ديوان اشعار ابوسعید ابوالخیر

دل از نظر تو جاودانی گردد

غم با الم تو شادمانی گردد


گر باد به دوزخ برد از کوی تو خاک

آتش همه آب زندگانی گردد

ای صافی دعوی ترا معنی درد

فردا به قیامت این عمل خواهی برد


شرمت بادا اگر چنین خواهی زیست

ننگت بادا اگر چنان خواهی مرد

دردا که درین زمانهٔ پر غم و درد

غبنا که درین دایرهٔ غم پرورد


هر روز فراق دوستی باید دید

هر لحظه وداع همدمی باید کرد

فردا که به محشر اندر آید زن و مرد

وز بیم حساب رویها گردد زرد


من حسن ترا به کف نهم پیش روم

گویم که حساب من ازین باید کرد

دل صافی کن که حق به دل می‌نگرد

دلهای پراکنده به یک جو نخرد


زاهد که کند صاف دل از بهر خدا

گویی ز همه مردم عالم ببرد

گویند که محتسب گمانی ببرد

وین پردهٔ تو پیش جهانی بدرد


گویم که ازین شراب اگر محتسبست

دریابد قطره‌ای به جانی بخرد

من زنده و کس بر آستانت گذرد

یا مرغ بگرد سر کویت بپرد


خار گورم شکسته در چشم کسی

کو از پس مرگ من برویت نگرد

از چهرهٔ عاشقانه‌ام زر بارد

وز چشم ترم همیشه آذر بارد


در آتش عشق تو چنان بنشینم

کز ابر محبتم سمندر بارد

از دفتر عشق هر که فردی دارد

اشک گلگون و چهر زردی دارد


بر گرد سری شود که شوریست درو

قربان دلی رود که دردی دارد

طالع سر عافیت فروشی دارد

همت هوس پلاس پوشی دارد


جایی که به یک سؤال بخشند دو کون

استغنایم سر خموشی دارد