حیــــــــــــــــــدر بابایه سلام (شهـــــــــریار)

بیداد رفت لاله بر باد رفته را

یا رب خزان چه بود بهار شکفته را



هر لاله ای که از دل این خاکدان دمید

نو کرد داغ ماتم یاران رفته را



جز در صفای اشک دلم وا نمی شود

باران به دامن است هوای گرفته را



وای ای مه دو هفته چه جای محاق بود

آخر محاق نیست که ماه دو هفته را



برخیز لاله بند گلوبند خود بتاب

آورده ام به دیده گهرهای سفته را



ای کاش ناله های چو من بلبلی حزین

بیدار کردی آن گل در خاک خفته را



گر سوزد استخوان جوانان شگفت نیست

تب موم سازد آهن و پولاد تفته را



یارب چها به سینه این خاکدان در است

کس نیست واقف اینهمه راز نهفته را



راه عدم نرفت کس از رهروان خاک

چون رفت خواهی اینهمه راه نرفته را



لب دوخت هر کرا که بدو راز گفت دهر

تا باز نشنود ز کس این راز گفته را



لعلی نسفت کلک در افشان شهریار

در رشته چون کشم در و لعل نسفته را

شب به هم درشکند زلف چلیپائی را

صبحدم سردهد انفاس مسیحائی را



گر از آن طور تجلی به چراغی برسی

موسی دل طلب و سینه سینائی را



گر به آئینه سیماب سحر رشک بری

اشک سیمین طلبی آینه سیمائی را



رنگ رؤیا زده ام بر افق دیده و دل

تا تماشا کنم آن شاهد رؤیائی را



از نسیم سحر آموختم و شعله شمع

رسم شوریدگی و شیوه شیدائی را



جان چه باشد که به بازار تو آرد عاشق

قیمت ارزان نکنی گوهر زیبائی را



طوطیم گوئی از آن قند لب آموخت سخن

که به دل آب کند شکر گویائی را



دل به هجران تو عمریست شکیباست ولی

بار پیری شکند پشت شکیبائی را



شب به مهتاب رخت بلبل و پروانه وگل

شمع بزم چمنند انجمن آرائی را



صبح سرمی کشد از پشت درختان خورشید

تا تماشا کند این بزم تماشائی را



جمع کن لشکر توفیق که تسخیر کنی

شهریارا قرق عزلت و تنهائی را

جوانی شمع ره کردم که جویم زندگانی را

نجستم زندگانی را و گم کردم جوانی را



کنون با بار پیری آرزومندم که برگردم

به دنبال جوانی کوره راه زندگانی را



به یاد یار دیرین کاروان گم کرده رامانم

که شب در خواب بیند همرهان کاروانی را



بهاری بود و ما را هم شبابی و شکر خوابی

چه غفلت داشتیم ای گل شبیخون جوانی را



چه بیداری تلخی بود از خواب خوش مستی

که در کامم به زهرآلود شهد شادمانی را



سخن با من نمی گوئی الا ای همزبان دل

خدایا با که گویم شکوه بی همزبانی را



نسیم زلف جانان کو که چون برگ خزان دیده

به پای سرو خود دارم هوای جانفشانی را



به چشم آسمانی گردشی داری بلای جان

خدا را بر مگردان این بلای آسمانی را



نمیری شهریار از شعر شیرین روان گفتن

که از آب بقا جویند عمر جاودانی را

زندگی شد من و یک سلسله ناکامیها

مستم از ساغر خون جگر آشامیها



بسکه با شاهد ناکامیم الفتها رفت

شادکامم دگر از الفت ناکامیها



بخت برگشته ما خیره سری آغازید

تا چه بازد دگرم تیره سرانجامیها



دیرجوشی تو در بوته هجرانم سوخت

ساختم این همه تا وارهم از خامیها



تا که نامی شدم از نام نبردم سودی

گر نمردم من و این گوشه گمنامیها



نشود رام سر زلف دل آرامم دل

ای دل از کف ندهی دامن آرامیها



باده پیمودن و راز از خط ساقی خواندن

خرم از عیش نشابورم و خیامیها



شهریارا ورق از اشک ندامت میشوی

تا که نامت نبرد در افق نامیها

طبعم از لعل تو آموخت در افشانیها

ای رخت چشمه خورشید درخشانیها



سرو من صبح بهار است به طرف چمن آی

تا نسیمت بنوازد به گل افشانیها



گر بدین جلوه به دریاچه اشگم تابی

چشم خورشید شود خیره ز رخشانیها



دیده در ساق چو گلبرگ تو لغزد که ندید

مخمل اینگونه به کاشانه کاشانیها



دارم از زلف تو اسباب پریشانی جمع

ای سر زلف تو مجموع پریشانیها



رام دیوانه شدن آمده درشان پری

تو به جز رم نشناسی ز پریشانیها



شهریارا به درش خاک نشین افلاکند

وین کواکب همه داغند به پیشانیها

