ديوان اشعار ابوسعید ابوالخیر

هوشم نه موافقان و خویشان بردند

این کج کلهان مو پریشان بردند


گویند چرا تو دل بدیشان دادی

والله که من ندادم ایشان بردند

در دیر شدم ماحضری آوردند

یعنی ز شراب ساغری آوردند


کیفیت او مرا ز خود بیخود کرد

بردند مرا و دیگری آوردند

مردان خدا ز خاکدان دگرند

مرغان هوا ز آشیان دگرند


منگر تو ازین چشم بدیشان کایشان

فارغ ز دو کون و در مکان دگرند

سبزی بهشت و نوبهار از تو برند

آنجا که به خلد یادگار از تو برند


در چینستان نقش و نگار از تو برند

ایران همه فال روزگار از تو برند

مردان خدا ز خاکدان دگرند

مرغان هوا ز آشیان دگرند


منگر تو ازین چشم بدیشان کایشان

فارغ ز دو کون و در مکان دگرند

آن کس که به کوه ظلم خرگاه زند

خود را به دم آه سحرگاه زند


ای راهزن از دور مکافات بترس

راهی که زنی ترا همان راه زند

خوبان همه صید صبح خیزان باشند

در بند دعای اشک ریزان باشند


تا تو سگ نفس را به فرمان باشی

آهو چشمان ز تو گریزان باشند

در مدرسه اسباب عمل می‌بخشند

در میکده لذت ازل می‌بخشند


آنجا که بنای خانهٔ رندانست

سرمایهٔ ایمان به سبل می‌بخشند

عاشق همه دم فکر غم دوست کند

معشوق کرشمه‌ای که نیکوست کند


ما جرم و گنه کنیم و او لطف و کرم

هر کس چیزی که لایق اوست کند

نقاش اگر ز موی پرگار کند

نقش دهن تنگ تو دشوار کند


آن تنگی و نازکی که دارد دهنت

ترسم که نفس لب تو افگار کند