ديوان اشعار ابوسعید ابوالخیر

علمی نه که از زمرهٔ انسان نهمت

جودی نه که از اصل کریمان نهمت


نه علم و عمل نه فضل و احسان و ادب

یا رب بکدام تره در خوان نهمت

دی زلف عبیر بیز عنبر سایت

از طرف بناگوش سمن سیمایت


در پای تو افتاد و بزاری می‌گفت

سر تا پایم فدای سر تا پایت

ای قبلهٔ هر که مقبل آمد کویت

روی دل مقبلان عالم سویت


امروز کسی کز تو بگرداند روی

فردا بکدام روی بیند رویت

ای مقصد خورشید پرستان رویت

محراب جهانیان خم ابرویت


سرمایهٔ عیش تنگ دستان دهنت

سررشتهٔ دلهای پریشان مویت

زنار پرست زلف عنبر بویت

محراب نشین گوشهٔ ابرویت


یا رب تو چه کعبه‌ای که باشد شب و روز

روی دل کافر و مسلمان سویت

گفتم چشمت گفت که بر مست مپیچ

گفتم دهنت گفت منه دل بر هیچ


گفتم زلفت گفت پراکنده مگوی

باز آوردی حکایتی پیچا پیچ

گر درویشی مکن تصرف در هیچ

نه شادی کن بهیچ و نه غم خور هیچ


خرسند بدان باش که در ملک خدای

در دنیی و آخرت نباشی بر هیچ

ای با رخت انوار مه و خور همه هیچ

با لعل تو سلسبیل و کوثر همه هیچ


بودم همه بین، چو تیزبین شد چشمم

دیدم که همه تویی و دیگر همه هیچ

حمدا لک رب نجنی منک فلاح

شکرا لک فی کل مساء و صباح


من عندک فتح کل باب ربی

افتح لی ابواب فتوح و فتاح

رخساره‌ات تازه گل گلشن روح

نازک بود آن قدر که هر شام و صبوح


نزدیک به دیده گر خیالش گذرد

از سایهٔ خار دیده گردد مجروح