Printable View
رفت آنکه چشم راحت خوش می‌غنود ما را
□
رفت آنکه چشم راحت خوش می‌غنود ما را
عشق آمد و برآورد از سینه دود ما را تاراج خوبرویی در ملک جان در آمد
آن دل که بود وقتی گویی نبود ما را □
رخ بنما برمراد ارنه به خون منی
آب به سیری مده تشنه‌ی دیرینه را
رسید باد صبا تازه کرد جان مرا
نهفته دار بمن بوی دلستان مرا
سیم خیال تو بس با قمر چکار مرا؟
سیم خیال تو بس با قمر چکار مرا؟
من و چون کوه شبی با سحر چکار مرا؟ نبینم آن لب خندان ز بیم جان یک‌سره
ز دور سنگ خورم با گهر چه کار مرا؟ اگر قضاست که میرم به عشق تو آری
بکارهای قضا و قدر چکار مرا ؟ به طاعتم طلبند و به عشرتم خوانند
من و غم تو به کار دگر چکار مرا؟
گر چه بربود عقل و دین مرا
گر چه بربود عقل و دین مرا
بد مگویید نازنین مرا گوشش از بار درد گران گشتست
نشنود ناله‌ی حزین مرا آخر ای باغبان یکی بنمای
به من آن سرو راستین مرا
دست در گل همی زنم لیکن
خار می‌گیرد آستین مرا
گذشت آرزو از حد بپای بوس تو ما را
گذشت آرزو از حد بپای بوس تو ما را
سلام مردم چشم که گوید آن کف پا را تو می‌روی و زهر سو کرشمه می‌چکد از تو
که داد این روش و شکل سر و سبز قبا را برون خبر لم دمی تا برآورند شهادت
چو بنگرند خلایق کمال صنع خدا را چو در جفات بمیرم بخوانی آنچه نوشتم
بر آستان تو از خون دیده حرف وفا را فلک که می‌برد از تیغ بند بند عزیزان
گمان مبر که رساند بهم دویار جدا را
در آن مبین تو که شور است آب دیده عاشق
که پرورش جز از ین آب نیست مهر گیا را صبا نسیم تو آورده و تازه شد دل خسرو
چنین گلی نشگفتست هیچ‌گاه صبا را
من به هوس همی خورم ناوک سینه دوز را
من به هوس همی خورم ناوک سینه دوز را
تا نکنی ملامتی غمزه‌ی کینه توز را دین هزار پارسا در سر گیسوی تو شد
چند به ناکسان دهی سلسله‌ی رموز را قصه عشق خود رود پیش فسردگان ولی
سنگ تراش کی خرد گوهر شب فروز را ساقی نیم مست من جام لبالب آر تا
نقل معاشران کنم این دل خام سوز را
من و پیچاک زلف آن بت و بیداری شبها
□
من و پیچاک زلف آن بت و بیداری شبها
کجا خسبد کسی کش می‌خلد در سینه عقربها؟ گهی غم می‌خورم گه خون و می‌سوزم به صد زاری
چو پرهیزی ندارم جان نخواهم برد ازین تبها چه بودی گر دران کافر جوی بودی مسلمانی
چنین کز یاربم می‌خیزد از هر خانه یا ربها دعای دوستی از خون نویسند اهل درد و من
به خون دیده دشنامی که بشنیدم از آن لبها ز خون دل وضو سازم چو آرم سجده سوی او
بود عشاق را آری بسی زین‌گونه مذهبها بناله آن نوای باربد برمی‌کشد خسرو
که جانها پای‌کوبان می‌جهد بیرون ز قالبها
سوخته‌ی رخت اگر سوی چمن گذر کند
در دل خود گمان کند شعله گرم لاله را تو ز پیاله می‌خوری من همه خون که دم به دم
حق لبم همی دهی از لب خود پیاله را
یارب که داد آینه آن بت پرست را
