دو بیتی های باباطاهر

بهارم بی خزان ای گلبن مو

چه غم کنده ببو بیخ و بن مو

برس ای سوته دل یکدم به دردم

ته ای امروز دل تازه کن مو

بوره جانا که جانانم تویی تو

بوره یارا که سلطانم تویی تو

ته دونی خود که مو جز تو ندونم

بوره بوره که ایمانم تویی تو

دلی دیرم دمی بیغم نمی‌بو

غمی دیرم که هرگز کم نمی‌بو

خطی دیرم مو از خوبان عالم

که یار بیوفا همدم نمی‌بو

امان از اختر شوریده‌ی مو

فغان از بخت برگردیده‌ی مو

فلک از کینه ورزی کی گذاره

رود خون از دل غمدیده‌ی مو

نوای ناله غم اندوته دونو

عیار قلب خالص بوته دونو

بوره سوته دلان واهم بنالیم

که قدر سوته دل دلسوته دونو

بی ته اشکم ز مژگان تر آیو
بی ته نخل امیدم نی بر آیو
بی ته در کنج تنهائی شب و روز

نشینم تا که عمرم بر سر آیو

مکن کاری که پا بر سنگت آیو

جهان با این فراخی تنگت آیو

چو فردا نامه خوانان نامه خونند

تو وینی نامه‌ی خود ننگت آیو

شبی کان نازنینم در بر آیو

گذشته عمرم از نو بر سر آیو

همه شو دیده‌ی مو تا سحرگاه

بره باشد که یارم از در آیو

بدل چون یادم از بوم و بر آیو

سر شگم بیخود از چشم تر آیو


از آن ترسم من بر گشته دوران

که عمرم در غریبی بر سر آیو

خوش آن ساعت که یار از در آیو

شو هجران و روز غم سر آیو

زدل بیرون کنم جانرا بصد شوق

همی واجم که جایش دلبر آیو