ديوان اشعار ابوسعید ابوالخیر

عاشق چو شوی تیغ به سر باید خورد

زهری که رسد همچو شکر باید خورد


هر چند ترا بر جگر آبی نبود

دریا دریا خون جگر باید خورد

عارف بچنین روز کناری گیرد

یا دامن کوه و لاله‌زاری گیرد


از گوشهٔ میخانه پناهی طلبد

تا عالم شوریده قراری گیرد

من صرفه برم که بر صفم اعدا زد

مشتی خاک لطمه بر دریا زد


ما تیغ برهنه‌ایم در دست قضا

شد کشته هر آنکه خویش را بر ما زد

حورا به نظارهٔ نگارم صف زد

رضوان بعجب بماند و کف بر کف زد


آن خال سیه بر آن رخ مطرف زد

ابدال زبیم چنگ در مصحف زد

گر غره به عمری به تبی برخیزد

وین روز جوانی به شبی برخیزد


بیداد مکن که مردم آزاری تو

در زیر لبی به یا ربی برخیزد

خواهی که ترا دولت ابرار رسد

مپسند که از تو بر کس آزار رسد


از مرگ میندیش و غم رزق مخور

کین هر دو بوقت خویش ناچار رسد

این گیدی گبر از کجا پیدا شد

این صورت قبر از کجا پیدا شد


خورشید مرا ز دیده‌ام پنهان کرد

این لکهٔ ابر از کجا پیدا شد

دلخسته و سینه چاک می‌باید شد

وز هستی خویش پاک می‌باید شد


آن به که به خود پاک شویم اول کار

چون آخر کار خاک می‌باید شد

تا ولولهٔ عشق تو در گوشم شد

عقل و خرد و هوش فراموشم شد


تا یک ورق از عشق تو از بر کردم

سیصد ورق از علم فراموشم شد

انواع خطا گر چه خدا می‌بخشد

هر اسم عطیه‌ای جدا می‌بخشد


در هر آنی حقیقت عالم را

یک اسم فنا یکی بقا می‌بخشد