یارب که داد آینه آن بت پرست را
کو دید حسن خویش و زما برد دست را دیوانه‌ی بتان کند رو به کعبه زانک
تعظیم کعبه کفر بود بت پرست را چندین چه غمزه می‌زنی از بهر کشتنم
صید توزنده نیست مکن رنجه شست را
وقتی اندر سر کویی گذری بود مرا
□
وقتی اندر سر کویی گذری بود مرا
وندران کوی نهانی نظری بود مرا جان بجایست ولی زنده نیم من زیرا
مایه‌ی عمر بجز جان دگری بود مرا باری از دیده مریزید گلابی که به عمر
لذت از عشق همین درد سری بود مرا هیچ یاد آمدت ای فتنه که وقتی زین پیش
عاشق سوخته‌ی دربدری بود مرا خواستم دی که نمازی بکنم پیش خیال
لیکن آلوده به دامان جگری بود مرا
دی غمزه‌ی تو کرد اشارت به سوی لب
تا بوسه‌یی دهد ز شکر خوب تر مرا رویت گل و لبت شکر و این عجب که نیست
جز دردسر به حاصل از آن گل شکر مرا چون من ترا درون دل خویش داشتم
آخر چه دشنه داشته‌یی در جگر مرا
که ره نمود ندانم قبای تنگ ترا
□
که ره نمود ندانم قبای تنگ ترا
که در کشید به بر سرو لاله رنگ تر چه گویمت که دل تنگ من کرا ماند
اگر تو خورده نگیری دهان تنگ ترا □
از پی نقل مجلست هست بر آتشم جگر
چاشنیی نمی‌کنی گوشه‌ی این کباب را
دلبرا عمریست تا من دوست می‌دارم ترا
در غمت می‌سوزم و گفتن نمی‌یارم ترا
روز عید ست به من ده می نابی چو گلاب
□
روز عید ست به من ده می نابی چو گلاب
که از آن جام شود تازه‌ام این جان خراب جان من از هوس آن به لب آمد اکنون
به لب آرم قدح و جان نهم اندر شکر آب روزه داری که گشادی ز لبش نگهت مشک
این زمان در دهنش نیست مگر بوی شراب می حلالست کنون خاصه که از دست حریف
در قدح می‌چکد آب نمک آلود کباب هر که رابوی گل و می بدماغ است او را
آن دماغی است که دیگر ندهد بوی گلاب بنده خسرو به دعای تو که آن حبل متین
دست همت زد و پیچید طناب اطناب □
هست ما را نازنین می پرست
گو گهم بریان کند گاهی کباب نیم شب کامد مرا بیدار کرد
من همان دولت همی دیدم به خواب بی‌خودی زد راهم از نی تا به صبح
خانه خالی بود و او مست و خراب آخر شب صبح را کردم غلط
زانکه هم رویش بد و هم ماهتاب زلف برکف شب همی پنداشتم
کز بنا گوشش برآمد آفتاب ای چشمه زلال مرو کز برای تو
مردم چنانکه مردم آبی برای آب زین پیشتر پدیده‌ی من جای آب بود
اکنون ببین که هست همه خون به جای آب
زهی نموده از آن زلف و خال و عارض خواب
یکی سواد و دوم نقطه و سیم مکتوب سواد و نقطه و مکتوب اوست بردل من
یکی بلاو دوم فتنه و سیم آشوب
بلا رفته و آشوب او بود ما را
یکی مراد و دوم مونس و سیم مطلوب مراد و مونس و مطلوب هر سه از من شد
یکی جداو دوم غالب و سیم مغلوب جدا و غالب و مغلوب هر سه باز آید
یکی غلام و دوم دولت و سیم مرکوب غلام و دولت و مرکوب با سه چیز خوش است
یکی حضور و دوم شادی و سیم محبوب حضور و شادی و محبوب من بود خسرو
یکی شراب و دوم ساقی و سیم رخ خوب