زین همرهان همراز من تنها توئی تنها بیا

باشد که در کام صدف گوهر شوی یکتا بیا



یارب که از دریا دلی خود گوهر یکتا شوی

ای اشک چشم آسمان در دامن دریا بیا



ما ره به کوی عافیت دانیم و منزلگاه انس

ای در تکاپوی طلب گم کرده ره با ما بیا



ای ماه کنعانی ترا یاران به چاه افکنده اند

در رشته پیوند ما چنگی زن و بالا بیا



مفتون خویشم کردی از حالی که آن شب داشتی

بار دگر آن حال را کردی اگر پیدا بیا



شرط هواداری ما شیدائی و شوریدگیست

گر یار ما خواهی شدن شوریده و شیدا بیا



در کار ما پروائی از طعن بداندیشان مکن

پروانه گو در محفل این شمع بی پروا بیا



کنجی است ما را فارغ از شور و شر دنیای دون

اینجا چو فارغ گشتی از شور و شر دنیا بیا



گر شهریاری خواهی و اقلیم جان از خاکیان

چون قاف دامن باز چین زیر پر عنقا بیا

باز کن نغمه جانسوزی از آن ساز امشب

تا کنی عقده اشک از دل من باز امشب



ساز در دست تو سوز دل من می گوید

من هم از دست تو دارم گله چون ساز امشب



مرغ دل در قفس سینه من می نالد

بلبل ساز ترا دیده هم آواز امشب



زیر هر پرده ساز تو هزاران راز است

بیم آنست که از پرده فتد راز امشب



گرد شمع رخت ای شوخ من سوخته جان

پر چو پروانه کنم باز به پرواز امشب



گلبن نازی و در پای تو با دست نیاز

می کنم دامن مقصود پر از ناز امشب



کرد شوق چمن وصل تو ای مایه ناز

بلبل طبع مرا قافیه پرداز امشب



شهریار آمده با کوکبه گوهر اشک

به گدائی تو ای شاهد طناز امشب

صدای سوز دل شهریار و ساز حبیب

چه دولتی است به زندانیان خاک نصیب



به هم رسیده در این خاکدان ترانه و شعر

چو در ولایت غربت دو همزبان غریب



روان دهد به سر انگشت دلنواز به ساز

که نبض مرده جهد چون مسیح بود طبیب



صفای باغچه قلهک است و از توچال

نسیم همره بوی قرنفل آید و طیب



به گرد آیه توحید گل صحیفه باغ

ز سبزه چون خط زنگار شاهدان تذهیب



دو شاهدند بهشتی بسوی ما نگران

به لعل و گونه گلگون بهشت لاله و سیب



چو دو فرشته الهام شعر و موسیقی

روان ما شود از هر نگاهشان تهذیب



مگر فروشده از بارگاه یزدانند

که بزم ما مرسادش ز اهرمن آسیب



صفای مجلس انس است شهریارا باش

که تا حبیب به ما ننگرد به چشم رقیب

ای چشم خمارین که کشد سرمه خوابت

وی جام بلورین که خورد باده نابت



خواهم همه شب خلق به نالیدن شبگیر

از خواب برآرم که نبینند به خوابت



ای شمع که با شعله دل غرقه به اشگی

یارب توچه آتش که بشویند به آبت



ای کاخ همایون که در اقلیم عقابی

یارب نفتد ولوله وای غرابت



در پیچ و خم و تابم از آن زلف خدا را

ای زلف که داد اینهمه پیچ و خم و تابت



عکسی به خلایق فکن ای نقش حقایق

تا چند بخوانیم به اوراق کتابت



ای پیر خرابات چه افتاده که دیریست

در کنج خرابات نبینند خرابت



دیدی که چه غافل گذرد قافله عمر

بگذاشت به شب خوابت و بگذشت شبابت



آهسته که اشگی به وداعت بفشانیم

ای عمر که سیلت ببرد چیست شتابت



ای مطرب عشاق که در کون و مکان نیست

شوری بجز از غلغله چنگ و ربابت



در دیر و حرم زخمه سنتور عبادت

حاجی به حجازت زد و راهب به رهابت



ای آه پر افشان به سوی عرش الهی

خواهم که به گردی نرسد تیر شهابت



شهریست بهم یار و من یک تنه تنها

ای دل به تو باکی نه که پاکست حسابت

ای جگر گوشه کیست دمسازت

با جگر حرف میزند سازت



تارو پودم در اهتزاز آرد

سیم ساز ترانه پردازت



حیف نای فرشتگانم نیست

تا کنم ساز دل هم آوازت



وای ازین مرغ عاشق زخمی

که بنالد به زخمه سازت



چون من ای مرغ عالم ملکوت

کی شکسته است بال پروازت



شور فرهاد و عشوه شیرین

زنده کردی به شور و شهنازت



نازنینا نیازمند توام

عمر اگر بود می کشم نازت



سوز و سازت به اشک من ماند

که کشد پرده از رخ رازت



گاهی از لطف سرفرازم کن

شکر سرو قد سرافرازت



شهریار این نه شعر حافظ بود

که به سرزد هوای شیرازت