اتحاد » بیا .................. و بوستان وطن را دوباره احیا كن


مصطفی بادکوبه ای